Όπλα τους μόνον τα παραμύθια και η βία

Η τρικομματική συμφώνησε και σε απολύσεις

Υπό το πρόσχημα των τροϊκανών πιέσεων οι Σαμαροβενιζελοκουβέληδες κήρυξαν νέο πόλεμο μέσα στον πόλεμο που ήδη διεξάγουν ενάντια στους εργαζόμενους: 15.000 απολύσεις στο Δημόσιο, συγχωνεύσεις και καταργήσεις οργανισμών μέχρι το 2014 (οι 4.000 απολύσεις εντός του 2013). Επιπλέον πολλές χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι θα βρεθούν παροπλισμένοι στα Δημαρίτικα «προγράμματα κινητικότητας», δηλ. της νέας μεταμφίεσης της πασοκικής «εφεδρείας», του προθαλάμου της απόλυσης. Πασοκικής (παγκαλικής για την ακρίβεια) έμπνευσης είναι και το επιχείρημα που κατέθεσε ο Σαμαράς: «Το Σύνταγμα δεν απαγορεύει να απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι που η οργανική τους θέση καταργείται», είπε σε συνέντευξή του. Την προφανή αντισυνταγματικότητα της φαεινής νομικής ιδέας του Παγκάλου είχαν καταγγείλει τότε δημοσίως και ο Κουβέλης και ο Μανιτάκης. Αλλά τότε δεν ανήκαν στην υπεύθυνη Αριστερά.

Πωλητής
Το πακετάκι των απολύσεων που συμφωνήθηκε με την τρόικα (μαζί με τη διατήρηση του χαρατσιού) βγήκε να το παρουσιάσει συσκευασμένο με τη μορφή δώρου ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ο οποίος με το γνωστό ύφος του φτηνού διαφημιστή απορρυπαντικών, έταξε την οσονούπω έξοδο από το μνημόνιο. Ο Σαμαράς ξεκίνησε το διάγγελμά του λέγοντας ότι «ενώ κλιμακώνεται σε όλο τον κόσμο η αβεβαιότητα και η ανησυχία, η Ελλάδα σταθεροποιείται και η θέση μας θωρακίζεται!». Η παρανοϊκή, σε σχέση με την υλική πραγματικότητα, πρόταση δεν ήταν προϊόν ψυχικής διαταραχής αλλά προϊόν έλλειψης οποιουδήποτε λογικού επιχειρήματος, ειδικά μετά την κατάρρευση του γάμου Εθνικής-Eurobank, στον οποίο είχε ποντάρει επικοινωνιακά η κυβέρνηση.

Επίσης με ορολογία φθηνού πωλητή τραπεζικών δανείων ο Σαμαράς μας είπε ότι «προβλέπονται νέες διευκολύνσεις για την εξόφληση φόρων και ασφαλιστικών εισφορών, με πολύ περισσότερες δόσεις και μεγαλύτερη ευελιξία σε σύγκριση με εκείνο που ίσχυε μέχρι σήμερα»! Και επίσης ότι «με την αποκλιμάκωση της φορολογίας που αρχίζει και με περισσότερες δόσεις προς τις εφορίες και προς τις τράπεζες, ανακουφίζονται τα νοικοκυριά»! Τέλος, εν είδει φτηνού τουρ οπερέιτορ, έταξε και λεφούσια τουριστών το καλοκαίρι. Και, όπως ο πνιγμένος που πιάνεται από τα μαλλιά του, βρήκε να μας παρουσιάσει ως υπέρτατη επιτυχία ότι τον Ιούνιο πιθανώς η τρόικα θα εξετάσει τη μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση! Και εκεί τελείωσαν τα καλά νέα.

Μνημόνιο
Οι απολύσεις που εξαγγέλθηκαν περιλαμβάνονται στο τρίτο μνημόνιο που τα τρία κόμματα υπερψήφισαν με ένα άρθρο το Νοέμβριο του 2012. Το μνημόνιο προβλέπει την κατάργηση 80.000 θέσεων εργασίας μέχρι το 2016. Όμως δεν είναι οι πιέσεις της τρόικας, ο μοναδικός κινητήρας της καταστροφικής μηχανής. Οι κυβερνητικοί δεν χάνουν ευκαιρία να δηλώνουν ότι αυτές είναι «μεταρρυθμίσεις» που έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και καιρό, ανεξαρτήτως μνημονίου. Το επιχείρημα της ΔΗΜΑΡ (που, όπως και με το χαράτσι, ποδοπάτησε άλλη μια κόκκινη γραμμή της) δεν είναι ότι δεν πρέπει να γίνουν όλα αυτά αλλά ότι δεν πρέπει να τα ζητάει κανείς από έναν υπουργό (τον Μανιτάκη) σε μερικές βδομάδες. Και οι άλλοι δύο εταίροι του θιάσου κατανοούν το επιχείρημα. Μάλιστα ο Κουβέλης δεν κρύβει τον πραγματικό στόχο της τρόικας εσωτερικού, μιλώντας για 180.000 απολύσεις. Ο ίδιος ο Μανιτάκης κομπάζει (στο συνέδριο του «Economist») ότι πέτυχε να βγάλει στη σέντρα εκατοντάδες «επίορκους» και να οδηγήσει σε μετατάξεις χιλιάδες δημόσιους υπαλλήλους.

