Μαζικές κινητοποιήσεις στο Δημόσιο

Η μεγαλύτερη απεργιακή διαδήλωση στην ιστορία του δημοσιοϋπαλληλικού κινήματος έγινε την Τετάρτη 18 Σεπτέμβρη. Αυτός είναι ο μόνος τίτλος που αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα. Πάνω από 100.000 εργαζόμενοι στο δημόσιο διαδήλωσαν στην Αθήνα και τις άλλες πόλεις της χώρας, διατρανώνοντας το μοναδικό πια μέρα με τη μέρα αίτημα του κινήματος το Όχι στις απολύσεις, Κάτω η κυβέρνηση των μνημονίων, μόνη λύση η ανατροπή.

Εκπαιδευτικοί
Τα πιο μαζικά μπλοκ, αυτά που έδωσαν τον παλμό σε όλη τη διαδήλωση, ήταν των καθηγητών και των δασκάλων. Μεγάλα μπλοκ είχαν ακόμη οι διοικητικοί υπάλληλοι και μαζική ήταν η παρουσία των μαθητών και των φοιτητικών συλλόγων.

Ξεχώρισε το πανό της Ομοσπονδίας Υπαλλήλων ΟΑΕΔ που έγραφε: «Success story με 1.500.000 ανέργους». Τις πιο μαζικές κινητοποιήσεις από ποτέ κάνανε και οι εργαζόμενοι του Υπουργείου Άμυνας. Μαζικά ήταν και τα μπλοκ των εργαζόμενων του ΙΚΑ, του Υπουργείου Οικονομικών.

Οι εργαζόμενοι στους δήμους και τα νοσοκομεία ξεκίνησαν με προσυγκεντρώσεις στα γραφεία της ΠΟΕ-ΟΤΑ και στο υπουργείο Υγείας αντίστοιχα, ενώ τα μπλοκ τους μαζικοποιήθηκαν όταν έφτασαν στην Κλαυθμώνος. Η συμμετοχή ήταν τέτοια που οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία χρειάστηκαν δύο ώρες για να φτάσουν από την Πλατεία Κλαυθμώνος στο Σύνταγμα (μια πεντάλεπτη απόσταση με τα πόδια).

Πολύ κόσμο συσπείρωσε γύρω του και ο ΣΥΡΙΖΑ. Για δεύτερη φορά μέσα σε τρεις μέρες το ΠΑΜΕ ακολούθησε την πορεία των εργαζομένων και δεν πραγματοποίησε ξεχωριστή διαδήλωση (μακάρι αυτό να είναι η πρόγευση για μια γενικότερη στροφή).

Από τη διαδήλωση των εκπαιδευτικών τη Δευτέρα 16 Σεπτέμβρη, όπου 30.000 κόσμος πλυμμήρισε το κέντρο της Αθήνας, το μήνυμα στάλθηκε ξεκάθαρα. Οι εργαζόμενοι είναι διατεθειμένοι να στηρίξουν απεργιακές κινητοποιήσεις, όταν υπάρχει ένα ξεκάθαρο αίτημα. Αυτό πέτυχε η απεργία της ΟΛΜΕ. Από το καλοκαίρι, ο τρόπος με τον οποίο ο κόσμος αγκάλιασε μαζικά τις κινητοποιήσεις της ΕΡΤ έδειξε ότι η υπόκωφη οργή, που απλώνεται στις λαϊκές τάξεις, ψάχνει για αγωνιστική διέξοδο. Και πράγματι η έναρξη της απεργίας διαρκείας των εκπαιδευτικών λειτούργησε καταρχήν ως ο κορμός που γύρω του «κουμπώνουν» οι απεργιακές κινητοποιήσεις άλλων κλάδων του εργατικού κινήματος.

