48ωρη απεργία της ΑΔΕΔΥ: Κλίμα «ανατροπής»

Οι 5ήμερες επαναλαμβανόμενες των καθηγητών, οι αντιδράσεις των νοσοκομειακών, οι κινητοποιήσεις διαρκείας των πανεπιστημίων δεν θα μείνουν μόνες τους όπως άλλες φορές.

Τα υπουργεία, οι φορείς και οι οργανισμοί (ΝΠΙΔ-ΝΠΔΔ), τα ασφαλιστικά ταμεία, πριν την απεργιακή εβδομάδα 16-20 Σεπτέμβρη με τη 48ωρη της ΑΔΕΔΥ, αποφασίζουν όλων των ειδών τις κινητοποιήσεις.

Οι περίφημοι όροι «συντονισμός και κλιμάκωση» γίνονται πράξη με εντυπωσιακό τρόπο περισσότερο από ποτέ και εμφανίζουν απίστευτες δυνατότητες.

Η κατάληψη του ΥΔΜΗΔ από τους σχολικούς φύλακες την προηγούμενη εβδομάδα, η απόφαση της ομοσπονδίας των εφοριακών (ΠΟΕ-ΔΟΥ) στο τέλος Αυγούστου για απεργία διαρκείας, ο συντονισμός που κάλεσε η ΟΛΜΕ και ανταποκρίθηκαν 15 ομοσπονδίες (συμπεριλαμβανομένων και του ιδιωτικού τομέα), η ασφυκτική πίεση του συνόλου του δημοσίου στην ΑΔΕΔΥ, που πήρε την απόφαση της απεργιακής εβδομάδας, ο συντονισμός των 5 ομοσπονδιών του υπουργείου Εργασίας (μαζί με των ασφαλιστικών ταμείων-ΙΚΑ-ΟΑΕΕ κλπ) που βγάζει 5ήμερη κινητοποίηση, οι κοινές κινητοποιήσεις φορέων και κεντρικής υπηρεσίας του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων (ΥΠΑΑΤ), η διαρκής συνέλευση κάθε πρωί και οι συγκεντρώσεις της Γ.Γ. Εμπορίου δείχνουν ότι η «κινητικότητα» των Σαμαρά-Βενιζέλου μεταφράστηκε όπως της άξιζε από τους κατασυκοφαντημένους εργαζόμενους στο δημόσιο.

Κλιμάκωση
Η κατάσταση στο Γ.Σ. της ΑΔΕΔΥ, που αποφάσισε τη 48ωρη στις 18-19 Σεπτέμβρη, πλαισιωμένη από άλλες δράσεις πριν και μετά, είναι ενδεικτική για το κλίμα που επικρατεί. Παρόλο που καμιά συνδικαλιστική δύναμη δεν πρότεινε ίδιο πρόγραμμα αγώνα με κάποια άλλη, ήταν «υποχρεωτικό» να βγει σχέδιο απεργιών και όχι αποσπασματικά πράγματα. Επιπλέον, όλοι οι κλάδοι ερμήνευσαν την απόφαση ως «αναγκαστικά προς ξεχείλωμα». Και έτσι συμβαίνει ήδη.

Στην ουσία, η 48ωρη της ΑΔΕΔΥ έχει  ήδη ξεκινήσει. Από τις 9 Σεπτέμβρη, οι εργαζόμενοι στον ΕΛΓΟ-ΔΗΜΗΤΡΑ, μαζί με της κεντρικής υπηρεσίας του ΥΠΑΑΤ, θα βρίσκονται σε κοινές κινητοποιήσεις έξω από το υπουργείο. Διοικητικοί, τεχνικοί και γεωτεχνικοί, ιδιωτικού δικαίου και μόνιμοι μαζί!

