Η συζήτηση που πρέπει να γίνει μπροστά στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ

Σ ήμερα, ένα χρόνο μετά τις εκλογές του Μάη-Ιούνη του 2012, είναι σαφές ότι η κυβέρνηση Σαμαρά δεν πρόκειται να πέσει ως «ώριμο φρούτο». Όλες οι σχετικές προβλέψεις διαψεύστηκαν και αποδείχθηκαν παραπλανητικές για την Αριστερά.

Οι δυνάμεις του καθεστώτος έχουν συσπειρωθεί πίσω από τη συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, καθώς δεν διαθέτουν άλλη εναλλακτική πολιτική λύση, προκειμένου να επιβάλουν το αντιδραστικό πρόγραμμα των αντιμεταρρυθμίσεων, με στόχο να φορτώσουν όλο το κόστος της δικιάς τους κρίσης στις πλάτες των εργατικών-λαϊκών δυνάμεων.

Η ανατροπή της κυβέρνησης Σαμαρά –προϋπόθεση για την ικανοποίηση ακόμα και των σεμνότερων αιτημάτων του κόσμου μας– δεν θα συμβεί, αν το κίνημα και η Αριστερά δεν επιδιώξουν επίμονα και αποφασιστικά να τη ρίξουν. Το μεγάλο μέρος της ευθύνης γι’ αυτή την αναγκαία ανατροπή πέφτει πλέον, ολοφάνερα, στις πλάτες του ΣΥΡΙΖΑ.

Το βασικό πρόβλημα στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ –που τον περιορίζει στα όρια της δημοσκοπικής «ανθεκτικότητας»– είναι η διαφορά ανάμεσα, αφενός, στις διαθέσεις της μεγάλης πλειοψηφίας των μελών του (ακόμα και όπως αυτή αποτυπώνεται στα «κομματικά» κείμενα και αποφάσεις…) και, αφετέρου, στο δημόσιο λόγο των προβεβλημένων στελεχών του και στο μήνυμα που στέλνουν οι «μεγάλες» πολιτικές πρωτοβουλίες και παρεμβάσεις του.

Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα δημοκρατίας και συντεταγμένης πολιτικής λειτουργίας που αντιμετωπίζει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Οι αγώνες
Η υπόθεση της απεργίας της ΟΛΜΕ ανέδειξε –έστω με αρνητικό τρόπο– τα διλήμματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν και τις επιλογές που πρέπει να γίνουν. Αν οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ περιοριστούν στον «κοινοβουλευτικό δρόμο», πιθανότατα θα ηττηθούν από το Ενιαίο Μέτωπο των αστικών πολιτικών δυνάμεων και των δανειστών.

Μόνο η παρέμβαση των εργατικών-λαϊκών δυνάμεων μπορεί να ανοίξει το δρόμο για μια μεγάλη πολιτική νίκη, όπως θα είναι η ανάδειξη μιας κυβέρνησης της Αριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει, εδώ και τώρα, να πρωτοστατήσει στη μάχη για το δημόσιο σχολείο, το δημόσιο νοσοκομείο, τα βασικά εργατικά δικαιώματα, ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις στην ενέργεια, στις μεταφορές, στο νερό κλπ.

Μια τέτοια παρέμβαση των εργατικών-λαϊκών δυνάμεων, πέρα από το ότι αποτελεί τον ασφαλέστερο δρόμο προς την κυβέρνηση της Αριστεράς, αποτελεί το μοναδικό δρόμο προς μια κυβέρνηση της Αριστεράς που θα αντέξει αξιοπρεπώς στις προκλήσεις της περιόδου της κρίσης. Μόνο στηριγμένη σε έναν κινητοποιημένο λαό θα μπορέσει μια τέτοια κυβέρνηση να αντιμετωπίσει τις αντιθέσεις των ντόπιων δυνάμεων του καθεστώτος, αλλά και των δανειστών, θα μπορέσει να δώσει λύσεις σε τεράστια ζητήματα (όπως π.χ. η ανεργία) με βάση τα συμφέροντα των εργατικών-λαϊκών δυνάμεων.

