Η τρόικα έρχεται, η τρικομματική φοβάται - Ένας ο στόχος: Ανατροπή της λιτότητας

Ωστόσο ο στόχος δεν επετεύχθη: Η ΝΔ δεν μπόρεσε να ξεφύγει κάποιες μονάδες μπροστά –αντίθετα παρέμεινε σε στήθος με στήθος αντιπαράθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο λαός συνεχίζει να εμπιστεύεται τον τελευταίο, παρά τις παλινωδίες του, θεωρώντας τον ως το βασικό εργαλείο πολιτικής αντίστασης στο μνημόνιο.

Παρ’ όλες τις προσπάθειες των κυρίαρχων ΜΜΕ να εμφανίσουν σημαντική κάμψη της επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ, η προσεκτική ανάγνωση των στοιχείων δείχνει το αντίθετο: Στη δημοσκόπηση της MRB η αξιωματική αντιπολίτευση μείωσε κατά 1% τη διαφορά της από τη ΝΔ, σε σχέση με την αμέσως προηγούμενη δημοσκόπηση. Στη δημοσκόπηση της ΑLCO μείωσε τη διαφορά κατά 0,7% και στη δημοσκόπηση της MARC («Έθνος») ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώτος έχοντας χάσει μόλις 0,3%. Στη δημοσκόπηση της GPO (MEGA) ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε μεν 0,5% ωστόσο έφτασε στα ίσα τη ΝΔ (20,3%-20,3%), καθώς η τελευταία υποχώρησε σχεδόν κατά μία ποσοστιαία μονάδα. Τέλος, στη δημοσκόπηση του Τμήματος Στατιστικής του Πανεπιστημίου Πατρών, ο ΣΥΡΙΖΑ προηγείται κατά 3,5%.

Χαράτσι
Η ακροδεξιά κυβέρνηση ήθελε αβάντα κάποιων μονάδων από την αντιπολίτευση ώστε να μπορέσει να διαχειριστεί κάπως την επίσκεψη της τρόικας και τα μέτρα που θα πάρει (ή που ήδη παίρνει) προκειμένου να καλυφθούν οι αποτυχίες των προηγούμενων μηνών.

Η σημαντικότερη αποτυχία αφορά την τεράστια υστέρηση των εσόδων για το πρώτο τρίμηνο του έτους –πολλοί μιλούν ακόμη και για 2 δισ. Όπως ήταν αναμενόμενο, οι άνθρωποι δεν πληρώνουν, ανταποδίδοντας τη στάση πληρωμών που έχει επιβάλει το κράτος και οι μεγάλοι εργοδότες εναντίον τους. Επίσης δεν έχουν προχωρήσει, από το φόβο των αντιδράσεων, οι διαθεσιμότητες στο Δημόσιο, αλλά και οι ιδιωτικοποιήσεις, καθώς δεν υπάρχουν αγοραστές των φιλέτων -ακόμη κι όταν αυτά χαρίζονται.

Έτσι τώρα η τρικομματική αναγκάζεται να αθετήσει για άλλη μια φορά τη μοναδική φιλολαϊκή υπόσχεση που είχαν δώσει και τα τρία κόμματα προεκλογικά, δηλ. την κατάργηση του χαρατσιού στους λογαριασμούς της ΔΕΗ. Στην πρώτη περίοδο δεν είχαν υλοποιήσει την υπόσχεση για «τεχνικούς» λόγους. Τώρα, η ίδια η αυθόρμητη στάση πληρωμών του λαού αναγκάζει την κυβέρνηση και την τρόικα να παρατείνουν (προφανώς επ’ αόριστον) το μέτρο, καθώς είναι σίγουρες πλέον ότι μέσω των εφοριών δεν υπάρχει περίπτωση να εισπράξουν ούτε ποσοστό του τέλους που τώρα αρπάζουν από πολλούς εκβιαστικά. Το ότι ο ίδιος ο νόμος τους όριζε ότι το χαράτσι θα ίσχυε μόνο για τα έτη 2011 και 2012, λίγο τους απασχολεί: επί τα χείρω μπορεί να αλλάξει ο νόμος και μάλιστα με πράξη νομοθετικού περιεχομένου που δεν χρειάζεται ουσιαστικά την έγκριση της Βουλής.

