Η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου προσπαθεί να επιβιώσει κάτω από το βάρος της αμείλικτης πραγματικότητας στο οικονομικό και πολιτικό πεδίο. Λιγότερο από τρεις μήνες πριν τις κάλπες του Μαΐου, τίποτα δεν δικαιολογεί την «αισιοδοξία» του αμφισβητούμενου –και στηριγμένου στην κοινωνική λεηλασία– πλεονάσματος.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Ο νέος γύρος σκανδάλων που έρχεται στο φως της δημοσιότητας (λαθρεμπόριο καυσίμων, ΜΚΟ), το λεγόμενο χρηματοδοτικό κενό και οι νέες απαιτήσεις των δανειστών, που αναπόφευκτα θα σημάνουν καινούργιο δάνειο και επιπλέον τσάκισμα στις κατακτήσεις των εργαζομένων και της νεολαίας που «βαλτώνει» στην ανεργία, παρατείνουν την πολιτική κρίση και οδηγούν το σύστημα σε αναζήτηση διεξόδων.
Ο αλληλοσπαραγμός στο στρατόπεδο της Δεξιάς για τις υποψηφιότητες δημάρχων και περιφερειαρχών και η αδιαφορία του κόσμου για τις απόπειρες ανασυγκρότησης όλων των εκδοχών της σοσιαλδημοκρατίας (ΠΑΣΟΚ και «58», ΔΗΜΑΡ και «ορφανά» της κεντροαριστεράς) είναι τυπικά δείγματα της παραλυτικής κρίσης του μνημονιακού μπλοκ. Για το λόγο αυτό και επανέρχονται σκέψεις για πιο «δυναμικές» απαντήσεις από το καθεστώς, όπως το να τεθεί εκτός νόμου η Χρυσή Αυγή και να αντικατασταθεί ο Σαμαράς από την παρούσα βουλή. Αυτό εξηγεί και γιατί το δημοσκοπικό προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν επιτρέπει κανένα εφησυχασμό για τον κόσμο μας.
Η ασθμαίνουσα κυβερνητική πλειοψηφία δεν παύει να είναι επικίνδυνη για τις ζωές των «από κάτω» και πραγματική «πολεμική μηχανή» για λογαριασμό της άρχουσας τάξης, όπως μαρτυρούν τα αστραπιαία χτυπήματα στη Δημόσια Υγεία και τα απανωτά δώρα στο κεφάλαιο: μείωση εργοδοτικών εισφορών, ιδιωτικοποιήσεις, αυξήσεις στα διόδια, απελευθέρωση ομαδικών απολύσεων, παραχώρηση του αφορολόγητου δικαιώματος των καναλαρχών να προβάλλουν τηλεπαιχνίδια με τζόγο. Κορυφαίο δώρο είναι η παραχώρηση των χρεοκοπημένων τραπεζών στους αποτυχημένους μέχρι χθες ιδιοκτήτες τους, σχέδιο το οποίο θέλει να επαναφέρει ο Στουρνάρας παρά τις αντιρρήσεις και της τρόικας ακόμη.
Η τριπλή κάλπη της άνοιξης μετατρέπεται εκ των πραγμάτων σε δημοψήφισμα καταδίκης των άγριων προγραμμάτων λιτότητας και των πολιτικών δυνάμεων που οργανώνουν την εξοντωτική εσωτερική υποτίμηση. Η αναμενόμενη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ (ειδικά στις ευρωεκλογές) θα αποτελέσει μια ηχηρή προαναγγελία της κυβέρνησης της Αριστεράς. Παρ’ όλα αυτά υπάρχουν προϋποθέσεις για να «κλειδώσει» η εκλογική πρωτιά και κυρίως για να μπορεί να εφαρμοστεί αταλάντευτα ένα άμεσο πρόγραμμα υπεράσπισης των εργατικών-λαϊκών συμφερόντων από μια τέτοια κυβέρνηση.
Σε μεγάλα τμήματα των λαϊκών στρωμάτων, η υποχώρηση του κινήματος, παρά τις μαχητικές και συχνά με διάρκεια κινητοποιήσεις των τελευταίων μηνών, ενισχύει αντικειμενικά μια στάση εκλογικής αναμονής. Οι δύο 48ωρες απεργίες της ΑΔΕΔΥ τις επόμενες μέρες είναι μια καλή ευκαιρία για «αναθέρμανση» των εργατικών αγώνων. Η δράση όμως των «διαθέσιμων» ή μη εργαζόμενων στο Δημόσιο δεν αρκεί από μόνη της για να αποτραπούν οι χιλιάδες ανθρωποθυσίες του Μητσοτάκη και της τρόικας.
Όπως απέδειξε και η μάχη για την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, για να νικήσει ο παραμικρός αγώνας, απαιτείται πολιτική ανατροπή και οργανωμένη παρέμβαση της Αριστεράς. Και για την επίτευξη ενός τέτοιου στόχου είναι αναγκαία η μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση δυνάμεων. Και του κόσμου των αντιστάσεων και του κόσμου της πολιτικής Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ), που, για πρώτη φορά μετά την ΕΡΤ, συναντήθηκαν έξω από τα καταστήματα του ΕΟΠΥΥ.
Σε αυτή την αναγκαιότητα λογοδοτεί και η δημιουργία, σε κάθε γειτονιά και χώρο δουλειάς, επιτροπών αντίστασης και ανατροπής. Που θα οργανώνουν τη συμπαράσταση και θα διαχέουν στην κοινωνία τα αιτήματα των εργατικών-λαϊκών κινητοποιήσεων, που θα ενοποιούν και θα συντονίζουν τους επιμέρους αγώνες, ενισχύοντας το μέγεθος και τη δυναμική τους, που θα χτίζουν στην πράξη τη συμπόρευση της κοινωνικής και πολιτικής Αριστεράς. Λαϊκές επιτροπές στηρίγματα για την κυβέρνηση της Αριστεράς αύριο και «εγγυητές» των δεσμεύσεών της μεθαύριο.
Με τέτοιες διεργασίες στο κίνημα και την ενωτική παρουσία κάθε συλλογικότητας που αντιπαλεύει τα μνημόνια και τους εκφραστές τους (σωματεία δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, επιτροπές και συλλογικότητες κατοίκων, δημοτικές και αντιρατσιστικές κινήσεις) σε ένα μεγάλο σταθμό (όπως η διαδήλωση της Πρωτομαγιάς) θα είναι το καλύτερο γκάλοπ, που θα δείξει μια ώρα νωρίτερα την έξοδο στον Σαμαρά, στέλνοντας παράλληλα ένα αποφασιστικό μήνυμα ανατροπής στις ευρωηγεσίες και τους εγχώριους φίλους τους.