Κανείς δεν δικαιούται να ξεχνά την πολιτική καταστροφή της Αριστεράς στην Κύπρο πρόσφατα ή στην Ιταλία παλιότερα, καταστροφή που επήλθε μέσα από την τακτική του ΑΚΕΛ ή της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης να κυβερνήσουν αντιγράφοντας, απλώς, τη σοσιαλδημοκρατία.

Κύπρος
Η συζήτηση αυτή δεν άνοιξε τώρα. Προηγήθηκε στη Συνδιάσκεψη και στις συνόδους της Κεντρικής Επιτροπής. Ωστόσο πέρα από τα διαφορετικά συμπεράσματα και προσεγγίσεις, η συζήτηση αυτή δεν διεξάγεται σε «παγωμένο» πολιτικό χρόνο. Στη συγκυρία, όπως διαμορφώνεται τους τελευταίους μήνες, έχουν υπάρξει σημαντικά γεγονότα που τροποποιούν τους όρους αυτής της συζήτησης αντικειμενικά.

Η κυπριακή εμπειρία, παρά τις όποιες διαφορές με την ελληνική περίπτωση, ανέδειξε το πόσο δύσκολο, αν όχι ανεδαφικό, είναι να ποντάρει ο ΣΥΡΙΖΑ στη δυνατότητα διαπραγμάτευσης με τους δανειστές, χωρίς να έχει ξεκαθαρισμένο και σαφώς διατυπωμένο το ενδεχόμενο εξόδου από την ΟΝΕ. Αυτό είναι ένα συμπέρασμα κατανοητό σε όλη την ελληνική κοινωνία. Ταυτόχρονα ανέδειξε πόσο ανεδαφική και ακατάλληλη για την Αριστερά είναι η προσδοκία για επωφελείς για τα λαϊκά συμφέροντα χειρισμούς και εκμετάλλευση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, με συμμαχίες κόντρα στη Γερμανία και την ΕΕ γενικότερα, με τις ΗΠΑ ή με τη Ρωσία.

Στην ευρωπαϊκή Αριστερά, και μάλιστα σε χώρες του «κέντρου» όπως η Γερμανία και η Γαλλία, ακούγονται πλέον φωνές (Λαφοντέν, Μελανσόν) που μιλούν για τη σύγκρουση με το ευρώ από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων.

Η εξέλιξη αυτή επιβάλει τη ριζοσπαστικοποίηση του προγράμματος, της πολιτικής, της τακτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Τμήμα αυτής της επιλογής, πέρα από τη συστηματική προσπάθεια άμεσης κινητοποίησης των εργατικών-λαϊκών δυνάμεων, αποτελεί η ανοιχτή και έντιμη παρουσίαση στον κόσμο των μεγάλων προβλημάτων και των λύσεων που θα προωθήσει η Αριστερά.

Σχέδιο
Η «σημαία» του ΣΥΡΙΖΑ είναι η κατάργηση του μνημονίου. Ωστόσο κάτι τέτοιο δεν αρκεί ως σύνθημα. Από τον περσινό Μάη μέχρι σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Τότε αφορούσε στις ελπίδες ενός ολόκληρου λαού ότι θα μπορούσε να ανακοπεί η λιτότητα εγκαίρως. Σήμερα έχει βιώσει στη ζωή του τα σκληρά μέτρα και βλέπει να έρχονται ολοένα καινούργια.

Ο Σαμαράς υπόσχεται την προοπτική της ανάπτυξης μέσα από μια συγκεκριμένη λογική πλήρους ιδιωτικοποίησης των πάντων, μέσα σ’ ένα καθεστώς «δικτατορίας της αγοράς», αφήνοντας σκόπιμα σε δεύτερη μοίρα, με την έννοια του δεδομένου, το χρέος. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να μιλήσει για την άμεση ρήξη μ’ αυτή τη λογική, ξεκινώντας και αναδεικνύοντας το κεντρικό ζήτημα: το χρέος.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει τώρα να διακηρύξει με σαφήνεια: άμεση και μονομερής κατάργηση του μνημονίου και των εφαρμοστικών του νόμων. Το μνημόνιο, το συμβόλαιο με τους δανειστές δηλαδή, δεν χρειάζεται να αντικατασταθεί, καθώς η κυβέρνηση της Αριστεράς θα καταγγείλει την δανειακή σύμβαση, θα παύσει άμεσα τις πληρωμές των τοκοχρεολυσίων και θα διαγράψει το χρέος.
Η ακύρωση-κατάργηση των δανειακών συμβάσεων δεν πρόκειται να προκαλέσει ανυπέρβλητα προβλήματα χρηματοδότησης στον κρατικό προϋπολογισμό, διότι η τροϊκανή χρηματοδότηση κατευθύνεται στο συντριπτικό της μέρος στην αποπληρωμή των τοκοχρεολυσίων του ελληνικού κρατικού χρέους, τα οποία, με τη διαγραφή του χρέους, θα εξαλειφθούν ως υποχρέωση.

