Χωρίς σταματημό είναι ο αυταρχικός κατήφορος της τρικομματικής κυβέρνησης. Οι επιστρατεύσεις εργαζομένων, η ωμή βία σε κάθε κοινωνική διαμαρτυρία, οι εκτροπές με τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, το αυστηρότερο πειθαρχικό δίκαιο για τους δημόσιους υπαλλήλους και η προκλητική πρόθεση του Δένδια για απαγόρευση των διαδηλώσεων, αποδεικνύουν καθημερινά ότι και η παραμικρή αντίδραση των εργαζομένων και της νεολαίας δεν θα γίνεται πλέον ανεκτή.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Το τσάκισμα κοινωνικών δικαιωμάτων και εργατικών κατακτήσεων, η καλλιέργεια του φόβου και η τρομοκράτηση όσων αντιστέκονται στη μνημονιακή βαρβαρότητα, είναι πλέον βασικά στοιχεία του καθεστώτος «εκτάκτου ανάγκης» που οικοδομεί συστηματικά ο Σαμαράς και τα ακροδεξιά κυβερνητικά επιτελεία.
Διαδηλώσεις
Ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Ν. Δένδιας έχει βαλθεί να υλοποιήσει ένα χρόνιο αίτημα της άρχουσας τάξης και των κυβερνήσεων που την εκπροσωπούν: την απαγόρευση των ενοχλητικών διαδηλώσεων που «παρεμποδίζουν» την οικονομική και κοινωνική ζωή των πόλεων. Σύμφωνα με την πάντα καλά πληροφορημένη «Καθημερινή» και τον χαρακτηριστικό τίτλο «Μπαίνει ‘‘φρένο’’ στην ομηρία της πόλης από μικρές διαδηλώσεις», εντός δύο εβδομάδων, η κυβέρνηση ετοιμάζει προεδρικό διάταγμα που θα περιορίζει τις διαδηλώσεις κάτω των 200 ατόμων και σε πόλεις με πληθυσμό πάνω από 100.000 κατοίκους, στο πεζοδρόμιο ή σε μια λωρίδα κυκλοφορίας. Ο «μετρητής» του μεγέθους της κινητοποίησης δεν θα είναι άλλος από τον εκάστοτε υπεύθυνο της ΕΛ.ΑΣ. για τα μέτρα τάξης.
Η προωθούμενη κυβερνητική ρύθμιση βρήκε, φυσικά, αμέσως συμπαραστάτες από τον Γ. Καμίνη και τους μεγαλέμπορους, μέχρι τις ξεπουλημένες ηγεσίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, που αφενός εξέφρασαν την κατηγορηματική αντίθεσή τους σε όποια σκέψη για περιορισμό των συνταγματικά κατοχυρωμένων ατομικών και συλλογικών δημοκρατικών ελευθεριών, αφετέρου, κάθισαν στο ίδιο τραπέζι με τον Δένδια για να συζητήσουν αυτούς ακριβώς τους περιορισμούς.
Όλη αυτή η κουβέντα προφανώς και είναι προσχηματική: είναι κάτι παραπάνω από αυτονόητο ότι η παρατεταμένη ύφεση και η μαζική ανεργία έχουν πολλαπλασιάσει τα λουκέτα στα μικρομάγαζα του κέντρου της Αθήνας, ενώ ίδια είναι η εικόνα και στις υπόλοιπες γειτονιές της Αττικής και σε άλλες περιοχές της χώρας, όπου δεν πραγματοποιούνται πορείες. Ο πραγματικός λόγος είναι η σταδιακή απαγόρευση του δικαιώματος της διαδήλωσης, της διαμαρτυρίας ενάντια στις αποφάσεις που γκρεμίζουν τις ζωές μας και μας εξαθλιώνουν. Μετά τις επιστρατεύσεις απεργών, τις διώξεις συνδικαλιστών, την «άσκηση πολιτικής» μέσω των ΜΑΤ, από τη Χαλκιδική έως την πύλη της ΜΕΒΓΑΛ, το Σαμαρικό δόγμα «νόμου και τάξης» επιχειρεί να εκφραστεί μέσα από την επιβολή «σιωπής νεκροταφείου» σε όλη την κοινωνία.
Πειθαρχικό Δίκαιο
Εκεί στοχεύει και η όλο και μεγαλύτερη αυστηροποίηση του πειθαρχικού δικαίου των δημοσίων υπαλλήλων. Μπροστά στο κύμα των δεκάδων χιλιάδων απολύσεων, διαθεσιμοτήτων, μετακινήσεων κ.λπ. στο Δημόσιο και για να αποτραπούν οι όποιες αντιδράσεις των εργαζομένων, έχει στηθεί μια κανονική «φάμπρικα» κατασκευής «επιόρκων» που οδηγούνται σε αργία με το ερωτηματικό της απόλυσης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Στέφανος Γκουλιώνης, δάσκαλος σε δημοτικό σχολείο για παιδιά με ειδικές ανάγκες. Με την αστήρικτη και ασαφή κατηγορία της «ανάρμοστης συμπεριφοράς εκτός υπηρεσίας» τέθηκε ουσιαστικά σε αργία, επειδή κατά τη συμμετοχή του στις 25 Μαρτίου 2012 σε διαδήλωση κατά της οικονομικής πολιτικής, συνελήφθη με την κατηγορία της «αντίστασης κατά της αρχής» που του απέδωσαν οι αστυνομικοί. Δασκάλα μουσικής που δίδαξε στα παιδιά τον Κεμάλ του Μ. Χατζηδάκη, βρέθηκε κατηγορούμενη για «ισλαμική προπαγάνδα» και δέχτηκε επίπληξη από τη διευθύντριά της.
