Το σκάνδαλο με το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο (ΤΤ), παρότι αποτελεί μία μόνον περίπτωση διαφθοράς, όπου ο –καραμανλικός εν προκειμένω– πρόεδρος μιας δημόσιας τράπεζας χάριζε λεφτά σε επιχειρηματίες φίλους δικούς του και της κυβέρνησης, άνοιξε τον ασκό του Αιόλου για το τραπεζικό κατεστημένο.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Ο Ά. Φιλιππίδης φέρεται να έδωσε θαλασσοδάνεια ύψους 300 εκατ. ευρώ. Ταυτόχρονα φέρεται να αγόρασε εταιρεία του μεγαλοκαναλάρχη Κοντομηνά εμπορικής αξίας 2,8 εκατ. ευρώ, η οποία έφτασε να κοστίσει τελικά στο ΤΤ 139 εκατ. ευρώ! Επίσης το ΤΤ φαίνεται να χάρισε 19 εκατ. ευρώ στον φίλο του Παπανδρέου, Γριβέα ο οποίος δραστηριοποιείτο στον τομέα της… πράσινης ανάπτυξης.
Αυτά αποκλείεται να μην ήταν σε γνώση του εποπτεύοντος όλες τις τράπεζες, του διοικητή της ΤτΕ, Γ. Προβόπουλου, ο οποίος είτε πρέπει να συλληφθεί ως συνεργός είτε πρέπει να απολυθεί ως ανίκανος. Κι όμως, προς το παρόν, κανείς δεν κουνάει τον αρχιτραπεζίτη. Ο ίδιος, σύμφωνα με δημοσιεύματα, είχε το θράσος να απαιτήσει να υπάρξει «σιωπητήριο» όσον αφορά τα δάνεια του ΤΤ. Φυσικά, δεν είναι άσχετο της βαθύτατης κρίσης το γεγονός ότι άρχισαν τα αλληλοκαρφώματα: ο Φιλιππίδης κατηγορεί τώρα τον Προβόπουλο για την υπόθεση Λαυρεντιάδη.
Η πρόκληση εκ μέρους της κυβέρνησης είναι ακόμη μεγαλύτερη αν σκεφτούμε ότι η Αν. Σακελλαρίου που εμπλέκεται στο σκάνδαλο του ΤΤ, παραμένει επικεφαλής του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ). Μόνον αυτή η κυβέρνηση μπορεί να επιδεικνύει στην πράξη τόσο πηγαίο χιούμορ: κατηγορείται κάποια ότι είτε απέτυχε είτε συμμετείχε σε διαφθορά μιας μικρής τράπεζας; Η κυβέρνηση την κρατά επικεφαλής ενός οργανισμού που διαχειρίζεται τις τύχες ΟΛΟΥ του τραπεζικού συστήματος!
Όμως τα 300 εκατ. του Φιλιππίδη είναι ψίχουλα μπροστά στα 70 δισ. ευρώ, στα δάνεια δηλ. χωρίς αληθινές εγγυήσεις τα οποία έχουν δοθεί από όλες -και κυρίως από τις μεγάλες- ελληνικές τράπεζες. Λεφτά που, επειδή ποτέ δεν επιστρέφουν στις τράπεζες, καλούμαστε να πληρώσουμε εμείς, καθώς το Δημόσιο δανείζεται για να καλύψει αυτές τις τρύπες: τη διαδικασία τη λένε κομψά «ανακεφαλαιοποίηση». Από το 2008 μέχρι σήμερα οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-τραπεζιτών έχουν δώσει στις τράπεζες είτε σε μορφή ρευστού είτε σε μορφή εγγυήσεων 218 δισ. ευρώ, δηλ. τα 2/3 του δημόσιου χρέους.
Σύμφωνα με δημοσιεύματα, ο Στουρνάρας ετοιμάζεται να ολοκληρώσει το πλιάτσικο σε βάρος του λαού με την επανιδιωτικοποίηση των κρατικών τραπεζών στο μισό, ή και πιο κάτω, του κόστους ανακεφαλαιοποίησής τους. Μόλις πριν από λίγους μήνες το Δημόσιο κατέβαλε μέσω του ΤΧΣ 50 δισ. ευρώ κι, αν περάσει το τωρινό σχέδιο της κυβέρνησης των τραπεζιτών (όχι από τη Βουλή αλλά με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου), τότε το Δημόσιο θα πάρει πίσω μόλις 16-18 δισ.
Η λύση δεν είναι απλώς να χυθεί άπλετο φως και να συλληφθούν οι ένοχοι σε όλο το τραπεζικό σύστημα. Φυσικά κάτι τέτοιο θα ήταν σημαντικό. Όμως η ριζική λύση για το πρόβλημα είναι αυτό που λέει το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ: εθνικοποίηση των τραπεζών –που έτσι κι αλλιώς έχουν διασωθεί με δημόσιο χρήμα (η κρατική συμμετοχή στις μεγάλες ελληνικές τράπεζες κυμαίνεται από 81% έως 93,55% ανάλογα με την τράπεζα)– και διοικήσεις υπό δημόσιο έλεγχο. Όπως σωστά σημειώνει στην «Αυγή» ο Γ. Κιμπουρόπουλος, «το σκάνδαλο είναι η ίδια η φύση του χρηματοπιστωτικού συστήματος που λειτουργεί ως μια δικτατορία επί της οικονομίας και της πολιτικής. Μια αντίστροφη “δικτατορία”, αυτή της κοινωνικής πλειοψηφίας πάνω στον τραπεζιτικό Λεβιάθαν, καθίσταται σήμερα μονόδρομος επιβίωσης για τις ευρωπαϊκές κοινωνίες».