Να ξαναλειτουργήσει το εργοστάσιο

Απεργούμε ήδη 125 μέρες, έχοντας σπάσει το ρεκόρ των 113 ημερών του 1987. Η διοίκηση, το πρωί της 30ής Σεπτέμβρη, με δικαστικούς επιμελητές και τρομακτική συνοδεία από ομάδες ΔΙΑΣ και τρεις κλούβες των ΜΑΤ, μας ανακοίνωσε αιφνιδιαστικά τις απολύσεις 33 συναδέλφων. Η κατεύθυνση του κλεισίματος και της μεταφοράς εργοστασίων σε χώρες με φτηνότερους μισθούς είναι σαφής, αν σκεφτούμε ότι πριν 3-4 χρόνια δούλευαν 450 εργάτες στη Θεσσαλονίκη και σε όλη την Ελλάδα κάπου 4.500 σε εφτά εργοστάσια. Τώρα έχουν μείνει πανελλαδικά 1.500 και στη Θεσσαλονίκη μόνο 50. Η μέθοδος συρρίκνωσης ως τώρα ήταν κυρίως η πρόσληψη εργολαβικών και ο εκβιασμός για «εθελούσιες» αποχωρήσεις. Και να σκεφτείς ότι στο πρώτο 9μηνο του 2013 η εταιρεία ανακοίνωσε κέρδη 289 εκατομμύρια ευρώ!

 

Γι’ αυτό η απεργία εδώ είναι καθολική, με εξαίρεση τρεις απεργοσπάστες και τους εργολαβικούς που προϋπήρχαν στο εργοστάσιο ως καθαριστές και τώρα τους βάζουν σε συνθήκες τρομοκρατίας να εκτελούν και άλλα καθήκοντα. Καταλαβαίνουν όλοι οι συνάδελφοι ότι απειλούνται άμεσα.

 

Το εργοστάσιο υπολειτουργεί ως αποθηκευτικός χώρος και δεν μπορούμε να το καταλάβουμε, αφού η αστυνομία παίζει το ρόλο του προστάτη για την εργοδοσία. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι κάμερες παρακολούθησης έξω από το χώρο είναι απευθείας συνδεμένες με το Αστυνομικό Τμήμα Χαριλάου. Η συμπαιγνία κυβέρνησης και εργοδοσίας είναι φανερή. Χώρια η ιδιωτική security Brinks που συνοδεύει μέχρι και κάθε φορτηγό που παραδίδει εμπόρευμα.

 

Ο αγώνας μας στοχεύει κυρίως στο μποϊκοτάζ όλων των προϊόντων της Coca Cola και το άπλωμα της συμπαράστασης. Θέλουμε να συντονιστούμε και με άλλους χώρους, γιατί μόνο αν όλοι ενωθούμε θα δικαιωθούμε. Σ’ αυτά πάμε καλά. Συνεχίζουμε μια εκτεταμένη εκστρατεία ενημέρωσης με φυλλάδια, αφίσες, ανακοινώσεις από αυτοκίνητα. Έχουμε παρέμβει σε αποστολές προϊόντων, ενημερώνοντας για τις απολύσεις τις επιχειρήσεις που παραλαμβάνουν κι έχουμε αποτρέψει έτσι παραλαβές. Έχουμε καταφέρει η ίδια η εταιρεία να αναγνωρίζει ότι οι πωλήσεις της έχουν πέσει 30% πανελλαδικά στο διάστημα της απεργίας. Αν σκεφτείς ότι στη Νότια Ελλάδα δεν έχουμε απλωθεί και πολύ, σημαίνει ότι στη Βόρεια το ποσοστό της πτώσης είναι πολύ μεγαλύτερο. Αυτό έχει μεγάλη αξία, με δεδομένο και το εμπάργκο που μας κάνουν τα ΜΜΕ, με κάποιες τοπικές εξαιρέσεις.