Το προηγούμενο διάστημα, που κράτησε χρόνια, ο σκόπιμα καλλιεργημένος συντεχνιασμός δεν επέτρεπε τέτοιες πολυτέλειες. Δεν λύθηκε τελείως το πρόβλημα, αλλά οι κοινές εμπειρίες μας στα πεζοδρόμια, οι προσπάθειες της Αριστεράς να συνεδριάσουν έστω τα ΔΣ των σωματείων από κοινού, οι άπειρες συζητήσεις και ανακοινώσεις μεταξύ μας, η απαίτηση του κόσμου που τόσες φορές αγωνίστηκε απομονωμένος από άλλους κλάδους, οι προσπάθειες συντονισμού πρωτοβάθμιων σωματείων, επιτροπών αγώνα κλπ, φαίνεται πως φέρνουν τα πρώτα αποτελέσματα.

Η εβδομάδα 9-13 Σεπτέμβρη θα βρει τον κόσμο του δημοσίου στο δρόμο, σε κοινούς αποκλεισμούς κτιρίων και σε συγκεντρώσεις. Η συμμετοχή πιο «προωθημένων» σωματείων σε συνελεύσεις γειτονικών υπουργείων, για να ενθαρρύνουν συναδέλφους να αποφασίσουν μαχητικές κινητοποιήσεις, θα είναι καθημερινότητα. Νέα κατάσταση, νέα καθήκοντα!

Την εβδομάδα 16-20 Σεπτέμβρη φαίνεται πως δεν θα λειτουργεί τίποτα μέσα στο δημόσιο. Ο κόσμος του θα είναι έξω ή θα έχει καταλάβει τις υπηρεσίες, ενώ κατά τις συνεδριάσεις της Ε.Ε και του Γ.Σ. της ΑΔΕΔΥ (19 και 21 Σεπτέμβρη) θα φροντίσουμε να είμαστε σύσσωμοι παρόντες, ώστε να συνεχίσουν οι κινητοποιήσεις από 23 Σεπτέμβρη.  

Διάθεση
Η διάθεση από τον κόσμο «να τους διώξουμε επιτέλους» υπάρχει και πιέζει αφόρητα τους συνδικαλιστές των συστημικών κομμάτων, αλλά και το ΚΚΕ, που για άλλη μια φορά φοβάται τους συναδέλφους που δεν «ελέγχει» και τους αφήνει στο έλεος της κυβέρνησης του πιο βάρβαρου και ξεσαλωμένου καπιταλισμού.

Ωστόσο, οι εβδομάδες του γενικού ξεσηκωμού, που προβλέπονται, δεν θα κυλήσουν εύκολα και η εμπλοκή της Αριστεράς πρέπει να είναι συνειδητή και οργανωμένη.

Οι μεγαλοσυνδικαλιστές των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΑΝ.ΕΛΛ. πιο ξετσίπωτα, της ΔΗΜΑΡ πιο κομψά και του ΠΑΜΕ πιο αμήχανα, θα βάζουν εμπόδια στην πλήρη ανάπτυξη του κινήματος. Θα ψαλιδίζουν φτερά και θα στερούν δυνατότητες και αυτό χρειάζεται να το αντιμετωπίζουμε μέρα τη μέρα, ώρα την ώρα από τη σκοπιά των ταξικών συμφερόντων και μόνο. Δεν θα τρομάξουμε, δεν θα υποχωρήσουμε, δεν θα ταλαντευτούμε, δεν θα ψυχοπλακωθούμε. Δεν είναι η ώρα. Είναι η ώρα της ανατροπής.

Οι εργαζόμενοι στο δημόσιο, οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι, οι νέοι και οι ηλικιωμένοι, όλοι χρειαζόμαστε ένα δημόσιο που θα καλύπτει τις κοινωνικές μας ανάγκες και αυτό θα υπερασπίσουμε με κάθε μέσο. Ειδικά, αν συμπαρασυρθούν στο δρόμο του κοινού αγώνα και ομοσπονδίες των ιδιωτικών (όπως η ΟΙΕΛΕ-εκπαιδευτικοί στα ιδιωτικά σχολεία). Τότε η ανατροπή θα γίνει περίπατος.