Να τα πάρουμε όλα πίσω

Η διαπίστωση έχει γίνει εδώ και καιρό. Αντίσταση στα μνημόνια και τη βαρβαρότητά τους  υπάρχει, αλλά αυτό δεν αρκεί. Μετά από την ανατροπή δυο κυβερνήσεων, το κίνημα των πλατειών που άντεχε στην καταστολή και τις αμέτρητες απεργίες που έδιναν το βασικό τόνο  τα τελευταία χρόνια, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι ο κόσμος «δεν τραβάει».

 

Κάθε φορά που βιαζόμαστε να το υπονοήσουμε, μας έχουν διαψεύσει οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ, οι καθηγητές, οι διοικητικοί στα πανεπιστήμια, οι γιατροί του ΕΟΠΥΥ. Ήταν και είναι αγώνες που μετατρέπουν άμεσα τον οικονομικό σε πολιτικό αγώνα.

 

Το αίτημα να φύγει αυτή η κυβέρνηση έχει γίνει καθολικό αίτημα όλης της κοινωνίας. Η διαπίστωση έχει τη σημασία της, γιατί η δύναμη ανατροπής υπάρχει. Κάποιες φορές εμφανίζεται σαν ορμητικό ποτάμι, όπως στην περίπτωση της ΕΡΤ, και άλλες σαν μικρά ρυάκια, όπως στον αγώνα για να μην κλείσει το νοσοκομείο Πατησίων.

 

Το ζήτημα είναι πως όλοι αυτοί οι μικροί και μεγαλύτεροι αγώνες έχουν ένα όριο. Είναι ηρωικοί, κρατάνε πολύ, αλλά δεν φτάνουν μέχρι το τέλος. Συντονίζονται ελάχιστα έως και καθόλου μεταξύ τους και παρ’ όλο που ο κόσμος δηλώνει τη συμπαράστασή του, δεν γίνονται τελικά υπόθεση της κοινωνίας. Και όταν όμως υπάρχει τοπικός συντονισμός, π.χ. για ένα σχολείο ή νοσοκομείο που κλείνει, αυτός είναι πρόσκαιρος και κρατάει όσο και η μάχη, δεν αποκτά μόνιμα χαρακτηριστικά.

 

Οι αιτίες προφανώς είναι πολλές. Η μη εμπιστοσύνη του κόσμου στη δύναμή του και το ερώτημα «μέχρι πού μπορούμε να φτάσουμε», η συνδικαλιστική γραφειοκρατία που σαμποτάρει την εργατική αντίσταση, η Αριστερά που δεν ανταποκρίνεται στην ανάγκη του κόσμου για ενότητα.

 

Το πρόβλημα λοιπόν της έλλειψης συντονισμού και ενότητας καλείται να λύσει η Αριστερά και ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα που άντλησε τη δύναμή του από τα κινήματα των τελευταίων χρόνων, καταρχήν για να υπάρξουν νίκες και κατά δεύτερον για να γίνει εφικτή η μεγάλη ανατροπή, η κυβέρνηση της Αριστεράς.

 

Και οι δύο στόχοι συνδέονται μεταξύ τους. Το να φτάσουμε στην κυβέρνηση της Αριστεράς μέσα από ένα ισχυρό κίνημα διεκδίκησης είναι εγγύηση και για την επόμενη μέρα αυτής της κυβέρνησης. Εγγύηση ότι απέναντι στις επιθέσεις όλων, ο κόσμος θα την υπερασπίζεται και εγγύηση ότι αυτή η κυβέρνηση θα «κρατήσει το λόγο της» απέναντι στην κοινωνία. 

 

Σε αυτή την κατεύθυνση η απόφαση της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ πριν από λίγους μήνες για δημιουργία λαϊκών επιτροπών αντίστασης-ανατροπής ήταν στη σωστή κατεύθυνση. Με ελάχιστες εξαιρέσεις όμως αυτή η κατεύθυνση δεν υλοποιήθηκε, όχι μόνο γιατί δεν έγινε υπόθεση όλου του κόμματος αλλά κυρίως γιατί συνάντησε πραγματικές δυσκολίες. Μια πιο προσεχτική ματιά στις τοπικές κοινωνίες βέβαια μας δείχνει ότι οι τοπικοί φορείς οργανώνουν πολλές δράσεις οι οποίες συσπειρώνουν κόσμο για συγκεκριμένα θέματα. 

 

Το πιο πετυχημένο παράδειγμα κεντρικού και τοπικού συντονισμού τα τελευταία χρόνια ήταν αναμφίβολα ο συντονισμός «Δεν χρωστάμε-Δεν πουλάμε-Δεν πληρώνουμε». Σωματεία, συνελεύσεις, επιτροπές κατοίκων με δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ανένταχτων συσπειρώθηκαν για μεγάλο χρονικό διάστημα γύρω από αυτό το σχήμα, κινητοποιώντας εκατοντάδες κόσμου.  

 

Σε αυτό το πετυχημένο μοντέλο χρειάζεται να ξαναπατήσουμε με κατεύθυνση έναν καινούριο συντονισμό. Επιπλέον η κοινωνία χρειάζεται ένα δυνατό ενδιάμεσο σύνθημα μεταξύ των συγκεκριμένων αιτημάτων κάθε χώρου και του «κυβέρνηση της Αριστεράς», ένα σύνθημα που θα φτάσει σε κάθε εργασιακό χώρο και γειτονιά, όπως το ΝΑ ΤΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΟΛΑ ΠΙΣΩ. Το «Να τα πάρουμε όλα πίσω» σημαίνει να πάρουμε πίσω τα νοσοκομεία μας, τα σχολεία μας, τους μισθούς μας, τις συντάξεις μας, τα δικαιώματά μας, τη δουλειά μας, τις γειτονιές μας. 

 

Καλύτερη ημερομηνία-σταθμός για μια τέτοια πρωτοβουλία  από την πρωτομαγιά δεν θα μπορούσε να υπάρχει. Για κείνη τη μέρα χρειάζεται όλες οι δυνάμεις να οργανώσουμε από τώρα μια μεγάλη διαδήλωση-συγκέντρωση, η οποία θα συσπειρώνει ό,τι κυριολεκτικά κινείται: σωματεία, τοπικές επιτροπές, λαϊκές συνελεύσεις. Μια διαδήλωση εργατική και ταυτόχρονα πολύχρωμη, με μετανάστες, με νεολαίους, με άνεργους, από όλα και για όλα τα στρώματα της κοινωνίας που πλήττονται. 

 

Βασικό κύτταρο αυτής της διαδρομής μπορούν να γίνουν οι τοπικές πρωτοβουλίες. Σε μια σειρά γειτονιές της Αθήνας υπάρχει πλούσια εμπειρία συντονισμού φορέων και σωματείων. Η περίπτωση της Θεσσαλονίκης, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τη μεγάλη ανταπόκριση  στο κάλεσμα του Κοινωνικού Ιατρείου Αλληλεγγύης στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ είναι εντυπωσιακή.

 

Όμως για να πετύχει μια τέτοια πρωτοβουλία χρειάζεται όλες μας οι δυνάμεις να μπουν σ’ αυτή τη μάχη. Δεν πρόκειται για πρωτοβουλία του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να γίνει η καρδιά αυτής της ιστορίας. 

Αν εκτιμάμε ότι υπάρχουν αντιστάσεις και ας «μη φτάνουν από μόνες τους», τότε θα πρέπει να βρούμε τρόπο να δώσουμε χώρο σε αυτές τις αντιστάσεις.Αυτή είναι και η μόνη εγγύηση ότι τελικά θα τα πάρουμε όλα πίσω.