Η «φωτιά» των αραβικών εξεγέρσεων εξαπλώθηκε και πάλι, αυτή τη φορά στο Σουδάν στα τέλη Σεπτέμβρη, όπου το καθεστώς του προέδρου Μπασίρ αντιμετωπίζει το μεγαλύτερο κύμα λαϊκών διαδηλώσεων από όταν βρέθηκε στην εξουσία.
Ημερ.Δημοσίευσης
Ο Μπασίρ είχε αντιμετωπίσει μαζικές διαδηλώσεις και το καλοκαίρι του 2012, ωστόσο το τωρινό ξέσπασμα θεωρείται πολύ μεγαλύτερο.
Αφορμή ήταν η ακύρωση των κρατικών επιδοτήσεων στα καύσιμα, το λάδι μαγειρέματος και τα άλλα είδη πρώτης ανάγκης, που οδήγησαν σε διπλασιασμό των τιμών μέσα σε μια μέρα, πυροδοτώντας τη λαϊκή οργή. Oι γυναίκες βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Όπως δήλωσε μια ακτιβίστρια στην αγγλική εφημερίδα «Socialist Worker», «αυτό δεν αποτελεί έκπληξη: όταν οι οικογένειες δεν βρίσκουν τρόφιμα και καύσιμα, οι γυναίκες αναλαμβάνουν την ευθύνη να λύσουν το πρόβλημα». Στις κινητοποιήσεις συμμετέχουν και τα πλατιά φτωχά στρώματα των πόλεων. Οι διαδηλώσεις έχουν πάρει βίαιη μορφή με αποκλεισμούς δρόμων, πυρπολήσεις, πετροπόλεμο κ.λπ., ενώ λάδι στη φωτιά ρίχνουν και οι Αρχές που έχουν εξαπολύσει ένα όργιο καταστολής με εκατοντάδες συλληφθέντες, εκατοντάδες τραυματίες και δεκάδες νεκρούς, οι περισσότεροι από τους οποίους έχουν δεχθεί σφαίρες στο κεφάλι ή στο στήθος.
Μετά το ξέσπασμα της πρώτης εβδομάδας και τις δολοφονικές επιθέσεις των δυνάμεων καταστολής, οι διαδηλώσεις υποχώρησαν σε μέγεθος, αλλά συνεχίζουν, με συγκεντρώσεις που απαιτούν την απελευθέρωση των κρατουμένων, ή «διαδηλώσεις ελευθερίας» στις γειτονιές που επιχειρούν να σπάσουν τον τρόμο από την παρουσία στρατιωτών και ΜΑΤ στους δρόμους.
Μαζί με το «λέμε όχι στις υψηλές τιμές!», οι διαδηλωτές έχουν υιοθετήσει και το διεθνές για τον αραβικό κόσμο «ο λαός απαιτεί την πτώση του καθεστώτος!» -και αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα για τον Μπασίρ. Ήδη 31 μέλη του κυβερνητικού κόμματος υπέγραψαν κοινή επιστολή όπου καταγγέλλουν πως η καταστολή των διαδηλωτών ήταν «προδοσία των ισλαμικών αρχών του καθεστώτος».
Η οικονομική κατάσταση στο Σουδάν είναι τραγική μετά τη διαίρεση της χώρας και τη δημιουργία του Νοτίου Σουδάν. Το νότιο κράτος πήρε τα 3/4 των πετρελαϊκών κοιτασμάτων, στερώντας τη βασική πηγή εσόδων από τον Μπασίρ, οποίος δαπανά ό,τι απομένει στα κρατικά ταμεία σε ένοπλες επιχειρήσεις για τον έλεγχο των υπόλοιπων κοιτασμάτων (δρουν διάφορα τοπικά αντάρτικα στην περιοχή) και στη συντήρηση των μηχανισμών ασφαλείας, αφήνοντας το λαό στην εξαθλίωση.
Γι’ αυτό και ακόμα και συντηρητική μερίδα του αραβικού Τύπου σχολιάζει πως η «σιδερένια πυγμή» απέδωσε για τώρα, αλλά το καθεστώς δύσκολα θα επιβιώσει, καθώς οι οικονομικές αιτίες της λαϊκής οργής δεν πρόκειται να εξαφανιστούν.