Χιλιάδες Αφρικανοί, που αιτούνται άσυλο, κατέκλυσαν το πάρκο Λεβίνσκι στο νότιο Τελ Αβίβ, το Σάββατο 4/1, για να προπαγανδίσουν την τριήμερη απεργία τους που ξεκίνησε την Κυριακή.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Η απεργία αποτελεί διαμαρτυρία για τη μεταναστευτική πολιτική του Ισραήλ και για το νέο νόμο που επιτρέπει την απεριόριστη κράτηση σε «ανοιχτές» φυλακές. Τα γενικά αιτήματα ήταν η ακύρωση του νόμου αυτού και η εξέταση των αιτήσεων ασύλου κατά περίπτωση.
Η κυβέρνηση του Ισραήλ πέρασε το νόμο για την απεριόριστη κράτηση σε «ανοιχτές» φυλακές στις 10 Δεκεμβρίου, αντιδρώντας στην ακύρωση από το Ανώτατο Δικαστήριο προηγούμενου νόμου που επέτρεπε την κράτηση μεταναστών χωρίς διάπραξη αδικήματος σε συμβατικές φυλακές. Δημιουργήθηκε έτσι το Holot, μια ανοιχτή εγκατάσταση στη μέση της ερήμου, όπου οι μετανάστες καταμετρούνται καθημερινά. Ωστόσο, πρακτικά δεν διαφέρει από φυλακή. Οι μετανάστες δεν μπορούν να πάνε πουθενά έτσι κι αλλιώς, αφού η εγκατάσταση είναι μέσα στην έρημο.
Ο Kidane Isaac, 28χρονος πρόσφυγας από το Σουδάν, λέει: «Ο νέος νόμος μας δίνει ουσιαστικά δύο επιλογές: να είσαι φυλακισμένος για πάντα ή να αυτο-απελαθείς».
Αλλά και οι πρόσφυγες που δεν είναι υπό κράτηση αντιμετωπίζουν πολύ άσχημες συνθήκες. Ειδικά στους πρόσφυγες από το Σουδάν και την Ερυθραία (που είναι και η πλειοψηφία) δίνεται άδεια παραμονής, αλλά όχι άδεια εργασίας, με αποτέλεσμα να δουλεύουν στη μαύρη εργασία με πολύ χαμηλά μεροκάματα. Από το 1948 έχει δοθεί άσυλο σε 200 ανθρώπους, ενώ αυτή τη στιγμή οι αιτούντες άσυλο στο Ισραήλ είναι περίπου 50.000. Από την άλλη, η μείωση της έλευσης προσφύγων έχει εξασφαλιστεί με τον υπερσύγχρονο φράχτη των 400 εκατ. δολαρίων που υψώθηκε στα σύνορα με την Αίγυπτο.
Κινητοποιήσεις
Η απεργία ξεκίνησε στις 5 Ιανουαρίου και περίπου 30.000 διαδηλωτές, μετανάστες, αλλά και ισραηλινοί αλληλέγγυοι, έκαναν σιωπηλή πορεία με κεριά στους δρόμους του Τελ Αβίβ. Τις προηγούμενες εβδομάδες είχαν προηγηθεί εντυπωσιακές διαμαρτυρίες, όπως η πορεία 150 έγκλειστων στο Χάλοτ, που διέσχισαν την έρημο για 6 ώρες με κατεύθυνση την Ιερουσαλήμ, αλλά δεν τα κατάφεραν να φτάσουν λόγω άσχημων καιρικών συνθηκών. Επίσης προηγήθηκαν το Δεκέμβριο διαμαρτυρίες λιγότερο μαζικές από του Ιανουαρίου στο Τελ Αβίβ.
Παρότι οι Ισραηλινοί, που διαμαρτύρονται για την αντιμετώπιση των αιτούντων άσυλο, είναι αρκετοί, η στάση της κυβέρνησης γενικά τροφοδοτεί το ρατσισμό. Ο Νετανιάχου έγραψε στο facebook: «Όσες διαμαρτυρίες και απεργίες και να κάνουν, δεν θα τους βοηθήσουν. Είμαστε αποφασισμένοι να διώξουμε τους παράνομους μετανάστες από το Ισραήλ».
Ο Σιγκάλ Αβίβι, 53χρονος ακτιβιστής από το Τελ Αβίβ, λέει: «Αντί να βελτιώσουν την απελπιστική κατάσταση στις νότιες περιοχές, η κυβέρνηση αντιμετωπίζει τους πρόσφυγες ως αποδιοπομπαίους τράγους και λέει “ας ξεφορτωθούμε αυτούς πρώτα”».
Τι κι αν οι αιτούντες άσυλο είναι μόνο 50.000 μέσα σε πληθυσμό 8.000.000; Τι κι αν κάνουν δουλειές όπως λαντζέρηδες, καθαριστές κλπ που αμείβονται με μεροκάματα πολύ χαμηλά και που κατά κύριο λόγο, πριν από τη δεύτερη Ιντιφάντα, έκαναν οι Παλαιστίνιοι; Η κυβέρνηση του Ισραήλ προβάλλει το γνωστό επιχείρημα «οι ξένοι μας παίρνουν τις δουλειές».
Υπάρχει βεβαίως και το επιχείρημα της εθνικής καθαρότητας. Ο Ελί Γισάι, βουλευτής και πρώην υπουργός Εσωτερικών, δήλωσε ότι πρέπει να απελαθούν οι «λαθρομετανάστες» για να «διαφυλάξουμε τον εβραϊκό χαρακτήρα του ισραηλινού κράτους».
Γνωστά τα επιχειρήματα, γνωστή και η απάντηση: ταξική αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, όπου ζουν και εργάζονται και παλεύουν για τα δικαιώματά τους.