Χιλιάδες διαδηλωτές στη ΔΕΘ έστειλαν μήνυμα ανατροπής: Απεργιακός σεισμός για να τους ρίξουμε!

Ήδη πολλοί κλάδοι του δημοσίου βρίσκονται σε κινητοποιήσεις διαρκείας, ενάντια στις απολύσεις και τη διάλυση των κοινωνικών υπηρεσιών, που θα κορυφωθούν με τη 48ωρη απεργία στις 18 και 19 του μήνα. Η κλιμάκωση της αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση, με στόχο την ανατροπή της, μπαίνει επιτακτικά ως το βασικό καθήκον κάθε μάχης που ξεδιπλώνεται σήμερα.

ΔΕΘ
Πάνω από 40.000 κόσμου συμμετείχε στις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας το περασμένο Σάββατο στη Θεσσαλονίκη, παρά το «εθιμοτυπικό» κλίμα αστυνομοκρατίας. Οι διαφορετικές συγκεντρώσεις (συνδικάτα και ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΜΕ, επιτροπές κατοίκων Χαλκιδικής και ΒΙΟΜΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αντιεξουσιαστές) ουσιαστικά μετατράπηκαν σε ένα ενιαίο ανθρώπινο ποτάμι που για πολλές ώρες κατέλαβε τους δρόμους της αποκλεισμένης πόλης.

Στην κεφαλή της πορείας βρέθηκαν τα μπλοκ των εργαζομένων της ΕΛΒΟ, των ΕΥΔΑΠ-ΕΥΑΘ, των ΕΛΤΑ και το πολυπληθές μπλοκ των εκπαιδευτικών που φώναζε «Και μια και δυο και δέκα εβδομάδες, εμείς θα απεργούμε μέχρι το 3.000». Εντυπωσιακό και μεγαλύτερο από ποτέ ήταν και το μπλοκ των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο κύριος όγκος της πορείας κατέληξε στο κτίριο της ΕΡΤ3, όπου οι απολυμένοι της δημόσιας τηλεόρασης είχαν οργανώσει συναυλία. Μεγάλη συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε το πρωί του περασμένου Σαββάτου και στην Πάτρα.

Πολλοί διαδηλωτές, κυρίως του αντιεξουσιαστικού χώρου, δέχτηκαν αναίτιες επιθέσεις από τα ΜΑΤ, μετά το τέλος της πορείας, στην Καμάρα και τη Ροτόντα. Οι προσαγωγές έφτασαν τις 110, ενώ τρία άτομα συνελήφθησαν. Η χρήση από τις δυνάμεις καταστολής «στρατιωτικών» μεθόδων αιχμαλωσίας (με τα χέρια πίσω από το κεφάλι) και η διάλυση της συγκέντρωσης αλληλεγγύης των συλληφθέντων είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα του ακροδεξιού κυβερνητικού δόγματος «νόμος και τάξη».

Μετά το πετυχημένο ξεκίνημα στη ΔΕΘ, η κλιμάκωση της εργατικής αντίστασης, ο συντονισμός όλων των επιμέρους αγώνων που ξεσπούν αυτό το διάστημα και η ενοποίηση των αιτημάτων στον πολιτικό στόχο της ανατροπής του λαομίσητου δίδυμου Σαμαρά-Βενιζέλου, θα είναι καθοριστικής σημασίας για τις όποιες εξελίξεις σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.

Τα αδιέξοδα και οι αντιφάσεις του μνημονιακού μπλοκ δεν αρκούν από μόνα τους για να ρίξουν την αντιδραστικότερη κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης και να ακυρώσουν την επίθεση της άρχουσας τάξης στους εργαζόμενους και τη νεολαία. Μπροστάρηδες σε αυτό τον αγώνα δεν μπορούν παρά να είναι το οργανωμένο εργατικό κίνημα και η Αριστερά. Ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ με τις ελπίδες που έχει γεννήσει στα λαϊκά στρώματα.

 
Αναβρασμός
Τόσο οι καθηγητές, όσο και το διδακτικό και διοικητικό προσωπικό των πανεπιστημίων, βρίσκονται σε απεργία διαρκείας. Οι χιλιάδες διαθεσιμότητες-απολύσεις στην εκπαίδευση οδηγούν σχολεία και σχολές σε κλείσιμο ή σε τεράστια λειτουργικά προβλήματα. Πάνω από το 90% των τοπικών ΕΛΜΕ, μέσα από μαζικές γενικές συνελεύσεις, συντάχθηκαν με την πρόταση των ΣΥΝΕΚ και των Παρεμβάσεων για 5ήμερες επαναλαμβανόμενες απεργίες από τις 16/9 και προχώρησαν στην απόφαση για πρώτο πανελλαδικό συλλαλητήριο στις 10/9.

Η αγωνιστική διάθεση των καθηγητών ήταν τόσο εμφανής, ώστε υπερψηφίστηκε η πρόταση για την πενθήμερη ακόμα και από ΕΛΜΕ όπου πλειοψηφούσαν παρατάξεις με διαφορετική πρόταση. Σε αγωνιστική ετοιμότητα βρίσκονται και οι δάσκαλοι.

Το Κεντρικό Συμβούλιο της Ομοσπονδίας Διοικητικού Προσωπικού Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης (ΟΔΠΤΕ) αποφάσισε δύο 48ωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες 10-11 και 12-13 Σεπτεμβρίου, καθώς και μία πενθήμερη απεργία από τις 16-20/9, αντιδρώντας στις 1.765 διαθεσιμότητες στα ανώτατα ιδρύματα. Ήδη στο ΕΜΠ καθηγητές και διοικητικοί υπάλληλοι έχουν απευθύνει ανοιχτό κάλεσμα συμπόρευσης σε φοιτητές και γονείς.

