Μετά τον Μπερλουσκόνι, οι αγώνες

Αυτή η τεραστίων διαστάσεων σφαγή, που συγκλόνισε όλες τις χώρες και τις συνειδήσεις εκατομμυρίων ανθρώπων, ανάγκασε τους ιταλούς ηγέτες σε έναν επαίσχυντο διαγωνισμό υποκρισίας. Γιατί είναι αυτοί –οι ηγέτες της κεντροδεξιάς ή της κεντροαριστεράς– που είναι οι πραγματικά υπεύθυνοι και ένοχοι αυτής της τραγωδίας.

Ο σημερινός πρόεδρος της Δημοκρατίας, Ναπολιτάνο, ήταν υπουργός Εσωτερικών, όταν ψηφίστηκε ο νόμος στην Ιταλία, το 1997, που εξομοίωνε τη μετανάστευση με αδίκημα και την ποινικοποιούσε. Ήταν ο νόμος Turko-Napolitano.

Ο νόμος που ενισχύθηκε στη συνέχεια (ως προς το κατασταλτικό περιεχόμενο) από την κεντροδεξιά με το νόμο Bossi-Fini που είναι και σήμερα σε ισχύ και αντιμετωπίζει επίσης σαν κοινούς εγκληματίες αυτούς που προσφέρουν βοήθεια στη θάλασσα (εννοείται σε μετανάστες που κινδυνεύουν να πνιγούν).

Για να μη μιλήσουμε για τη Λίγκα του Βορρά και όλους αυτούς που έθρεψαν και τρέφουν τον καθαρό ρατσισμό, με σκοπό τη διαίρεση των εργαζομένων, ώστε να τους εκμεταλλεύονται ακόμα περισσότερο.

Δεν είναι λιγότερο υπεύθυνοι για την τραγωδία αυτοί που κατασκεύασαν την «Ευρώπη-φρούριο» και που χρηματοδοτούν τις πανάκριβες επιχειρήσεις ασφαλείας των συνόρων, όπως η Φρόντεξ η οποία δεν χρησιμεύει παρά στο να χρηματοδοτεί τις αστυνομίες της απέναντι ακτής (Β. Αφρική), αυτές που επιδιώκουν να καταστείλουν τις επαναστάσεις σε εξέλιξη. Είναι οι δικοί τους κανονισμοί οι οποίοι, όπως κατάγγειλαν οι ψαράδες που έσωσαν το μεγαλύτερο μέρος των επιζησάντων, καθυστέρησαν σκανδαλωδώς τις επιχειρήσεις βοήθειας των πλοιαρίων για την επιτήρηση των ακτών, εμποδίζοντας τη σωτηρία κι άλλων ζωών.

Η Μεσόγειος θάλασσα, η θάλασσα του Οδυσσέα, έχει γίνει ένα τεράστιο νεκροταφείο, μέσα στο οποίο αντανακλάται όλη η βαρβαρότητα της Ευρώπης και του καπιταλισμού.

Έσχατη μανούβρα;
Αυτή η πραγματική ανθρωπιστική και κοινωνική τραγωδία απομάκρυνε σε δεύτερο πλάνο τη σιχαμερή κωμωδία που παίχτηκε τις προηγούμενες μέρες με την πρωτοβουλία του Μπερλουσκόνι, τις παραμονές της αποπομπής του από τη γερουσία, αφού τελικά καταδικάστηκε οριστικά για υπεξαίρεση (μεταξύ άλλων αδικημάτων). Μια μανούβρα για να προκαλέσει την πτώση της κυβέρνησης (με την παραίτηση των υπουργών του κόμματός του), ψάχνοντας για πολλοστή φορά τη διάσωσή του και την επάνοδό του με καινούργιες εκλογές.

Αυτός ο χειρισμός του Μπερλουσκόνι δεν πέτυχε, γιατί οι δυνάμεις της άρχουσας τάξης (καπιταλιστές), σε στενή συνεργασία με τους ευρωπαίους ομολόγους τους, σήμερα περισσότερο από ποτέ επιθυμούν μια σταθερή κυβέρνηση για να περάσουν τους νόμους για το φορολογικό και τη σταθεροποίηση (με νόμο) της πολιτική της λιτότητας και πέτυχαν για πρώτη φορά να υποχρεώσουν τους ηγέτες και τους βουλευτές του κόμματος του Μπερλουσκόνι (PDL) να διαχωρίσουν τις πολιτικές τους θέσεις και την προσωπική τους μοίρα από τις επιλογές του αρχηγού τους.

