Θάνατος ή απέλαση, η προσφορά του «ευρωπαϊκού πολιτισμού»

 Παράλληλα επιβεβαιώθηκε πως, όταν η ΕΕ μιλάει για «την ανάγκη επανεξέτασης του μεταναστευτικού» εννοεί κλιμάκωση του πολέμου ενάντια στους μετανάστες. Διαμορφώνεται μια γραμμή που επιχειρεί να πείσει ότι η ακόμα μεγαλύτερη περίφραξη στα σύνορα, θα σώσει ζωές μεταναστών, είτε αποτρέποντάς τους από το επικίνδυνο ταξίδι, είτε εντοπίζοντας τα σαπιοκάραβα πριν βυθιστούν.  

Πρόκειται για υποκρισία. Είναι ακριβώς τα σκάφη της FRONTEX αυτά που όταν δεν ανατρέπουν τα ίδια τα σαπιοκάραβα με τους μετανάστες, τα αποτρέπουν από το να προσεγγίσουν τη στεριά, αφήνοντάς τα στο έλεος της ανοιχτής θάλασσας. Ο πόλεμος, η φτώχεια, η δικτατορία, η πείνα θα συνεχίζουν να ωθούν απελπισμένους ανθρώπους να πάρουν τα μεγαλύτερα ρίσκα για να φτάσουν στη «Γη της Επαγγελίας». Η ισχυρότερη φύλαξη, απλώς θα αυξήσει τους νεκρούς. Από το 1992 μέχρι σήμερα, η διαρκής αναβάθμιση της αντιμεταναστευτικής νομοθεσίας στην Ευρώπη πηγαίνει χέρι-χέρι με την αύξηση των νεκρών στα σύνορά της.

Ακόμη και αν οι μετανάστες φτάσουν στις ευρωπαϊκές ακτές, η ΕΕ τους επιφυλάσσει εγκλεισμό στα ξερονήσια και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ή και επί τόπου εξαναγκαστική επιστροφή στις χώρες «μαξιλάρια» (Λιβύη, Μαρόκο, Τουρκία κ.λπ.). «Τουλάχιστον δεν τους θαλασσοπνίγουμε, απλά τους αιχμαλωτίζουμε και τους στέλνουμε πίσω στην κόλαση από την οποία πάλεψαν να γλιτώσουν» είναι το μήνυμα της ΕΕ.

Ο κυνισμός είναι πολύ μεγαλύτερος αν λάβουμε υπόψη τις ευθύνες της Δύσης. Οι χάρτες που δημοσίευσε πρόσφατα η «Le Monde Diplomatique» είναι αποκαλυπτικοί. Η Αυστραλία, η Ευρώπη, οι ΗΠΑ, η Νότια Αφρική και η Ιαπωνία οχυρώνουν τα σύνορά τους, υψώνουν φράχτες, χτίζουν όλο και ψηλότερα τείχη, υιοθετούν μια στρατιωτική προσέγγιση ενάντια στους «εισβολείς». Πρόκειται για τις καπιταλιστικές «μητροπόλεις». Πρόκειται για τα κράτη που διεξάγουν πολέμους, στηρίζουν δικτατορίες και λεηλατούν οικονομικά την «περιφέρεια», και έπειτα απαγορεύουν στα θύματά τους να ξεφύγουν. Οι υπήκοοι των άλλων «μητροπόλεων» έχουν πολύ μεγαλύτερη ευχέρεια να ταξιδέψουν στην Ευρώπη, ενώ σχεδόν ανέφικτο είναι το ταξίδι για τους Αφρικάνους και τους Ασιάτες. Είναι μια καλή βάση εξήγησης των ρατσιστικών ιδεών. Ο «Χάρτης του Πολέμου στη Μετανάστευση», σύμφωνα με τη «Le Monde», θα μπορούσε να ονομάζεται και «Χάρτης της Λευκής Ανωτερότητας».