Σε συνεχείς δράσεις βρίσκονται και οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία που καταρρέουν, με καταλήψεις των νοσοκομείων που αδειάζει ο Άδωνης, τοπικές πορείες και συγκεντρώσεις χιλιάδων έξω από του υπουργείο Υγείας, δημιουργώντας παράλληλα συμμαχίες με επιτροπές κατοίκων σε αρκετές περιοχές. Για την ώρα η ΟΕΝΓΕ καλεί σε τριήμερη απεργία στις 17, 18 και 19/9.

Στο δρόμο βρίσκονται και οι προς απόλυση εργαζόμενοι σε ΕΛΒΟ, ΕΑΣ και ΛΑΡΚΟ, με το Σαμαρά και τους τροϊκανούς δήθεν να «τσακώνονται» ποιος θέλει να τους βάλει λουκέτο και να ιδιωτικοποιήσει τμήματά τους. Οι εργαζόμενοι στις «αμυντικές» βιομηχανίες, από την κατάληψη της περιφέρειας στη Λαμία, μέχρι τα πανελλαδικά συλλαλητήρια στην Αθήνα, δείχνουν αποφασισμένοι να μη χαρίσουν καμία θέση εργασίας και να μην επιτρέψουν το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας.

48ωρη απεργία ΑΔΕΔΥ
Η ενοποίηση όλων των διαφορετικών πολύμορφων κινητοποιήσεων τόσο του δημόσιου (την εβδομάδα δράσης 16-20/9), όσο και του ιδιωτικού τομέα, σε ένα μαζικό κίνημα ανατροπής των βάρβαρων μνημονιακών πολιτικών και αυτών που τις υλοποιούν (εντός και εκτός χώρας), που θα κορυφωθεί με τη 48ωρη απεργία της ΑΔΕΔΥ στις 18 και 19 του μήνα, μπορεί να θέσει τους όρους ενός γενικευμένου ξεσηκωμού, που θα κάνει εφικτή τη γενική πολιτική απεργία.

Η ηγεσία της ΑΔΕΔΥ, πιεσμένη από την πρωτοφανή επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων στο δημόσιο, τις χιλιάδες απολύσεις, τη θυσία των δημόσιων αγαθών στο βωμό του χρέους και των κερδών του κεφαλαίου και κυρίως από την οργή της βάσης των σωματείων, αναγκάστηκε να συρθεί στην παραπάνω απόφαση για την εβδομάδα δράσεων και τη 48ωρη απεργία. Σε πολλά σωματεία, ακόμα και οι συνδικαλιστές των ΠΑΣΟΚ-ΝΔ αναγκάζονται να συνταχθούν με τις κινητοποιήσεις. Παρόμοιες αποφάσεις, κάτω από το βάρος ανάλογων διαδικασιών, πρέπει να πάρουν και οι ομοσπονδίες που ανήκουν στη ΓΣΕΕ, εφόσον οι κάθε είδους Παναγόπουλοι συνεχίζουν τις προδοσίες.  

Οι παρατάξεις της Αριστεράς στα συνδικάτα και οι πιο μαχητικοί αγωνιστές σε κάθε κλάδο έχουν την ευθύνη για την οργάνωση της απεργίας αυτής. Σε αυτές τις δύο μέρες πρέπει να πλημμυρίσουν όλες οι μεγάλες πόλεις από εκπαιδευτικούς, υγειονομικούς, εργαζόμενους στους ΟΤΑ, άνεργους, φοιτητές και μαθητές. Πρέπει να νεκρώσει και να καταληφθεί κάθε δημαρχείο, σχολείο και νοσοκομείο.

Ένας τέτοιος απεργιακός σεισμός, το φθινόπωρο του 2011, είχε προκαλέσει τόσους κλυδωνισμούς στην κυβέρνηση Παπανδρέου, που, με ένα «φύσημα» στις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου, την έστειλε στα αζήτητα. Το κίνημα έχει την εμπειρία να το ξανακάνει. Και οι τεχνοκρατικές λύσεις, τύπου Παπαδήμου, δεν θα είναι τόσο «αυτονόητες» αυτή τη φορά.

Αριστερά
Οι χιλιάδες απολύσεις, οι νέες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, που ετοιμάζουν, και η εκτίναξη της ανεργίας δεν χωρούν δισταγμούς και αμφιταλαντεύσεις. Η επιμονή στον παρατεταμένο απεργιακό αγώνα σε όλους τους κλάδους του δημοσίου-ιδιωτικού τομέα, που πλήττονται από το αντεργατικό μένος του Σαμαρά και των υπουργών του, είναι μονόδρομος.

Αν συμφωνούμε ότι αυτή την κυβέρνηση πρέπει να τη ρίξει το εργατικό-λαϊκό κίνημα, η ολόπλευρη υποστήριξη και ενεργητική παρέμβαση της Αριστεράς –ειδικά του ΣΥΡΙΖΑ– σε αυτό τον αγώνα αντοχής για την κατεδάφιση του μνημονιακού καθεστώτος είναι βασικότατη προϋπόθεση για να νικήσουμε.

Με έναν τέτοιο αγωνιστικό προσανατολισμό πρέπει να πορευτούν οι Οργανώσεις Μελών και η Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ άμεσα. Συνεισφέροντας στην πολιτικοποίηση της συνδικαλιστικής πάλης, χτίζοντας τη συμπαράσταση στις απεργίες, πρωτοστατώντας στην υπεράσπιση των δομών του κοινωνικού κράτους. Διεργασίες που αποτελούν τη μόνη εγγύηση για την «από τα κάτω» ανατροπή του Σαμαρά και την ανάδειξη μιας κυβέρνησης της Αριστεράς.