Διαδοχικές απεργίες
Οι δημοτικοί υπάλληλοι, οι διοικητικοί των ΑΕΙ, οι εργαζόμενοι στα ασφαλιστικά ταμεία, μπήκαν ή μπαίνουν τώρα στη μάχη με διαδοχικές απεργίες. Σε αυτό βοήθησε πολύ και η 48ωρη απεργία της ΑΔΕΔΥ στις 18 και 19/9, αλλά και η νέα 48ωρη 24 και 25/9. Η μαζική συμμετοχή των δασκάλων στην απεργία της ΑΔΕΔΥ έδωσε καθαρό μήνυμα για συστράτευση στον απεργιακό αγώνα στο πλευρό των καθηγητών.

Παρά την πτώση της συμμετοχής στην απεργία τις επόμενες μέρες, η μαζική συμμετοχή του κόσμου στη διαδήλωση της ΑΔΕΔΥ και ακόμη και η απειλή ότι οι κλάδοι θα συνεχίσουν με απεργίες διαρκείας ήταν αυτή που στρίμωξε για τα καλά την κυβέρνηση. Νιώθοντας την απειλή, προσπαθεί να τρίξει τώρα τα δόντια  είτε με την πολιτική  των «δύο άκρων», είτε με την καταστολή. Μετά το αρχικό μούδιασμα από τις πρωτοφανείς κινητοποιήσεις, χτύπησε με αγριότητα τους εργάτες της ΛΑΡΚΟ και έστειλε τα ΜΑΤ να στρατοπεδεύσουν έξω από το κτίριο διοίκησης της ΕΡΤ3. Το αίτημα για διεύρυνση των δημοκρατικών ελευθεριών πρέπει να μπει από τα σωματεία σε συνδυασμό με τη μάχη ενάντια στο φασισμό.

Η μαζικότητα των κινητοποιήσεων έδωσε αυτοπεποίθηση σε έναν αριθμό εργαζομένων, γεγονός  που δείχνει ότι κάθε αγώνας αφήνει και ένα πολύτιμο λιθαράκι πίσω του. Το ίδιο φάνηκε και από τη συμπαράσταση των γονιών στους μαθητές που έχουν προχωρήσει σε καταλήψεις των σχολείων τους. Πολύ περισσότερο οδήγησε σε αναζητήσεις μέσα στα ίδια τα συνδικάτα και τις ομοσπονδίες, αλλά και στις παρατάξεις της Αριστεράς.
Δέκα ομοσπονδίες του ιδιωτικού τομέα κάλεσαν τη ΓΣΕΕ να διεξάγει αγώνα διαρκείας με πολιτική απεργία για την ανατροπή των μνημονίων και της κυβέρνησης, τονίζοντας στην κοινή τους ανακοίνωση: «Απέναντι στην ολομέτωπη επίθεση της κυβέρνησης, τα συνδικάτα οφείλουν να απαντήσουν με μαζική επιστράτευση και ολομέτωπη αντεπίθεση. Ο αγώνας μας δεν αφορά το επιμέρους, αφορά τη συνολική ανατροπή της πολιτικής τους. Έχει πολιτικά χαρακτηριστικά και αιτήματα».

Το ΠΑΜΕ υποχρεώθηκε σε αναδίπλωση στην ΟΛΜΕ και ενώ κεντρικά μιλάει για γενική απεργία στα μέσα Οκτώβρη, στις συνελεύσεις των ΕΛΜΕ κατέβηκε με πρόταση για 48ωρες επαναλαμβανόμενες.

Ο αγώνας θα είναι συνεχής. Χρειάζεται να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, για να συνεχιστούν οι κινητοποιήσεις. Ακόμη κι αν αυτές δεν πάρουν άμεσα τη μορφή της γενικής πολιτικής απεργίας διαρκείας. Ακόμη κι αν κάθε βδομάδα απεργεί διαφορετικός κλάδος, ώστε να καλύπτεται κι ένα πραγματικό πρόβλημα του κόσμου που είναι η οικονομική δυσκολία στο να παίρνει μέρος για πολλές ημέρες σε μια απεργία. Πολλές ΕΛΜΕ και απεργιακές επιτροπές δεν αντιμετώπισαν έγκαιρα αυτό το ζήτημα.