Αυτές οι επιλογές είναι υποχρεωτικές για την κυβέρνηση της Αριστεράς και αποτελούν προϋπόθεση για οποιαδήποτε προσπάθεια ανακοπής και αναστροφής της λιτότητας, αλλά και της ύφεσης, καθώς, εάν δεν διαγραφεί το χρέος και δεν ακυρωθούν οι υποχρεώσεις προς τους δανειστές, δεν υπάρχει καμιά δυνατότητα για άσκηση διαφορετικής πολιτικής από αυτή της τρικομματικής κυβέρνησης.

 Αυτές οι επιλογές οδηγούν σε σύγκρουση με τη στρατηγική της τρόικας και της ΟΝΕ. Είναι πολύ πιθανό να οδηγήσουν στην έξοδο από το ευρώ. Ωστόσο η πιθανή έξοδος από την Ευρωζώνη δεν συνιστά ένα άλλο πολιτικό σχέδιο, δεν παραπέμπει σε ένα άλλο πρόγραμμα και σε άλλες συμμαχίες, αλλά ίσα-ίσα δηλώνει την αποφασιστικότητα να υλοποιήσουμε το πρόγραμμα και σχέδιο ρήξης και ανατροπής σε σοσιαλιστική κατεύθυνση αταλάντευτα, αποφασιστικά, μέχρι το τέλος, γνωρίζοντας ότι συνεπάγεται τη μετωπική ρήξη με την Ευρωζώνη και ότι μια τέτοια ρήξη απαιτεί πλήρη προετοιμασία και εναλλακτικό σχέδιο.

Για τη συγκεκριμένη επεξεργασία ενός τέτοιου σχεδίου ο ΣΥΡΙΖΑ θα αναλάβει συγκεκριμένες πρωτοβουλίες, απευθυνόμενες και σε άλλες δυνάμεις της Αριστεράς στην Ελλάδα, στον ευρωπαϊκό Νότο, αλλά και συνολικά στην ΕΕ, σε μια συγκυρία που ευνοεί αυτές τις επιλογές.

Με αφετηρία τη ρήξη με τα δεσμά του χρέους και τη νεοφιλελεύθερη στρατηγική για την κρίση, η κυβέρνηση της Αριστεράς θα προχωρήσει άμεσα στην ανατροπή της λιτότητας και την οικοδόμηση ενός νέου οικονομικού και κοινωνικού προτύπου με σαφή σοσιαλιστικά χαρακτηριστικά και σοσιαλιστικό ορίζοντα.

Προγραμματικές δεσμεύσεις
Αναπόσπαστο τμήμα αυτού του πολιτικού σχεδίου είναι η εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση των τραπεζών, υπό δημόσιο, δημοκρατικό, εργατικό έλεγχο.

Επίσης αναπόσπαστο τμήμα αποτελεί η ανατροπή των ιδιωτικοποιήσεων, ο στόχος της επανακρατικοποίησης των ΔΕΚΟ και των υποδομών, με κοινωνικό και εργατικό έλεγχο (ενέργεια, μεταφορές, τηλεπικοινωνίες, λιμάνια και αεροδρόμια, ταχυδρομεία κλπ).
Η πραγματική κατεύθυνση αυτού του προγράμματος αναδεικνύεται από τις δεσμεύσεις που αναλαμβάνει μια τέτοια κυβέρνηση απέναντι στην εργατική τάξη και τους μισθωτούς:

