Η κυβέρνηση έχει δείξει με κάθε τρόπο ότι, μπροστά στα οικονομικά αδιέξοδα στα οποία οδήγησε η πολιτική η δική της και η πολιτική της τρόικας, θα χρησιμοποιήσει όλους τους κρατικούς –και πιθανόν και παρακρατικούς– μηχανισμούς με δύο στόχους.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Πρώτον, να καταστείλει το εργατικό κίνημα, το οποίο, παρότι δεν κινείται συνολικά, παρουσιάζει μια διαρκή κλαδική κινητοποίηση ανάλογα με το μέτωπο που ανοίγει η κυβέρνηση. Οι Σαμαροβενιζελαίοι θέλουν να αποτελέσει μικρή παρένθεση η αναγκαστική υποχώρηση που έκαναν στο 25ευρω στα νοσοκομεία. Δεύτερον, θέλει να περιορίσει τη δημοσκοπική άνοδο κι αν είναι δυνατόν να αποσοβήσει μια εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ.
Έτσι δεν διστάζει να στέλνει τα ΜΑΤ ενάντια και στην πιο μικρή εργατική κινητοποίηση. Το ίδιο και ενάντια στους κατοίκους που αντιστέκονται στην καταστροφή του περιβάλλοντος στην περιοχή τους. Δεν διστάζει να συλλαμβάνει και να σέρνει στα δικαστήρια συνδικαλιστές που κάνουν το αυτονόητο καθήκον τους. Χρησιμοποιεί σαν μάννα εξ ουρανού την υπόθεση Ξηρού για να τρομοκρατεί, να καταστέλλει και να συλλαμβάνει νεολαίους. Την ίδια ώρα που προσχηματικά διώκει την ηγεσία της Χρυσής Αυγής, στελέχη της ΝΔ τρέχουν ως μάρτυρες υπεράσπισης των ναζί εγκληματιών. Ακόμη χειρότερα, η αστυνομία του Δένδια κάνει πλάτες στα τάγματα εφόδου των χρυσαυγιτών που βγήκαν από το λαγούμι τους και επιτίθενται στο φως της ημέρας στους αντιφασίστες, βεβηλώνοντας ακόμη και τη μνήμη του Παύλου Φύσσα. Τα πιο απροστάτευτα και αδύναμα κομμάτια των «από τα κάτω», οι μετανάστες, βιώνουν αυτό που η κυβέρνηση θα ήθελε να κάνει και στους υπόλοιπους από εμάς αλλά δεν τολμά ακόμη: στρατόπεδα συγκέντρωσης κατά τα ναζιστικά πρότυπα και απροκάλυπτες δολοφονίες ακόμη και μικρών παιδιών στα θαλάσσια σύνορα, όπως το έγκλημα στο Φαρμακονήσι.
Η κυβέρνηση έχει επίγνωση ότι πίσω της δεν στοιχίζεται παρά ένα ελάχιστο τμήμα της κοινωνίας. Ξέρει όμως ότι στοιχίζονται το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής άρχουσας τάξης, η ηγεσία της ΕΕ, η διεθνής των τραπεζιτών και η διεθνής των κερδοσκόπων. Και αυτό γιατί οι διακυβεύσεις είναι πολλές για όλες τις άρχουσες τάξεις της Ευρώπης. Από τη στήριξη αυτών των δυνάμεων αντλεί την αποφασιστικότητά της να επιβάλει με τη βία την πολιτική που δολοφονεί το παρόν και το μέλλον της συντριπτικής πλειονότητας του λαού.
Κι όσο η Αριστερά, κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα δείχνουν σημάδια «εξημέρωσης», όπως προσπαθούν να επιβάλουν διάφορα κέντρα καπιταλιστικής εξουσίας, όσο δηλ. η κυβέρνηση αυτή θα αποτελεί τη μόνη εναλλακτική λύση του συστήματος, τόσο πιο απειλητική θα γίνεται. Απέναντι στην εντεινόμενη καταστολή, η Αριστερά δεν πρέπει ούτε να γίνει πιο «υπεύθυνη» ούτε να φοβηθεί. Ασφαλώς δεν πρέπει να παραμείνει άπραγη περιμένοντας ότι αυτή η κυβέρνηση (και η όποια παραλλαγή της) θα πέσει από μόνη της. Η Αριστερά χρειάζεται να επιμείνει αταλάντευτα στη γραμμή της αντίστασης: Στόχος παραμένει η ανατροπή του μνημονίου, η ανατροπή της λιτότητας και η εφαρμογή ενός προγράμματος που θα υπηρετεί τις ανάγκες των «από τα κάτω».