 

Παίρνουμε διαρκώς ψηφίσματα συμπαράστασης από πάρα πολλά σωματεία του εσωτερικού και του εξωτερικού, από την Τουρκία μέχρι και από το Αζερμπαϊτζάν. Παρεμβαίνουμε σε Γενικές Συνελεύσεις άλλων χώρων που πλήττονται, συμμετέχουμε σε κάθε πορεία σωματείων, όπως η σημερινή που προέκυψε από το συντονισμό με τις ΕΛΜΕ, τους σχολικούς φύλακες και την ΕΡΤ3. Απευθυνόμαστε σε κάθε φορέα και συλλογικότητα, από τη ΣΙΔΕΝΟΡ, το Carrefour και τον ΟΣΕ ως την Πρωτοβουλία Ανέργων-Εργαζομένων Νέων. Π.χ. την Τετάρτη 5/2 καλούμε και το χώρο του πανεπιστημίου σε συνέλευση συμπαράστασης στις 19:00 στο Πολυτεχνείο. Γενικά πάμε σε ό,τι κινείται.

 

Βέβαια, ένα πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει συμμετοχή στον αγώνα από όλες τις άλλες μονάδες της εταιρείας. Π.χ. στο Βόλο οι 100 συνάδελφοι συμμετέχουν σε δύο 4ωρες κάθε βδομάδα. Και η Ρόδος κινητοποιείται, αλλά το Αίγιο και η Αθήνα όχι. Στο εργοστάσιο στο Σχηματάρι, που έχει εργολαβικούς και δεν υπάρχει σωματείο, δεν υπάρχει και συμπαράσταση.

Από την άλλη, ενισχυόμαστε οικονομικά από πολλές πλευρές και συμπαραστάτες, πέρα από το Συνδικάτο και το ταμείο του εργοστασιακού σωματείου. Π.χ. το Νοσοκομείο Γεννηματάς της Αθήνας και της Ικαρίας ή οι συνάδελφοι από το σωματείο της Μαλαματίνας που όλοι τους μας πρόσφεραν τα πενηντάευρα από τις χριστουγεννιάτικες δωροεπιταγές τους!

 

Το ότι έχουμε καλή δυναμική φαίνεται και από τις απανωτές αγωγές δεκάδων χιλιάδων ευρώ που κάνει η εταιρεία σε συναδέλφους. Από τα μέλη των ΔΣ ζητάει 250.000 από τον καθένα για «δυσφήμηση»! Έχουμε και δίκη το Μάρτη.

Η δική μας νίκη θα σημάνει αλλαγή του κλίματος για τους εργαζόμενους σε όλη την Ελλάδα. Το θέμα δεν είναι Coca Cola εναντίον των εργαζομένων της, αλλά η εργοδοσία γενικώς εναντίον όλων των εργαζομένων.

 

Ναι, το ξέρουμε, αλλά δεν εννοούμε τίποτε ρατσιστικό εναντίον των Βουλγάρων εργαζομένων. Αυτό που θέλουμε να καταγγείλουμε είναι ο εργασιακός Μεσαίωνας που επικρατεί σε αυτές τις χώρες, όπου καταφεύγει η παραγωγή, είτε Βουλγαρία, είτε Τουρκία.

 

Όχι, πρέπει να είμαστε στο ίδιο στρατόπεδο. Ίσα-ίσα εμείς έχουμε προσπαθήσει να απευθυνθούμε στους Βούλγαρους για κοινή δράση, αφού υπάρχουν εκεί 3-4 εργοστάσια με το πιο μεγάλο στη Σόφια. Αλλά εκεί οι άνθρωποι δεν έχουν καν σωματεία. Εκεί μιλάμε για συνθήκες σκλαβιάς. Και στη Γαλλία να πήγαινε έτσι η παραγωγή, το ίδιο θα λέγαμε.

Άλλωστε, η ομοσπονδία μας έχει οργανώσει από καιρό επιτροπές μεταναστών συναδέλφων για να εντάξει στα σωματεία και άλλους μετανάστες. Το ζήτημα είναι ότι η εργοδοσία μάς θέλει είτε άνεργους εδώ είτε σκλάβους στη Βουλγαρία. Αυτό απαντιέται μόνο με κοινό αγώνα όλων.