Η κυβέρνηση της Αριστεράς θα προχωρήσει στη στήριξη και σταδιακή αναβάθμιση μισθών και συντάξεων, στην πλήρη αποκατάσταση και αναβάθμιση των εργασιακών σχέσεων και στην κατάργηση ειδικότερα των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων, μαζί με το τσάκισμα της «μαύρης εργασίας». Σε αυτή τη βάση, της καθολικής επιβολής της πλήρους απασχόλησης, θα νομοθετηθεί η σταδιακή, σε συνδυασμό με την ανακοπή της ύφεσης, εφαρμογή του 35ωρου-7ωρου-5θήμερου.

Το πρώτο και άμεσο μέτρο θα είναι η επαναφορά του κατώτερου μισθού στα επίπεδα πριν από τη δραστική μείωσή του και η άμεση επαναφορά των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων, της μετενέργειας, της επεκτασιμότητας και του θεσμικού πλαισίου της διαιτησίας, όπως είχαν κατακτηθεί με αγώνες του εργατικού κινήματος πριν την κατάργησή τους.

Θα προχωρήσει σε μέτρα γενικού εκδημοκρατισμού του εργατικού δικαίου: κατάργηση του όρου «παράνομη και καταχρηστική απεργία», κατάργηση της πολιτικής επιστράτευσης απεργών, εκδημοκρατισμός νομοθετικού πλαισίου για τη λειτουργία των συνδικάτων κλπ, ώστε να διευκολυνθεί αποφασιστικά η ταξική, δημοκρατική και αγωνιστική συγκρότηση των συνδικάτων και του εργατικού κινήματος.

Θα απαγορευτούν, σε πρώτη φάση, οι μαζικές απολύσεις και οι απολύσεις σε κερδοφόρες επιχειρήσεις και θα νομοθετηθεί το πέρασμα επιχειρήσεων, που κλείνουν, στον έλεγχο και τη διαχείριση των εργαζομένων, με κρατική ενίσχυση και βοήθεια.

Θα παλέψουμε για την αποκατάσταση της δημοκρατίας και την εφαρμογή ενός νέου πολύ πιο προωθημένου εργατικού δικαίου σε όλη την έκταση της παραγωγής, ώστε να πάψει το εργοστάσιο και ο χώρος εργασίας να είναι άβατο και φέουδο του εργοδότη.

Στο πλαίσιο μιας τέτοιας δέσμης μέτρων, η κυβέρνηση της Αριστεράς, αλλά κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ, σε διάλογο, συνεργασία και κοινή δράση με τις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς και το εργατικό κίνημα, θα θεσμοθετήσει να επεκταθεί σταδιακά σε όλη την παραγωγή και την κοινωνία ο εργατικός και κοινωνικός έλεγχος. Η κυβέρνηση της Αριστεράς και ο ΣΥΡΙΖΑ θα στηρίξουν με κάθε μέσο και θα παλέψουν για την εμφάνιση και επέκταση τέτοιων μορφών εργατικού και κοινωνικού ελέγχου.

Θεωρούμε όλα αυτά τα μέτρα, τις πρωτοβουλίες και τους αγώνες σαν τα πρώτα βήματα σε μια διαδικασία που πρέπει να προσανατολιστεί και να κλιμακωθεί σε σοσιαλιστική κατεύθυνση.

Όλα τα παραπάνω αποτελούν μια πρώτη δέσμη μέτρων κυρίως στο πεδίο της οικονομίας, ενδεικτική των προθέσεων και της σοσιαλιστικής στρατηγικής της κυβέρνησης της Αριστεράς. Κεντρικό ρόλο σ’ αυτόν το σχεδιασμό παίζει η σοβαρή και ειλικρινής αντιμετώπιση των περιβαλλοντικών προβλημάτων που στη σύγχρονη εποχή έχουν πάρει διάσταση αυτοκαταστροφική για την ίδια τη ζωή των ανθρώπων και την προοπτική της στον πλανήτη. Τα ζητήματα της προστασίας του περιβάλλοντος δεν υπάγονται σε κάποιες «ειδικές» οικολογικές ευαισθησίες, αλλά είναι άρρηκτα δεμένα με τη σύγχρονη σοσιαλιστική αντίληψη για την οργάνωση της παραγωγής και της κοινωνίας συνολικότερα.