Έτσι ο Μπερλουσκόνι αναγκάστηκε να καταλήξει στη στήριξη της κυβέρνησης Λέτα και στο να προσπαθεί να συγκαλύψει μια ήττα που θα επιτάχυνε την πτώση της.

Αυτή η νίκη επιβεβαιώνει μια κυβέρνηση της «ενωμένης εθνικής μπουρζουαζίας», δηλαδή της κυρίαρχης τάξης, η οποία με τη διαμεσολάβηση του εργοδοτικού συνδικάτου (Confidustria) έχει ήδη παρουσιάσει τις απαιτήσεις της για το νόμο του προϋπολογισμού (2014): πρόσθετες φορολογικές ελαφρύνσεις-δώρα στις επιχειρήσεις και καινούργιες περικοπές στις δημόσιες δαπάνες (δηλ. στις κοινωνικές υπηρεσίες).

Απαιτήσεις που συνυπογράφηκαν επίσης από τους ηγέτες των συνδικάτων... Σαν τα αφεντικά και οι εργάτες-τριες να έχουν τα ίδια συμφέροντα!

Όλα τα παραπάνω συμβαίνουν σε μια οικονομική και κοινωνική κατάσταση δύσκολη για την εργατική τάξη. Από την αρχή της κρίσης, το ιταλικό ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν) έχει πέσει 8%. Μόνο το 2013 ο αριθμός των ανθρώπων που αντιμετωπίζουν δυσκολίες έχει αυξηθεί κατά δύο εκατομμύρια.

Στην Ιταλία υπάρχουν περίπου 8 με 9 εκατομμύρια φτωχοί-ές και πάνω από 3 εκατομμύρια άνεργοι (12% του ενεργού πληθυσμού). Για τους νέους-ες αυτό το ποσοστό ξεπερνάει το ιστορικό ρεκόρ του  40%.  Επιπρόσθετα, 3 εκατομμύρια εργαζόμενων είναι σε επισφαλή απασχόληση.

Δεν υπάρχει τίποτα το μοιραίο σε αυτά τα δεδομένα. Είναι το αποτέλεσμα των μέτρων και των επιλογών στην οικονομία που δημιούργησαν αυτή την τεράστια στρατιά ανέργων και επισφαλώς εργαζόμενων, όπως και την κατάρρευση της αγοραστικής δύναμης των οικογενειών (– 4,7% μόνο για τον τελευταίο χρόνο).

Αντίσταση
Όπως περιγράφεται σε ένα φυλλάδιο της οργάνωσής μου Αντικαπιταλιστική Αριστερά (Sinistra Anticapitalista), για να αντιδράσουμε και «για να υπερασπιστούμε τις συνθήκες της ζωής και της δουλειάς, δεν υπάρχει άλλος τρόπος από το να επιστρέψουμε στον αγώνα και στις απεργίες, όπως κάναμε κάποτε, ακόμα κι αν είναι δύσκολο, ακόμα κι αν κάποιοι πιστεύουν, και είναι λάθος, ότι τα πάντα είναι άσκοπα.

Τίποτα δεν είναι αδύνατο (γιατί η εργατική τάξη αποτελεί την τεράστια πλειοψηφία της χώρας») για την κινητοποίηση των εργαζόμενων Ιταλών και μεταναστών, των επισφαλώς εργαζομένων, των νέων και των κοινωνικών οργανώσεων.  

Γι’ αυτό, για να αντιμετωπίσουμε την επαίσχυντη ταξική συνεργασία των μεγάλων συνδικάτων, πρέπει να στηρίξουμε την απεργία που οργανώνουν τα συνδικάτα βάσης στις 18 Οκτώβρη, για την υπεράσπιση των μισθών, της δουλειάς και των δικαιωμάτων-κατακτήσεων, και να συμμετέχουμε στις διαδηλώσεις της 19/10 στη Ρώμη και το Μιλάνο.