 Τα επιχειρήματά τους είναι έωλα και αίολα. Είναι μπαγιάτικα γιατί η ξαναζεσταμένη σούπα του «υπέρογκου κράτους» δεν πείθει κανένα, αφού το ελληνικό Δημόσιο ήταν ήδη μικρότερο από τον μέσο όρο της ΕΕ πριν από την κρίση: 8%-9% του πληθυσμού ήταν οι δημόσιοι υπάλληλοι μαζί με τις ΔΕΚΟ, τις ένοπλες δυνάμεις και τους παπάδες, την ίδια ώρα που στην ΕΕ το ποσοστό αυτό είναι 10,5%, στη δε Δανία (Δανία του Νότου οραματιζόταν να κάνει την Ελλάδα ο Γιωργάκης) είναι 18%. Σήμερα το ποσοστό στην Ελλάδα, μετά τις μαζικές συνταξιοδοτήσεις, είναι πολύ μικρότερο. Ο ίδιος ο Μανιτάκης παραδέχεται αφοπλιστικά ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει είναι ο πολύ χαμηλός αριθμός των δημόσιων υπαλλήλων.

Επίορκοι
Αίολο είναι το επιχείρημα των «επίορκων». Αυτή η λέξη- φάντασμα μπορεί να χωρέσει μέσα τους πάντες: από αυτούς που αργούν να χτυπήσουν κάρτα ή έχουν διαπληκτιστεί με τον προϊστάμενό τους ή έχουν συνδικαλιστική δράση, μέχρι αυτούς που έχουν καταχραστεί δημόσιο χρήμα. Η ασάφεια προωθείται σκόπιμα προκειμένου πράγματι να χωρέσουν όλοι, όμως αυτοί που πράγματι ενέχονται σε σοβαρά αδικήματα δεν ξεπερνούν τις μερικές εκατοντάδες και οι περισσότεροι είναι παιδιά του συστήματος. Οι 15.000 απολύσεις δεν θα προκύψουν από αυτή τη «δεξαμενή», όπως προπαγανδίζει ο Σαμαράς. Οι απολύσεις θα γίνουν με βάση μια άλλη λέξη φάντασμα, την «αξιολόγηση» σε συνδυασμό με την κατάργηση οργανισμών και οργανικών θέσεων. Μάλιστα η τρόικα εσωτερικού έχει το θράσος να ισχυρίζεται ότι στη θέση των απολυμένων θα προσληφθούν 15.000 νέοι. Όμως έτσι, πρώτον, αναιρεί το επιχείρημα ότι περισσεύουν οργανισμοί και οργανικές θέσεις. Δεύτερον, προσπαθεί να διχάσει τις γενιές διώχνοντας τους γονείς που αμείβονται ακόμη με κάπως αξιοπρεπείς αποδοχές για να προσλάβει τα παιδιά τους με πολύ χειρότερους όρους. Σε αυτό θα συνδράμει το εργαλείο της «αξιολόγησης» το οποίο θα «ανακαλύπτει» «αντικειμενικά» ότι ο 55άρης υπάλληλος δεν έχει τα μεταπτυχιακά που έχει ο 30άρης άνεργος!   