Έχουμε επίγνωση, από τα διδάγματα της Ιστορίας, πως η αλλαγή των ταξικών όρων στην οικονομική βάση της κοινωνίας δεν διασφαλίζει αυτόματα τις απαιτούμενες κατακτήσεις στη σφαίρα της δημοκρατίας και της πραγματικής ελευθερίας, γι’ αυτό και τα μέτρα αυτά συνοδεύονται άρρηκτα από επιλογές διεύρυνσης της δημοκρατίας όχι μόνο στην οικονομία, αλλά σε όλες τις σφαίρες της κοινωνικής ζωής, με επίκεντρο τους θεσμούς της συμμετοχής και του κοινωνικού και εργατικού ελέγχου.

Περιλαμβάνουν επίσης άμεσα μέτρα για την αντιμετώπιση του ρατσισμού και την ανακούφιση των προβλημάτων των μεταναστών στη βάση όχι απλά της ανθρώπινης, αλλά και της εργατικής αλληλεγγύης. Η αντιμετώπιση αυτού του ζητήματος, ως πτυχή των προβλημάτων συνολικά της εργατικής τάξης που ζει και εργάζεται στη χώρα, αποτελεί μέτρο της σοσιαλιστικής προοπτικής και του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας.

Όχι στην Κεντροαριστερά
Όλες οι εξελίξεις του τελευταίου διαστήματος έρχονται να υπογραμμίσουν με ακόμα μεγαλύτερη έμφαση ότι μόνο μια κυβέρνηση της Αριστεράς –και όχι κυβερνήσεις κεντροαριστεράς ή κεντροαριστεροδεξιάς, ρευστού πολιτικού στίγματος και ετερόκλητου φάσματος– θα ήταν ικανή να επιχειρήσει, στη βάση ενός σαφούς εναλλακτικού ριζοσπαστικού προγράμματος και στηριγμένη σε ένα πλατύ ενωτικό ταξικό και αγωνιστικό εργατικό-λαϊκό κίνημα, την προοδευτική ανατροπή που έχουν ανάγκη η εργατική τάξη και ο λαός της χώρας μας και μια πορεία προοδευτικών μετασχηματισμών σε σοσιαλιστική κατεύθυνση.

Σήμερα μια συνεργασία και συμπόρευση όλων των δυνάμεων της Αριστεράς, κατά πρώτο λόγο του ΣΥΡΙΖΑ με το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που θα δημιουργούσε ισχυρή αριστερή δυναμική παρέμβασης και ανατροπής στο πολιτικό σκηνικό, καθίσταται όσο ποτέ αναγκαία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις δυσκολίες, δεσμεύεται ότι θα σχεδιάσει και θα αναλάβει συγκεκριμένες, εποικοδομητικές και ρεαλιστικές πολιτικές και προγραμματικές πρωτοβουλίες για τη συνεργασία και τη συμπαράταξη της Αριστεράς.

Μια σύγχρονη ριζοσπαστική αριστερή συμπαράταξη δεν περιορίζεται μόνο στις δυνάμεις του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά και στις άλλες δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και της ριζοσπαστικής αντισυστημικής οικολογίας.

Ταυτόχρονα ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει και ενθαρρύνει ενδεχόμενες συνεργασίες με στελέχη και συλλογικότητες από το σοσιαλιστικό και σοσιαλδημοκρατικό χώρο, οι οποίες απεγκλωβίζονται από τις λογικές της σοσιαλδημοκρατίας και της διαχείρισης του συστήματος και ακολουθούν μια αγωνιστική πορεία προς τα αριστερά και με τις οποίες έχουν αναπτυχθεί και δοκιμασθεί σχέσεις εμπιστοσύνης με κοινές θέσεις, κοινές πρωτοβουλίες και κυρίως κοινούς αγώνες. Ασφαλώς αποκλείονται κυβερνητικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ που συνέβαλαν στη σημερινή κατάσταση, υλοποιώντας τη ντόπια νεοφιλελεύθερη εκδοχή.