Ενδιαφέρον έχει πως αντίστοιχες πρακτικές εφαρμόζουν στο εσωτερικό τους, η Βραζιλία, η Κίνα και η Ρωσία, «οχυρώνοντας» τις πλουσιότερες περιοχές από τη μετανάστευση των φτωχότερων. Αυτή η στρατιωτική πρακτική βοηθά στο να ποινικοποιηθεί η μετακίνηση, δημιουργώντας ένα νέο είδος «εγκληματία»: τον «λάθρο»μετανάστη, ο οποίος έτσι μετατρέπεται σε όμηρο, ευάλωτο και άρα πολύ πιο εύκολα εκμεταλλεύσιμο.

Η Ευρώπη πρωτοστατεί, έχοντας μετατρέψει τον πόλεμο στους μετανάστες σε επιστήμη. Χιλιάδες οι νεκροί στα σύνορα Μαρόκου-Ισπανίας, στο Λιβυκό Πέλαγος, στην Αδριατική, στο Αιγαίο, στον Έβρο. Ακολουθούν σε νεκρούς η Μάγχη (για το πέρασμα από τη Γαλλία στην Αγγλία) και τα σύνορα του Κόσοβο (που δεν είναι στη Σένγκεν), απόδειξη πως, όπου υψώνονται φραγμοί, πληθαίνουν οι νεκροί. Η ΕΕ έχει κυριολεκτικά κατακλυστεί με στρατόπεδα συγκέντρωσης-«επαναπροώθησης».

Κάποτε, για τους δικούς τους ψυχροπολεμικούς λόγους, τα δυτικά κράτη πανηγύριζαν την πτώση του Τείχους του Βερολίνου ως «νίκη της ελευθερίας». Η ΕΕ από τότε μέχρι και σήμερα συγχαίρει τον εαυτό της για το θρίαμβο των «αξιών της φιλελεύθερης Δύσης», για τη δικαίωση του Άρθρου 13 της Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του 1948: «Ο καθένας έχει το δικαίωμα να φύγει από οποιαδήποτε χώρα, συμπεριλαμβανομένης της δικής του»…

Γαλλία: Η σημασία του αγώνα για τη 15χρονη Λεονάρντα

Στη Γαλλία, η κυβέρνηση των «σοσιαλιστών», και ειδικά ο υπουργός Εσωτερικών Μ. Βαλς, έχει κηρύξει από καιρό πόλεμο στους Ρομά. Στο πλαίσιο αυτού του «πολέμου» απελάθηκε η 15χρονη Λεονάρντα και η οικογένειά της στο Κόσοβο. Χιλιάδες μαθητές κατέβηκαν σε διαδηλώσεις απαιτώντας την παραίτηση του Βαλς, κατέλαβαν τα σχολεία τους, έστησαν οδοφράγματα στις πόρτες τους δηλώνοντας συμβολικά πως «δεν θα φύγει κανένας συμμαθητής μας», έφτασαν να συγκρουστούν με τα ΜΑΤ (βλέπε φωτό). Λίγο καιρό πριν, είχε απελαθεί πιο «αθόρυβα» (η Λεονάρντα υποχρεώθηκε να κατέβει από το σχολικό λεωφορείο) ο φοιτητής Χατσίκ Καχατριάν από την Αρμενία και η γαλλική νεολαία φρόντισε να υψώσει τη φωνή της και γι’ αυτόν. Οι Γάλλοι μαθητές και φοιτητές, διεκδικούν να επιστρέψουν οι δύο απελαθέντες μαζί με τις οικογένειές τους, σε κόντρα με τον Ολάντ που ισορροπώντας ανάμεσα στη δημαγωγία και την προσήλωση στο θεσμικό ρατσισμό, δέχτηκε να γυρίσει η Λεονάρντα αλλά όχι οι γονείς της. Το κίνημα στα γαλλικά σχολεία αποκτά συνολικότερα χαρακτηριστικά, ζητώντας «παιδεία χωρίς σύνορα» και συνολική απαγόρευση των απελάσεων των μαθητών ΚΑΙ των οικογενειών τους. Ο αντιρατσιστικός ξεσηκωμός της γαλλικής νεολαίας δείχνει πού βρίσκεται η μεγάλη ελπίδα ενάντια στην άνοδο της ακροδεξιάς.