Καυτό φθινόπωρο
Το Φθινόπωρο πρέπει να παραμείνει καυτό για τους κυβερνητικούς συνεταίρους και την τρόικα και πρέπει από τώρα σε κάθε σωματείο, σε κάθε συλλογικότητα να οργανώνεται το ζήτημα της οικονομικής στήριξης και της αλληλεγγύης σε όσους κινητοποιούνται. Να χτιστούν απεργιακά ταμεία παντού. Αν οι μαθητές του 4ου Λυκείου Νέου Ηρακλείου μπόρεσαν να μαζέψουν οικονομική ενίσχυση για τους απεργούς καθηγητές τους, είναι γιατί πείστηκαν ότι ο αγώνας αυτός μπορεί να πυροδοτήσει ένα τσουνάμι κινητοποιήσεων που θα τους οδηγήσει στο να έχουν καλύτερα σχολεία.

Επίσης ένα σημαντικό κέρδος από το απεργιακό ξέσπασμα των εργαζομένων στο δημόσιο είναι οι απεργιακές επιτροπές, οι επιτροπές αγώνα, οι επιτροπές υπεράσπισης της δημόσιας υγείας και παιδείας. Αυτές οι επιτροπές ακόμη κι αν δεν συστάθηκαν σε μόνιμη βάση πρέπει να πάρουν τέτοια χαρακτηριστικά. Οι καθηγητές που απεργούσαν ή δεν απεργούσαν έβαζαν ως ζήτημα την έλλειψη εμπιστοσύνης ακόμη και στην ηγεσία τους (συνέλευση προέδρων), θεωρώντας ότι δεν έχει τη διάθεση να στηρίξει πραγματικά τις κινητοποιήσεις.
Ήρθε λοιπόν η ώρα να προχωρήσουμε σε ένα πραγματικά χτισμένο από τα κάτω κίνημα που θα ξεπεράσει τους όποιυς φραγμούς βάζουν αυτές οι ηγεσίες. Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να συμβάλλουν οι παραπάνω επιτροπές, αλλά και όσες φτιαχτούν από εδώ και πέρα.

Συνέχεια
Το απεργιακό μέτωπο πρέπει να παραμείνει ζωντανό ακόμη κι αν υπάρξει ένα μικρό μεσοδιάστημα που οι αγώνες θα παρουσιάσουν κάμψη. Είναι ο μόνος δρόμος για να υπάρξει η απαραίτητη πλατιά κοινωνική συμμαχία που θα οδηγήσει στην ανατροπή.

Μπροστά μας θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε την καταστολή, την προσπάθεια να εμφανιστούν οι απεργιακοί αγώνες (και ιδιαίτερα αυτός των εκπαιδευτικών) ως μια «ακραία συμπεριφορά». Ως κίνδυνος, δηλαδή, για να εξελιχθεί απρόσκοπτα χωρίς αντιστάσεις και να επικρατήσει η βάρβαρη αντεργατική πολιτική των μνημονίων.
Όμως, κάτι τέτοιο θα επιφέρει ανεπίστρεπτες βλάβες στα δημόσια σχολεία και νοσοκομεία, με ανυπολόγιστες συνέπειες για την πλειοψηφία του εργαζόμενου πληθυσμού.

Η μάχη που έχει αρχίσει είναι η πρώτη φάση ενός μακρύ πολέμου.  Για τους εργαζόμενους και τις λαϊκές δυνάμεις δεν υπάρχει άλλη λύση από την επιδίωξη ακύρωσης αυτής της πολιτικής και ανατροπής της κυβέρνησης που τη στηρίζει.

Για αυτό, η συνέχιση της απεργιακής αντίστασης είναι αυτονόητη υποχρέωση. Για αυτό η οικοδόμηση των λαϊκών επιτροπών Αντίστασης, είναι σημαντική προϋπόθεση. Για αυτό η Αριστερά, όλων των «αποχρώσεων», θα πρέπει να εμπλακεί σε αυτόν τον αγώνα με πολύ πιο ριζοσπαστική τακτική και μεγαλύτερη ενωτική διάθεση. Γιατί πρέπει και μπορούμε να νικήσουμε.