Όμως το πρόβλημα της κυβέρνησης δεν είναι προφανώς οι νόμοι. Το κίνημα των «τριών ΔΕΝ» αλλά και τα άλλα κινήματα πολιτικής και οικονομικής ανυπακοής είναι μόνον η κορυφή ενός τεράστιου κοινωνικού παγόβουνου στο οποίο κατευθύνεται με ταχύτητα η κυβέρνηση. Γι’ αυτό προέκυψαν και οι τριγμοί, οι «ανταρσίες» του κυβερνητικού πληρώματος. Η διαφωνία της ΔΗΜΑΡ για το χαράτσι δεν θα ρίξει την κυβέρνηση (ο αριστερός μαϊντανός δεν έχει καταφέρει να αποτρέψει ούτε καν πολιτικές που δεν έχουν δημοσιονομικό κόστος όπως φάνηκε με τα ζητήματα των Συλλογικών Συμβάσεων, της ιθαγένειας, της συνεργασίας της αστυνομίας με τους ναζί κ.λπ.). Όμως δημιουργεί πολύ σημαντικά προβλήματα στην κλυδωνιζόμενη ηγεσία Βενιζέλου στο ΠΑΣΟΚ, το οποίο δεν θέλει να χρεωθεί άλλο ένα σκληρό μνημονιακό μέτρο παρέα με τη ΝΔ μόνον (άμα το στηρίζει το μέτρο και ο Κουβέλης, τότε αυτό είναι σωστό, αν δεν το στηρίζει, τότε είναι λάθος!). Έτσι είναι πιθανό να προκύψει και κάποια κοινοβουλευτική αποτυχία της κυβέρνησης, αν η τελευταία τολμήσει να φέρει το μέτρο στη Βουλή.

Εργασιακά
Τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο δύσκολα για τον Σαμαρά, καθώς με την έλευση της τρόικας θα τεθούν νέα ζητήματα: 30.000 απολύσεις δημόσιων υπαλλήλων (αντί 25.000 που είχαν συμφωνηθεί) και κατάργηση του αφορολόγητου των 200.000 στο Φόρο Ακίνητης Περιουσίας –θα υπολογίζεται δηλ. ΦΑΠ από το πρώτο ευρώ της αξίας του ακινήτου.
Αυτά τα μέτρα θα προστεθούν σε αυτά που ήδη «τρέχουν» από τις αρχές Απρίλη: Ήδη ισχύει (ή το αργότερο από τα μέσα Μάη), η κατάργηση του επιδόματος γάμου. Η μείωση κατά 10% στο μηνιάτικο εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων, θα πιέσει προς τα κάτω τις αποδοχές και των υπόλοιπων εργαζομένων, υποβιβάζοντας ακόμη περισσότερο το επίπεδο ζωής του λαού και συρρικνώνοντας την κατανάλωση –με ακόμη μεγαλύτερες υφεσιακές συνέπειες. Επίσης από τις αρχές Απριλίου ουσιαστικά καταργήθηκε η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας και πλέον ο κατώτατος μισθός θα καθορίζεται με φιρμάνι της αυτού μεγαλειότητος, του υπουργού Εργασίας. Και φυσικά ο τελευταίος δεν πρόκειται να αυξάνει το μισθό: το Μνημόνιο 2 προβλέπει ότι στόχος είναι ο κατώτερος μισθός να φτάσει στα επίπεδα γειτονικών βαλκανικών χωρών, δηλ. στα 150 ευρώ το μήνα. Η κυβέρνηση ήδη ετοιμάζεται να εξαγγείλει προγράμματα απασχόλησης με μισθό 430 ευρώ το μήνα, δηλαδή κατά 30% μειωμένο από τον ήδη μειωμένο (κατά 22%) κατώτερο μισθό.