Την ίδια στιγμή, με διατάξεις καλλιεργείται η πειθάρχηση απέναντι στις εντολές του εκάστοτε προϊσταμένου (αναμορφώνονται οι πειθαρχικές ποινές με τη θέσπιση αυστηρότερων, την εισαγωγή νέων, καθώς και την κλιμάκωση των προβλεπόμενων), και δεν είναι καθόλου απίθανο οι ρυθμίσεις αυτές να χρησιμοποιηθούν για τη στοχοποίηση της συνδικαλιστικής δουλειάς στο χώρο και της συμμετοχής σε απεργίες και καταλήψεις δημόσιων κτιρίων.
ΜΜΕ
Από κοντά και τα κυρίαρχα ΜΜΕ, που υπερασπιζόμενα τα οικονομικά συμφέροντα των ιδιοκτητών τους και λειτουργώντας ανοιχτά ως όργανα της κυβερνητικής προπαγάνδας, συντηρούν συστηματικά την «εικονική πραγματικότητα» του κυβερνητικού «success story», παρά τις εκατοντάδες αυτοκτονίες και το 1,5 εκατ. ανέργους. Ο δημοσιογράφος Άρης Χατζηστεφάνου, μιλώντας πρόσφατα σε μια εκδήλωση της Ένωσης Φωτορεπόρτερ Ελλάδας για τη μεταφορά της έκθεσης «η είδηση υπό διωγμό» στο εξωτερικό, όπου αποτυπώνει περιστατικά αστυνομικής βίας κατά φωτογράφων, σημείωσε με νόημα: «Οι φωτορεπόρτερ σπάνε αυτή την εικονική πραγματικότητα, γι’ αυτό και γίνονται συχνά στόχος επιθέσεων. Οι Έλληνες φωτορεπόρτερ αποτελούν ένα από τα τελευταία προπύργια δημοκρατίας στην Ελλάδα».
Όλα τα παραπάνω είναι σαφή δείγματα ότι έχουμε περάσει σε μια νέα κατάσταση υπερβολικής σκλήρυνσης του καθεστώτος. Ακόμα και η «αστική δημοκρατική νομιμότητα» γίνεται κουρέλι μπροστά στην υπεράσπιση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, που σε εποχή βαθιάς κρίσης του συστήματος απαιτεί αντιδραστικές πολιτικές επιλογές. Η επίθεση της κυβέρνησης Σαμαρά στα δημοκρατικά δικαιώματα και τις πολιτικές ελευθερίες, η καταστολή κάθε εργατικού-λαϊκού αγώνα, η συσπείρωση κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων υπό την ηγεμονία ακροδεξιών ή ανοιχτά φασιστικών ιδεολογημάτων, είναι στρατηγικές επιλογές. Είναι το απαραίτητο πλαίσιο, ώστε το αστικό στρατόπεδο να επιβάλει τις αντεργατικές ανατροπές της ισοπέδωσης μισθών και συντάξεων, των ιδιωτικοποιήσεων δημόσιων αγαθών και των μαζικών απολύσεων, μετά την κατάρρευση των όποιων συναινέσεων και των όποιων μηχανισμών ενσωμάτωσης της κοινωνικής πλειοψηφίας υπήρχαν στα χρόνια της «ανάπτυξης».
Αριστερά
Αν λοιπόν συμφωνούμε ότι η τρικομματική συμμορία θωρακίζει το καθεστώς απέναντι στις αντιστάσεις και τις διεκδικήσεις του κόσμου της εργασίας και της νεολαίας και έχει αναγάγει σε «εσωτερικό εχθρό» το κίνημα, δεν χωράνε αναμονές ή καθωσπρεπισμοί για την Αριστερά. Γι’ αυτό και η επιστράτευση ενός ακόμα κλάδου εργαζομένων, που λογικά δεν θα αργήσει, πρέπει να μας βρει πραγματικά μπροστά της.
Η ανατροπή των πολιτικών της λιτότητας, του ακροδεξιού αυταρχισμού, του ρατσισμού και της συγκυβέρνησης που τις εφαρμόζει, σημαίνει για τον κόσμο μας ολοκληρωτική σύγκρουση με το μνημονιακό καθεστώς. Για την Αριστερά και ειδικά για τον ΣΥΡΙΖΑ, που συγκεντρώνει τις προσδοκίες σημαντικού μέρους των «από κάτω» για μια τέτοια καθολική ανατροπή, οι ευθύνες για την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, την ακύρωση της καταστολής και την οργάνωση των εργατικών-λαϊκών αγώνων, είναι πολλαπλάσιες.