Συντονισμένος αγώνας διαρκείας για να ρίξουμε την κυβέρνηση

Η επίθεση της άρχουσας τάξης στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων αγριεύει, όσο βαθαίνουν τα αδιέξοδα της κρίσης. Η πρωτοφανής ανεργία, οι απολύσεις, οι μισθοί πείνας και η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, τα χαράτσια και οι ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων αγαθών, η καταστολή σε όποιον αντιστέκεται στις πολιτικές της λιτότητας, αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα της «μεθοδολογίας» που έχει επιλέξει η κυβέρνηση του Σαμαρά.

Το μέγεθος της επιθετικότητας των «από πάνω» δεν έχει τέλος. Την 1/4 έληξε η τρίμηνη μετενέργεια της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης και οι μισθωτοί στον ιδιωτικό τομέα έχασαν άλλο ένα 10% με την κατάργηση του επιδόματος γάμου. Μετά τη μείωση κατά 22% του κατώτατου μισθού (32% για τους νέους κάτω των 25 ετών), από εδώ και στο εξής ο υπουργός εργασίας, με μια μόνο απόφαση, θα αποφασίζει για το ύψος του.

Απέναντι σε αυτή την επίθεση που οδηγεί στην εξαθλίωση μεγάλα τμήματα του πληθυσμού και επιχειρεί να διαμορφώσει ένα νέο «παράδειγμα» εργασιακών σχέσεων σε βάρος της εργατικής τάξης, έχει γίνει πλέον φανερό ότι κανένας κλάδος εργαζομένων δεν μπορεί να κερδίσει από μόνος του. Η μόνη αποτελεσματική απάντηση είναι η συντονισμένη οργάνωση της αντίστασης του κόσμου της εργασίας και η συγκέντρωση δυνάμεων στο στόχο για την ανατροπή των μνημονίων και της τρικομματικής συμμορίας που τα εφαρμόζει, δηλαδή πολιτικός αγώνας διαρκείας με εμπροσθοφυλακή τις εργατικές αντιστάσεις.

Αντίσταση «από τα κάτω»

Μπροστά στην προδοτική στάση των συμβιβασμένων ηγεσιών των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ –που έπρεπε να αναλάβουν φυσιολογικά το καθήκον της οργάνωσης των αγώνων– μόνη διέξοδος είναι η κίνηση «από τα κάτω». Η συγκρότηση ενός μαχητικού κέντρου αγώνα στο οποίο θα συσπειρώνονται πρωτοβάθμια σωματεία, ομοσπονδίες, επιτροπές αγώνα, το οποίο θα στηρίζει τους εργατικούς αγώνες που ξεσπούν και θα πυροδοτεί νέους, που θα πιέζει συνεχώς για προκήρυξη γενικών απεργιών, είναι επείγουσα ανάγκη.

Ένα κέντρο αγώνα που θα παίρνει πρωτοβουλίες συντονισμού των συνδικάτων με διεκδικητικές αιχμές την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων, των μισθών και των θέσεων εργασίας σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, την απαγόρευση των απολύσεων, τη διάσωση των ασφαλιστικών ταμείων και των κοινωνικών παροχών, την οργάνωση της αλληλεγγύης στους ανέργους και τους απλήρωτους εργαζόμενους, την υπεράσπιση του δημόσιου πλούτου και την απόκρουση της ποινικοποίησης και καταστολής των εργατικών αγώνων.

Μια πρώτη καλή αρχή σε αυτή την κατεύθυνση είναι η πανεργατική κινητοποίηση την Κυριακή 7/4 στις 6μμ (συγκέντρωση στα Προπύλαια και πορεία στο Σύνταγμα), που καλούν τοπικές ΕΛΜΕ και Σύλλογοι πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, μαζί με σωματεία από ΟΤΑ, νοσοκομεία, φορείς του δημοσίου, ο συντονισμός πρωτοβάθμιων σωματείων, πολύ πιθανά η ΑΔΕΔΥ και συλλογικότητες που συμμετέχουν στην επιτροπή «Δεν χρωστάμε- Δεν πουλάμε- Δεν πληρώνουμε».
Είναι μια καλή ευκαιρία για μαζική κινητοποίηση των σωματείων και ξεπεράσματος της αμηχανίας που υπάρχει στο κίνημα μετά την τελευταία γενική απεργία (20/2), τη στιγμή που η τρόϊκα εσωτερικού θέλει να υπάρχει «σιγή νεκροταφείου» στην κοινωνία.

Συντονισμός

Συγχρόνως, εξίσου κρίσιμο είναι όλα αυτά τα μέτωπα να γίνουν υπόθεση των κινημάτων αντίστασης στις γειτονιές και στους χώρους της νεολαίας. Η συμπόρευση του εργατικού κινήματος με τους φοιτητικούς συλλόγους και τις δεκάδες επιτροπές, συνελεύσεις, δίκτυα και συλλογικότητες κατοίκων, που έχουν ξεπηδήσει τα χρόνια των μνημονίων, και οι ενωτικές δράσεις ενημέρωσης και συμπαράστασης (τοπικές πορείες, εκδηλώσεις, απεργιακά ταμεία, κινητοποιήσεις σε εφορίες, τράπεζες και ταμεία νοσοκομείων), θα ενίσχυαν αποφασιστικά τόσο τη μαζικότητα όσο και την αποτελεσματικότητα της μάχης ενάντια στις πολιτικές της φτώχειας, της ανεργίας και της κατάρρευσης του κοινωνικού κράτους. Τα παραδείγματα της μάχης για τη διάσωση των νοσοκομείων Αττικό και ΓΝ Πατησίων είναι ενδεικτικά μιας τέτοιας διαδικασίας.

Στην αναγκαιότητα συντονισμού των σωματείων με αγωνιστικό προσανατολισμό και των υπόλοιπων κοινωνικών κινημάτων, της κλιμάκωσης του αγώνα απέναντι σε όλες τις πτυχές της μνημονιακής βαρβαρότητας και της απαραίτητης πολιτικοποίησης και γενίκευσης των αιτημάτων, καθοριστικός είναι ο ρόλος των δυνάμεων της Αριστεράς και ειδικά του ΣΥΡΙΖΑ.

Μια τέτοια προοπτική είναι ο μόνος δρόμος για να αναδειχτεί μια κυβέρνηση της Αριστεράς, που θα εκπροσωπεί μονομερώς τα συμφέροντα και τις ανάγκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων και θα τσακίσει όλο το αντεργατικό πλαίσιο που έχουν θεσμοθετήσει ο Σαμαράς, η τρόικα και τα αφεντικά.