Το κυπριακό τσουνάμι
Όλα τα παραπάνω χτυπήματα δεν θα γίνουν εν κενώ. Θα γίνουν σε ένα όλο και πιο δυσμενές οικονομικό περιβάλλον. Το εύρος, το βάθος και οι εξαιρετικά δυσοίωνες προοπτικές της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης οδήγησαν τους εκπροσώπους του κεφαλαίου στην Ευρώπη σε μια απίστευτα τυχοδιωκτική περιπέτεια, δηλ. στην άγρια υποβάθμιση του κυπριακού καπιταλισμού, μέσω της καταστροφής του τραπεζικού του συστήματος, αλλά και στις απειλές (άμεσες και έμμεσες) για επανάληψη αυτού του χτυπήματος και σε άλλες χώρες. Πολλοί ειδικοί θεωρούν ότι το ύψος των άμεσων και έμμεσων οικονομικών συνεπειών στην Ελλάδα από την κυπριακή κατάρρευση θα αγγίξει τα 20 δισ. (η Ελλάδα είναι η κύρια προέλευση των κυπριακών εισαγωγών). Επίσης η γενική γραμμή της ΕΕ για συρρίκνωση των τραπεζών στο νότο, αλλά και οι σχετικές απαιτήσεις για μείωση του λειτουργικού κόστους ώστε έως το 2015 οι ελληνικές τράπεζες να έχουν καταστεί εκ νέου κερδοφόρες, θα ταιριάξουν γάντι ως δικαιολογία στους Έλληνες τραπεζίτες που έτσι κι αλλιώς είχαν στην ατζέντα τους απολύσεις: Περίπου 20.000 εργαζόμενοι στις τράπεζες φαίνεται πως θα «αποχωρήσουν» έως το 2015 (με τις γνωστές μεθόδους της «εθελούσιας», της πρόωρης συνταξιοδότησης, της μη ανανέωσης συμβάσεων για «ενοικιαζόμενο» προσωπικό κ.λπ.) ενώ μπορεί να κλείσει το 40% των υποκαταστημάτων!

Αριστερά
Η δημοσκοπική επιβίωση του τρικομματικού θιάσου στην Ελλάδα έχει να κάνει με τις ίδιες τις ερωτήσεις των δημοσκοπήσεων που προκαταλαμβάνουν τις απαντήσεις, αλλά βεβαίως έχει να κάνει και με τις κυπριακές εξελίξεις, καθώς και με τον τρόπο που αντιμετώπισαν την έφοδο της τρόικας όλες οι πολιτικές δυνάμεις.

Στην περίπτωση της Κύπρου, ο ΣΥΡΙΖΑ δυστυχώς εξέπεμψε μήνυμα ημιτελούς ρήξης («λύση εκτός τρόικας, αλλά εντός ευρώ και ΕΕ») ή, ακόμη χειρότερα, υπονόμευσης του ίδιου του προγράμματός του για κατάργηση του μνημονίου και για εθνικοποίηση των τραπεζών. Το αίτημα για στάση πληρωμών προς τους επιδρομείς της τρόικας δεν ακούστηκε καν. Μάλιστα την ίδια ώρα που αστικές πολιτικές δυνάμεις στην Κύπρο φλέρταραν σοβαρά με την ιδέα της εξόδου από το ευρώ, ηγετικά τμήματα του ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζονταν ως υποστηρικτές του ενιαίου νομίσματος. Είναι άλλο πράγμα να λες ότι το ζήτημα είναι η λιτότητα και ότι η απλή επιστροφή στο εθνικό νόμισμα δεν λύνει το πρόβλημα και άλλο πράγμα να γίνεσαι υποστηρικτής του ευρώ και της ΕΕ. Γιατί αν δεν είσαι διατεθειμένος να πετάξεις και το ευρώ και την ΕΕ, ο κόσμος καταλαβαίνει ότι δεν είσαι έτοιμος να πας μέχρι τέλους τη ρήξη με τη λιτότητα. Και αυτό φαίνεται σε όλα τα δημοσκοπικά ευρήματα (όπου βεβαίως εμφανίζονται και τεράστια ποσοστά των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ που θέλουν έξοδο από το ευρώ).

Ο τρόπος για να σπάσει η ελληνική Αριστερά την προπαγάνδα περί τεμπέληδων και διεφθαρμένων Νότιων, στην οποία υπόκεινται οι βορειοευρωπαϊκοί λαοί, αλλά και για να αποκτήσει δεσμούς αλληλεγγύης με τους χειμαζόμενους λαούς του νότου, δεν είναι η υπεράσπιση της ΕΕ και του ευρώ, αλλά η αποτίναξη του ζυγού της λιτότητας, έστω και σε μία μόνο χώρα. Κάτι τέτοιο θα αποτινάξει την προπαγάνδα, θα εμπνεύσει και θα πυροδοτήσει την κινητοποίηση εκατομμυρίων Ευρωπαίων εργαζομένων –όρος απαραίτητος για να σπάσει η λιτότητα παντού.