Υπ’ αυτό το πρίσμα, το μέτωπο και η κυβέρνηση της Αριστεράς δεν συνιστούν μια στατική αντίληψη κοινοβουλευτικού αθροίσματος, αλλά μια δυναμική αντίληψη διαμόρφωσης των πολιτικών, κοινωνικών και αγωνιστικών προϋποθέσεων για την υλοποίηση του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ για κατάργηση των μνημονίων, της λιτότητας και των δανειακών συμβάσεων, για τη ρήξη και την ανατροπή.

Ο στόχος της κυβέρνησης της Αριστεράς συμπυκνώνει ολόκληρο το πολιτικό μας σχέδιο και το στρατηγικό μας προσανατολισμό, είναι η αιχμή του δόρατος της πολιτικής μας. Δεν προσδιορίζει μόνο το «μετά», τις πολιτικές συμμαχίες μιας κυβέρνησης της Αριστεράς, αλλά εξίσου και το «πριν»: το δρόμο για να φτάσουμε εκεί, που δεν μπορεί να είναι παρά ένας δρόμος της συγκρότησης ενός μαχητικού κοινωνικού και πολιτικού μετώπου αγώνα για την ανατροπή της τρικομματικής μνημονιακής κυβέρνησης «από τα κάτω», ως προϋπόθεση όχι μόνο για την κυβέρνηση της Αριστεράς, αλλά και για τη δημιουργία των αγωνιστικών προϋποθέσεων για την υλοποίηση του πολιτικού μας σχεδίου ρήξης και ανατροπής με σοσιαλιστικό ορίζοντα.   

Πάλη ενάντια στο φασισμό
Η αναγκαιότητα της αντιφασιστικής πάλης γενικά και της πάλης ενάντια στο ναζιστικό κόμμα της Χρυσής Αυγής ιδιαίτερα, η αναγκαιότητα συγκρότησης γι’ αυτό το σκοπό ενωτικού κοινωνικού και πολιτικού μετώπου πάλης, σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει τη μετατόπιση από το έδαφος της αντίθεσης «μνημόνιο και πολιτικές λιτότητας» από τη μια και «πολιτικές κατάργησης των μνημονίων και ανατροπής της λιτότητας» από την άλλη, του μετώπου των μνημονιακών δυνάμεων από τη μια (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ) και του ΣΥΡΙΖΑ και του πολιτικού μετώπου της Αριστεράς από την άλλη, σε μια κατεύθυνση συμμαχίας των «δημοκρατικών πολιτικών κομμάτων» ενάντια στην ακροδεξιά και το φασισμό.

Το ενιαίο αγωνιστικό μέτωπο ενάντια στο φασισμό και τη ναζιστική Χρυσή Αυγή συγκροτείται πάνω στην ενότητα στη δράση, εντάσσεται στο μέτωπο αγώνα ενάντια στα μνημόνια και τις πολιτικές λιτότητας και σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει μια κεντρική πολιτική συμμαχία με μνημονιακές δυνάμεις, με το πρόσχημα της «υπεράσπισης της δημοκρατίας». Εξάλλου, ο φασισμός γενικά και η ναζιστική Χρυσή Αυγή ιδιαίτερα τρέφονται και δυναμώνουν από την κοινωνική απελπισία που δημιουργούν οι μνημονιακές πολιτικές ακραίας λιτότητας και οι τραγικές συνέπειές τους (πρωτοφανής ανεργία και φτώχεια, μαζική καταστροφή μικρομεσαίων στρωμάτων κλπ).  

Αυτό που χρειάζεται είναι να ενισχύσουμε τα ριζοσπαστικά - αντισυστημικά χαρακτηριστικά του ΣΥΡΙΖΑ, να αποκαλύπτουμε διαρκώς το συστημικό χαρακτήρα της Χρυσής Αυγής και να δουλεύουμε για τη διαμόρφωση ενός αντιφασιστικού μετώπου πάλης στη δράση, που θα εντάσσεται και θα αποτελεί τμήμα του συνολικού αγώνα ενάντια στα μνημόνια, τις πολιτικές λιτότητας και την τρόικα και για μια προοδευτική πολιτική και κοινωνική ανατροπή με κατεύθυνση το σοσιαλισμό.