Το «success story» σε πλήρη εφαρμογή

Λίγες μέρες πριν τα τέλη του Σεπτέμβρη κι ενώ τα μεγάλα ΜΜΕ είχαν ήδη αρχίσει να παρουσιάζουν ως τετελεσμένη απόφαση της κυβέρνησης την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων σε μεγάλες επιχειρήσεις, ομίλους, τράπεζες, εμπορικές αλυσίδες και πολυεθνικές, οι απολύσεις και τα λουκέτα χτύπησαν «κόκκινο». Μεγαλοεργοδότες και Σαμαράς καθοδηγούν χέρι χέρι τη βάρβαρη αντεργατική τους επίθεση και στον ιδιωτικό τομέα, στέλνοντας καθημερινά στην άβυσσο της ανεργίας εκατοντάδες εργαζόμενους. Έτσι αποδεικνύουν με τον καλύτερο τρόπο ότι οι εργαζόμενοι σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα έχουν κοινό εχθρό και πρέπει να τον αντιμετωπίσουν μαζί.

Ας δούμε μερικά παραδείγματα για το τι σημαίνει στην πράξη εναρμόνιση του ισχύοντος καθεστώτος για τις απολύσεις με το ισχύον καθεστώς στην ΕΕ. Στις 27 Σεπτέμβρη οι εργαζόμενοι στα καταστήματα Φωκάς, στη Θεσσαλονίκη, όντας ήδη πέντε μήνες απλήρωτοι, διαπιστώνουν ότι δεν μπορούν να εισέλθουν στο κατάστημα για να εργαστούν. Το κατάστημα σφραγίστηκε, επειδή η εργοδοσία χρωστούσε 14 νοίκια. Ιδιοκτήτης του κτιρίου είναι η Εκκλησία και το μόνο που τη νοιάζει, παρά την τεράστια περιουσία της, είναι τα κέρδη της και όχι οι ζωές των εργαζομένων στην εταιρεία Φωκάς. Για το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι ήταν τόσους μήνες απλήρωτοι και 200 από αυτούς σε επίσχεση εργασίας υπήρξε παντελής αδιαφορία.

Στο Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη (ΔΟΛ), δηλαδή σε MEGA, «NΕΑ», «ΒΗΜΑ», in.gr κ.ά.), όπου είχαν προηγηθεί 30 απολύσεις στα τέλη Αυγούστου, λίγες μέρες μετά την ανακοίνωση της πρόθεσης να απελευθερωθούν οι ομαδικές απολύσεις σε εταιρείες που έχουν από 150 εργαζόμενους και πάνω, απολύθηκαν άλλοι 18 εργαζόμενοι.

Τελευταίο και πιο μαζικό παράδειγμα το κλείσιμο των καταστημάτων «Sprider Stores». Η εταιρεία «Sprider Stores», ιδιοκτησίας των αδελφών Χατζηιωάννου, λειτουργούσε μέχρι και πριν 10 μέρες 48 καταστήματα, από τα οποία 44 στην Ελλάδα, τρία στη Ρουμανία και ένα στη Βουλγαρία, με 800 εργαζόμενους συνολικά. Το λουκέτο στην «Sprider Stores» οφείλεται, σύμφωνα με την εργοδοσία, στη γενικότερη οικονομική ύφεση και την κατηγορηματική άρνηση των ντόπιων τραπεζών για οικονομική στήριξη. Οι εργαζόμενοι θυσιάζονται προκειμένου να σωθούν οι τράπεζες που, παρότι τα τσέπωσαν χοντρά από το κράτος, δεν διστάζουν να οδηγήσουν κάποιες από τις μεγαλοεπιχειρήσεις σε λουκέτο. Κάτι απόλυτα εφικτό σε συνθήκες κρίσης.

Οι εργαζόμενοι, που δεν είναι από τους υψηλόμισθούς, αλλά αντίθετα από τους πιο χαμηλόμισθούς (μισθοί 250 ευρώ, με τετράωρη απασχόληση), προχώρησαν σε διάφορες κινητοποιήσεις από τη μέρα του λουκέτου μέχρι σήμερα. Είναι σαφές ότι το επιχείρημα που λέει ότι τις εταιρείες τις κλείνουν οι αγώνες των εργαζόμενων είναι πιο έωλο από ποτέ. Ο αγώνας τους πρέπει να συνεχιστεί για να διασφαλίσουν τα δεδουλευμένα τους και την κρατικοποίηση της εταιρείας χωρίς αποζημίωση στους μετόχους της.

Αυτή την πορεία δεν μπορεί να την επιβάλει η παρούσα κυβέρνηση, γι’ αυτό το λόγο χρειάζεται κοινός αγώνας από όλους τους εργαζόμενους σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Αγώνας με διάρκεια και με προοπτική την ανατροπή της κυβέρνησης Σαμαρά και την επιβολή μιας νέας κυβερνητικής ατζέντας από την Αριστερά, που θα έχει στον πυρήνα της τα σημερινά αιτήματα των εργαζομένων.