Έπειτα από 14 βδομάδες απεργίας, οι διοικητικοί του Πανεπιστημίου Αθηνών κυρίως, αλλά και των άλλων Ιδρυμάτων, απέδειξαν ότι η εργατική αντίσταση στη μνημονιακή λαίλαπα, είναι πάντα παρούσα και ο κύριος λόγος που εντείνει τα αδιέξοδα του Σαμαρά και των συμμάχων του.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Το παρατεταμένο αυτό «επεισόδιο» της ταξικής πάλης, που ξεχώρισε ανάμεσα στους μικρούς και μεγάλους εργατικούς αγώνες της περιόδου, προσφέρεται για χρήσιμα συμπεράσματα, τόσο για το κίνημα, όσο και για την Αριστερά.
Η απεργία των διοικητικών απέδειξε ότι ο πολυήμερος αγώνας είναι εφικτός, συντρίβοντας τις λογικές περί «κόσμου που δεν τραβάει». Παρά το γεγονός ότι η κυρίαρχη προπαγάνδα του υπουργείου Παιδείας και των καναλιών, υποβίβασε τον αγώνα αυτό σε ένα «καπρίτσιο» κάποιων συνδικαλιστών που θέλουν «κλειστές σχολές», ο κοινωνικός αυτοματισμός έσπασε στην πράξη. Στα Προπύλαια, στις πύλες του ΕΚΠΑ, του ΕΜΠ, του ΑΠΘ κ.α., δινόταν μια αληθινή μάχη ενάντια στις απολύσεις, την ιδιωτικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, τον κυβερνητικό αυταρχισμό, τις δικαστικές και διοικητικές διώξεις του κράτους.
Και σε αυτό βοήθησαν μια σειρά από λόγοι:
-Οι μαζικές δημοκρατικές διαδικασίες «από τα κάτω» και η εξωστρέφεια, με τις οποίες οργανώθηκε ο αγώνας αυτός (συχνές γενικές συνελεύσεις, απεργιακές επιτροπές, καλέσματα για περιφρουρήσεις, απεργιακά ταμεία, συνεχείς διαδηλώσεις, συναυλίες και συνεντεύξεις Τύπου).
-Η απεύθυνση και ο συντονισμός με την υπόλοιπη πανεπιστημιακή κοινότητα και με άλλους κλάδους εργαζομένων που υποφέρουν από τις ίδιες πολιτικές ανεργίας και φτώχειας (ΕΡΤ, ΟΛΜΕ, υγειονομικοί).
- Οι δεκάδες εκδηλώσεις οικονομικής –και όχι μόνο– ενίσχυσης που οργανώθηκαν από συλλογικότητες κατοίκων, Ο.Μ. του ΣΥΡΙΖΑ και σωματεία.
-Η ύπαρξη πρωτοπόρων αγωνιστών στις τάξεις των απεργών (κυρίως από ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τον αντιεξουσιαστικό χώρο) που βοήθησαν με τη δράση τους στη συσπείρωση των συναδέλφων τους, στη δημιουργία κλίματος αυτοπεποίθησης και ανυποχώρητης αποφασιστικότητας, κόντρα τόσο στους κυβερνητικούς συνδικαλιστές που παζάρευαν με τον Αρβανιτόπουλο όσο και στην ηττοπάθεια του ΠΑΜΕ. Είναι χαρακτηριστικό ότι περισσότεροι από 300 εργαζόμενοι αρνήθηκαν να υπακούσουν στην αυτο-απογραφή (αρκετοί από αυτούς-ες δεν ήταν στους καταλόγους για τις διαθεσιμότητες).
Δείγματα όλων των παραπάνω ήταν η στάση του πρύτανη του ΕΚΠΑ (που σύρθηκε στον εισαγγελέα) και των περισσότερων μελών ΔΕΠ, οι παραιτήσεις των μελών της Συγκλήτου, η αλληλεγγύη των φοιτητών που σε κρίσιμες καμπές του αγώνα αυτού προχώρησαν σε καταλήψεις των σχολών τους. Ανάμεσα στο «χαμένο εξάμηνο» και στην κατανόηση ότι κινδυνεύει η δυνατότητα για δωρεάν-δημόσιες σπουδές των παιδιών τους, οι οικογένειες των φοιτητών υποστήριξαν «σιωπηλά» τις αποφάσεις των απεργών.
Παρά την ηρωική τους στάση και τον υποδειγματικό τους αγώνα οι διοικητικοί δεν έφτασαν μέχρι την τελική νίκη. Παράγοντες όπως η μη συνέχιση της απεργίας σε όλα τα ΑΕΙ, η γνωστή προδοτική στάση της πλειοψηφίας της ΑΔΕΔΥ, η μερική εμπλοκή των δυνάμεων της Αριστεράς, που με μια πιο ενεργή παρέμβαση θα έδιναν ισχυρή ώθηση στην απεργία- μετατρέποντάς την σε καθοριστικό παράγοντα κατάρρευσης της συγκυβέρνησης- έπαιξαν σίγουρα το ρόλο τους.
Σε κάθε περίπτωση, αφενός δεν πρέπει να επιτρέψουμε καμία απόλυση εργαζόμενου στα ΑΕΙ, αφετέρου οφείλουμε να αντιταχθούμε στις ενέργειες κυβερνητικής τρομοκρατίας που στρέφεται με πειθαρχικές ποινές (αργία) και αστυνομικές διώξεις εναντίον των υπαλλήλων που δεν απογράφησαν και που συμμετείχαν στις διαδικασίες του συλλόγου τους (όπως οι πρόσφατες κλήσεις στην Ασφάλεια του προεδρείου της Γ.Σ.).
Ανάλογες ευκαιρίες για το κίνημα θα υπάρξουν και άλλες άμεσα. Αυτή είναι η δύναμη που μπορεί να ανατρέψει τα μνημόνια και τις κυβερνήσεις όλων αυτών που σήμερα λεηλατούν τις ζωές μας και μας στερούν βασικά δικαιώματα, αφήνοντάς μας χωρίς δουλειά, πανεπιστήμια και νοσοκομεία.