Οι ΑΟΖ, η ΕΕ, ο Σαμαράς και ο ΣΥΡΙΖΑ

Σε μια προσπάθεια να διασφαλίσει τη στήριξη του διευθυντηρίου της ΕΕ στις διενέξεις με τις λεγόμενες «τρίτες χώρες» (κυρίως Τουρκία, αλλά και Αίγυπτο, Λιβύη, Λίβανο, Παλαιστινίους στη Λωρίδα της Γάζας…) που έχουν συμφέροντα στην ανατολική Μεσόγειο, δε δίστασε να κάνει λόγο για… «ευρωπαϊκή ΑΟΖ», προφανώς σε αντίθεση με τους λοιπούς «απολίτιστους» της περιοχής.

Πράγματι η ΕΕ έχει εκδηλώσει έντονο ενδιαφέρον για το σχέδιο Ισραήλ-Κύπρου-Ελλάδας, που, αν ευοδωθεί, περιλαμβάνει σε συντριπτικό ποσοστό τον έλεγχο των πιθανολογούμενων κοιτασμάτων της ανατολικής Μεσογείου και μάλιστα σε αδιατάραχτη «συνέχεια» από το Ισραήλ ως την Ελλάδα. Την υποστήριξη στο σχέδιο αυτό έχει εκφράσει παλαιότερα η Μέρκελ, ενώ επιβεβαίωσε πρόσφατα το Ευρωκοινοβούλιο, υπερψηφίζοντας την έκθεση για τον «ενεργειακό χάρτη» που εισηγήθηκε η ευρωβουλευτής του ΛΑΟΣ Ν. Τζαβέλλα.

Ο ισχυρισμός είναι ότι αυτή η κατανομή ισχύος και δικαιωμάτων επί του πιθανολογούμενου ορυκτού πλούτου (που σε χάρτες ανακοίνωσε πρώτο το κράτος του Ισραήλ) προκύπτει από το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας. Όμως ακόμα και επίσημοι διαπραγματευτές του ελληνικού υπ.Εξ. προειδοποιούν ότι η ανακήρυξη των ΑΟΖ μπορεί να προκύψει «νομίμως» μέσα από δύο πιθανές διαδικασίες: Είτε με τη συμφωνία μεταξύ των γειτονικών χωρών, είτε με την απόφαση ενός διεθνούς δικαστηρίου. Στην πρώτη περίπτωση υπάρχουν οι γνωστές ήδη ελληνοτουρκικές (αλλά και ελληνοαιγυπτιακές και ελληνολυβικές) διαφορές, ενώ στη δεύτερη περίπτωση –της προσφυγής σε διεθνή διαιτησία ή δικαστήριο– πιθανότατα κάποια «κριτήρια» του Διεθνούς Δικαίου (όπως π.χ. η αναλογικότητα των ακτών) δεν θα επιβεβαιώσουν τους «χάρτες» που ήδη διακινούνται με βάση τις αποφάσεις του κράτους του Ισραήλ (και των διεθνών συμμάχων του).

Έτσι, η επίκληση της ΕΕ, αλλά και των ΗΠΑ, θεωρείται χρήσιμη σε ένα παιχνίδι «πυγμής», που φεύγει από το πεδίο του (όποιου) Διεθνούς Δικαίου και επιχειρεί να εμπεδώσει μια λύση με βάση το συσχετισμό δύναμης που θα δημιουργεί το βάρος των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων του πλανήτη.

Οι κίνδυνοι σε αυτό το παιχνίδι είναι προφανείς. Αν το σχέδιο ευοδωθεί, τα (πιθανολογούμενα) κέρδη θα καρπωθούν οι μεγάλες δυνάμεις και οι εταιρείες τους, αφήνοντας μόνο ψίχουλα για τους ντόπιους εταίρους -και αυτά υπονομευμένα από τις συμφωνίες αποπληρωμής του χρέους προς τους δανειστές. Αν όμως το σχέδιο ναυαγήσει –μέσα στην εκρηκτική αστάθεια της περιοχής– το κόστος θα κληθούν να πληρώσουν κυρίως οι λαοί της περιοχής, ακόμα και με αίμα σε αντάλλαγμα στο (πιθανολογούμενο) φυσικό αέριο.

Αυτοί οι κίνδυνοι θα έπρεπε να κάνουν ιδιαίτερα προσεκτική την Αριστερά. Η εκμετάλλευση των φυσικών πόρων, η οριοθέτηση των ΑΟΖ, θα έπρεπε να συνδέεται αδιατάρακτα με την πολιτική διαφύλαξης της ειρήνης, με την πολιτική συνεννόησης μεταξύ των γειτονικών χωρών, σε ρήξη και ανεξάρτητα από τα σχέδια του ιμπεριαλισμού στην περιοχή.
Σε αυτό το πεδίο, κάποιοι «κύκλοι» του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζουν να προκαλούν εκπλήξεις. Ο «σύμβουλος» (με το ψευδώνυμο) Ετεοκλής Δουμουλάκης χτύπησε ξανά. Με άρθρο του στο «Ποντίκι» (η Αριστερά, η ΑΟΖ και η κυριαρχία) προτείνει: «Να καταστήσουμε σαφές urbi et orbi ότι η Αριστερά δεν θέτει την άσκηση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων υπό την έγκριση και τη συναίνεση κανενός. Όποιος επιχειρήσει manu militari να εμποδίσει την άσκησή τους, θα υποστεί τα επίχειρα της αλαζονείας του… Just watch us».  

Ο κ. σύμβουλος σε αυτή τη φιλοπόλεμη διακήρυξή του δεν διστάζει να ομολογήσει ότι το βασικό επιχείρημά του δεν είναι άλλο από τη βοήθεια των ιμπεριαλιστών: κάνει λόγο για μια «ευφυή επιλογή εταίρων στην εκμετάλλευση των ενεργειακών πόρων –οι οποίοι βεβαίως δεν θα είναι μόνον οι Αμερικάνοι, αλλά και οι Ρώσοι, οι Κινέζοι κ.ο.κ. (σσ: μέσα στο κ.ο.κ. ο κ. σύμβουλος κρύβει «σεμνά» το Ισραήλ)–, στο πλαίσιο της πολυδιάστατης στήριξης που έχουμε ανάγκη, ώστε να μπορούμε να αποτρέψουμε κάθε ενέργεια των Τούρκων».

Μέσα στη δίνη της διεθνούς κρίσης, τέτοια παιχνίδια είναι παιχνίδια με τη φωτιά. Και η Αριστερά οφείλει να διασαφηνίσει ότι δεν έχει καμιά σχέση με αυτά.