Ανεργία
Στην πραγματικότητα βέβαια δεν πρόκειται να γίνουν καθόλου προσλήψεις με κανονικούς μισθούς και δικαιώματα. Το μέτρο ανήκει στη σφαίρα των παραμυθιών όπου εντρυφεί εδώ και καιρό η κυβέρνηση και απλώς χρησιμοποιείται τώρα επικοινωνιακά μήπως και γίνουν αποδεκτές οι απολύσεις από την κοινή γνώμη. Η άνεργη νεολαία (60%) θα συνεχίσει να μη βρίσκει δουλειά όσα πτυχία κι αν κατέχει και θα μεταναστεύει στο εξωτερικό. Οι απολύσεις -αν περάσουν- μέσω της περαιτέρω μείωσης της ζήτησης θα οδηγήσουν σε κλεισίματα επιχειρήσεων και περαιτέρω αύξηση της ανεργίας. Τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ δείχνουν ότι ήδη πλέον κάθε μήνα προστίθενται περίπου 100.000 άνεργοι στο σχετικό κατάλογο. Συνολικά από τον Γενάρη του 2008 έχουν προστεθεί στον κατάλογο ένα εκατομμύριο άνεργοι! Και όλα αυτά παρά την τεράστια πτώση των μισθών: Η Ελλάδα ήταν η μοναδική χώρα της ευρωζώνης, στην οποία μειώθηκε το κόστος ανά ώρα εργασίας την περίοδο 2008-2012. Σύμφωνα με τη Eurostat, το κόστος αυτο στην Ελλάδα μειώθηκε κατά 11,2%, όταν στην ευρωζώνη καταγράφηκε μέση αύξηση 8,7%. Οι μεγαλύτερες αυξήσεις καταγράφηκαν στην Αυστρία (15,5%), στη Σλοβακία (13,8%), στη Φινλανδία (13,7%) και στο Βέλγιο (13,1%), ενώ στην ΕΕ οι μεγαλύτερες αυξήσεις διαπιστώθηκαν στη Βουλγαρία (42,6%) και στη Ρουμανία (26,7%). Το παραμύθι των χαμηλών μισθών που θα έφερναν επενδύσεις, έχει πάει περίπατο.

Την ίδια στιγμή όλοι οι οικονομικοί αναλυτές (δηλ. πλην των παραμυθάδων Σαμαρά-Στουρνάρα και του Τόμσεν) βλέπουν συνέχιση της υποχώρησης του ΑΕΠ και το 2014. Και μάλιστα σε ένα περιβάλλον γενικευμένης ύφεσης: σε δημοσκόπηση του Reuters, οι οικονομικοί αναλυτές θεωρούν πλέον ότι η ύφεση στην ευρωζώνη θα είναι τετραπλάσια απ’ όσο προέβλεπαν πριν από τρεις μήνες (0,4% αντί 0,1%). Η δημοσκόπηση, στην οποία συμμετείχαν πάνω από 60 γνωστοί οικονομολόγοι, προέβλεψε επίσης νέα αύξηση του ποσοστού ανεργίας στις 17 χώρες του ευρώ, όπου ήδη καταγράφει επίπεδα ρεκόρ, προβλέποντας κορύφωσή του προς τα τέλη του έτους και στις αρχές του 2014. Την ίδια στιγμή οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης» βλέπουν σχεδόν διαλυτικές προοπτικές για την ευρωζώνη θεωρώντας πιθανή την έξοδο χωρών από το ευρώ -καθώς οι λαοί διαπιστώνουν ότι το φάρμακο της λιτότητας σκοτώνει τον ασθενή- «με συνακόλουθες απώλειες δισ. ευρώ για κυβερνήσεις, τράπεζες και επενδυτές στη Γερμανία και άλλες πλούσιες ευρωπαϊκές χώρες». Είναι σαφές ότι όλοι αυτοί δεν διαβάζουν προσεκτικά τις δηλώσεις των στελεχών της ελληνικής κυβέρνησης.

Αριστερά
Τα κτυπήματα της τρόικας εξωτερικού και εσωτερικού έχουν να κάνουν βέβαια και με το περιθώριο που δίνει η άλλη πλευρά, το οργανωμένο εργατικό κίνημα. Και εκεί είναι σίγουρο ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Όμως ο κυβερνητικός θίασος κατανοεί, και ήδη το λέει δημόσια, ότι ο λαός δεν σηκώνει άλλα μέτρα. Θεωρούν ότι οι απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων και η μονιμοποίηση του «χαρατσιού» στα ακίνητα, είναι τα οριακά σημεία αντοχής τους απέναντι στη λαϊκή οργή. Και ήδη επωνύμως λένε ότι φοβούνται τα μέτρα που θα κληθούν να πάρουν τον Ιούνιο. Ωστόσο η μάχη για να μην περάσουν οι απολύσεις-αξιολογήσεις και τα κλεισίματα-συγχωνεύσεις θα είναι εξαιρετικά κρίσιμη σήμερα. Η Αριστερά πρέπει να μπει με όλες της τις δυνάμεις σε αυτή τη μάχη. Και με όλες ανεξαιρέτως τις πτέρυγές της. Γιατί μόνον έτσι μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμη σε αυτούς που ζητά να τη στηρίξουν.