Τις τελευταίες δύο εβδομάδες η κυβέρνηση έχει διαρρεύσει στα ΜΜΕ ότι τάχα έχει στήσει πόλεμο με την τρόικα για τις βιομηχανίες αμυντικών συστημάτων και τη ΛΑΡΚΟ.
Ημερ.Δημοσίευσης
Η επικοινωνιακή αντιπαράθεση θυμίζει δύο δήμιους που συζητάνε πώς θα εκτελέσουν το θανατοποινίτη. Με απαγχονισμό ή με αποκεφαλισμό;
Όλα ξεκίνησαν με ένα μέιλ της τρόικα, όπως το άφησε να διαρρεύσει η κυβέρνηση Σαμαρά, που μιλούσε για άμεσο κλείσιμο των επιχειρήσεων και χωρίς να δοθούν αποζημιώσεις στους εργαζόμενους. Στηριζόμενη σε αυτό το μέιλ, η κυβέρνηση προσπαθεί να πείσει τους εργαζόμενους στις τέσσερις βιομηχανίες, και όχι μόνο, ότι ο καλύτερος τρόπος είναι η εξυγίανση και η ιδιωτικοποίηση κάποιων από αυτές, με τη δημιουργία ενός ενιαίου αμυντικού φορέα. Να εφαρμοστεί δηλαδή το σχέδιο το οποίο είχαν απορρίψει οι εργαζόμενοι, με κινητοποιήσεις ήδη από τον Ιούλιο και ως τα τέλη Αυγούστου.
Στην πραγματικότητα τα δύο σχέδια δεν είναι διαφορετικά τόσο στις συνέπειες για τους εργαζόμενους στις επιχειρήσεις όσο και στο στόχο. Η «εκκαθάριση εν λειτουργία», που πρότεινε η κυβέρνηση, περιελάμβανε το κομμάτιασμα της ΕΑΣ σε καλή και κακή και 500 απολύσεις.
Υπαγωγή της ΕΛΒΟ στο άρθρο 14Α του Ν.3429/2005 για την ειδική εκκαθάριση δημοσίων επιχειρήσεων, που δίνει τη δυνατότητα στην κυβέρνηση να οδηγήσει την επιχείρηση σε μερική ή ολική πτώχευση και στην απόλυση των εργαζομένων χωρίς αποζημίωση.
Τέλος για τη ΛΑΡΚΟ η απόφαση να ιδιωτικοποιηθεί έχει ήδη παρθεί και ο τρόπος είναι το ζητούμενο. Για την κυβέρνηση ο τρόπος είναι η υπαγωγή στο άρθρο 99, δηλαδή πτώχευση, και τμηματική πώληση του εργοστασίου και των μεταλλείων.
Και στις δύο περιπτώσεις λοιπόν οι εργαζόμενοι θα απολυθούν χωρίς αποζημιώσεις και οι νεοφιλελεύθεροι θιασώτες της κυβέρνησης και της τρόικας δεν ενδιαφέρονται καθόλου γι’ αυτό. Αυτό που τους νοιάζει είναι να εξυπηρετήσουν συμφέροντα μεγαλοκαρχαριών καπιταλιστών, που θέλουν να αποκτήσουν τις βιομηχανίες ή που θέλουν να πάρουν τις κλεισμένες δουλειές που είχαν αυτές οι βιομηχανίες.
Μόνο η ΕΛΒΟ, για παράδειγμα, είναι έτοιμη να υπογράψει συμφωνίες πολλών εκατομυρίων ευρώ με το Ιράκ, την Μποτσουάνα, τη Σαουδική Αραβία και τη Λιβύη. Η ΛΑΡΚΟ επίσης φέρνει ημερησίως στη χώρα 1 εκατ. ευρώ σε συνάλλαγμα. Αυτά τα εκατομμύρια ευρώ ορέγονται τα γεράκια της αγοράς.
Απέναντι σε αυτή την προσπάθεια μια λύση υπάρχει. Ο κοινός αγώνας των εργαζομένων με όλους μας. Όχι για να έχουν απλά μέλλον οι εργαζόμενοι σε αυτές τις βιομηχανίες. Ούτε πολύ περισσότερο για να συνεχιστεί η παραγωγή οπλικών συστημάτων. Αλλά για να μετατρέψουμε αυτές τις βιομηχανίες σε βιομηχανίες με κέντρο τις ανάγκες μας, για τις δημόσιες μεταφορές και συγκοινωνίες, για την αντιπυρική προστασία των δασών, για την ανάπτυξη ενέργειας που θα μειώσει το κόστος του ηλεκτρικού ρεύματος.