Η γαλλική κρίση

• Περισσότερο από 38% αποχή. Είναι ένα ιστορικό αποτέλεσμα, ακόμα περισσότερο στις λαϊκές κοινότητες, όπου ξεπέρασε το 50%. Αυτή η αποχή τονίζει τη λαϊκή αποδοκιμασία των πολιτικών λιτότητας.

• Εκτίναξη του Εθνικού Μετώπου (ΕΜ), που βγήκε πρώτο σε μια σειρά από μεγάλες πόλεις, όπως στο Περπινιάν, και δεύτερο σε μια σειρά από άλλες πόλεις, όπως στη Μασσαλία (μπροστά από το Σοσιαλιστικό κόμμα-ΣΚ) και τη Λίλη (μπροστά από τη Δεξιά). Ξεπερνώντας το 10%, το Εθνικό Μέτωπο περνάει στο δεύτερο γύρο σε 230 πόλεις.

• Ήττα της κυβερνώσας Αριστεράς, που κατρακυλάει 10-20 μονάδες σε πολλές σημαντικές πόλεις, όπου μπορεί τελικά να ηττηθεί (Αμιέν, Τουλούζη, Σεντ Ετιέν, Στρασβούργο, Ρεμς, Πο, Ανγκέρ, Κεμπέ). Στη Μασσαλία, το ΣΚ βρίσκεται πίσω από το ΕΜ. Από αυτόν το μαζικό κόλαφο, που εισπράττει η κυβερνώσα Αριστερά, βγαίνει ωφελημένη η δεξιά και η άκρα δεξιά. 

• Η ριζοσπαστική Αριστερά, όπου εμφανίστηκε ενωμένη, εξασφαλίζει αξιόλογα αποτελέσματα, μεταξύ των 5 και 10 μονάδων και σε κάποιες περιπτώσεις γύρω στις 15 μονάδες, αλλά αυτές οι τελευταίες, εξαιτίας της εκτίναξης του ΕΜ, δεν έχουν το βάρος που χρειάζεται ώστε να καθορίσουν την κατάσταση.

Τρικομματισμός
Το διπολικό σύστημα ανάμεσα στη Δεξιά και το ΣΚ δίνει πλέον τη θέση του σε ένα τρικομματικό σύστημα που περιλαμβάνει το ΣΚ, τη Δεξιά και το ΕΜ.

Αυτά τα αποτελέσματα είναι το προϊόν ενός πλαισίου που κυριαρχείται από τις απάτες, τα ψέματα του κράτους, τη διαφθορά του συστήματος του πρώην προέδρου Σαρκοζί, απάτες που καταλαμβάνουν τη βασική σκηνή των ΜΜΕ και δηλητηριάζουν το σύνολο της πολιτικής ζωής.
Κάτω από αυτόν τον πολιτικό ζόφο υπάρχει η επιδείνωση της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Παρά τις δηλώσεις περί ανάκαμψης, η Γαλλία, όπως και η υπόλοιπη Ευρώπη, σημαδεύεται από μια αδύναμη οικονομική ανάπτυξη, που παραμένει κάτω από το 1%. Η ανεργία ξεπερνάει τα 5 εκατομμύρια ανθρώπους, ενώ η φτώχεια εκτινάσσεται σε περισσότερα από 7 εκατομμύρια.

Βέβαια, η Γαλλία παραμένει η 5η ή 6η οικονομική δύναμη παγκόσμια και οι κυρίαρχες τάξεις έχουν ακόμα τα περιθώρια να συγκρατούν αυτή την κρίση, αλλά υπάρχει στη χώρα ένα αληθινό αίσθημα κατάθλιψης.

Η σοσιαλιστική εξουσία διάλεξε τη φυγή μπροστά, ευθυγραμμιζόμενη με τις θέσεις των γάλλων αφεντικών. Ξέραμε ότι η κυβέρνηση Ολάντ θα κατέτασσε την πολιτική της μέσα σε αυτήν της ΕΕ, σ’ ένα πλαίσιο που κυριαρχείται από τις απαιτήσεις των οικονομικών αγορών και από τις πολιτικές λιτότητας χωρίς τέλος. Εδώ και δύο χρόνια, αυτή η πολιτική δεν έπαψε να κάνει δώρα στην εργοδοσία. Παίρνει τώρα τη μορφή μιας πολιτικής συμφωνίας μεταξύ του γαλλικού ΣΕΒ (MEDEF) και της κυβέρνησης, με την επισημοποίηση ενός «συμφώνου ευθύνης», που θα υποβληθεί για ψήφιση στο κοινοβούλιο. Μπορούμε λοιπόν να μιλάμε για μια κυβέρνηση Σοσιαλιστικού Κόμματος-ΣΕΒ. Και δυστυχώς, με την υποστήριξη μιας μεγάλης μερίδας των συνδικαλιστικών ηγεσιών.

Αυτή η πολιτική, αντί να καθησυχάζει τη Δεξιά και το εργοδοτικό περιβάλλον, αντίθετα, τους ενθαρρύνει για αντιδραστικές επιθέσεις. Αυτοί οι τελευταίοι οδηγούν σε υστερία την πολιτική ζωή. Οι εκδηλώσεις της πιο αντιδραστικής δεξιάς –ένα γαλλικό tea party– και της αντι-εργατικής, ομοφοβικής, ισλαμοφοβικής και αντι-σημιτικής άκρας δεξιάς εκδηλώνονται χωρίς περιορισμούς. Αυτή η κατάσταση είναι ακόμα πιο δύσκολη με δεδομένο το συσχετισμό δυνάμεων που υποβαθμίστηκαν με την κρίση, σε βάρος των εργαζομένων. Επιχειρήσεις συνεχίζουν να κλείνουν. Οι απολύσεις βαραίνουν πάνω στη μαχητικότητα. Οι εργαζόμενοι μοιάζουν παραλυμένοι από τις επιπτώσεις της κρίσης. Αρνούνται τη λιτότητα, αλλά δεν βλέπουν και τα μέσα να αντισταθούν αποτελεσματικά στον οδοστρωτήρα της κρίσης και κυρίως την αρχή μιας εναλλακτικής στις πολιτικές λιτότητας.

Η Αριστερά
Αριστερά του ΣΚ, το Μέτωπο της Αριστεράς δεν κατάφερε να συγκροτήσει μια εναλλακτική πολιτική. Συνθλίφτηκε πάνω στο ζήτημα των συμμαχιών με το ΣΚ. Σε περισσότερες από τις μισές σημαντικές πόλεις, το ΚΚ Γαλλίας (ΚΚΓ) συμμάχησε με το ΣΚ από τον πρώτο γύρο των εκλογών. Πώς μπορείς να αρνείσαι τις πολιτικές λιτότητας της κυβέρνησης και να συμμαχείς με το ΣΚ; Αυτή η επιλογή του ΚΚΓ, που απέρριψε ο Μελανσόν και οι άλλοι σύμμαχοι, κατέστρεψε το μήνυμα του Μετώπου της Αριστεράς και αποπροσανατόλισε ένα μεγάλο αριθμό αγωνιστών του.
Το Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα (ΝΡΑ) υπερασπίστηκε μια πολιτική ανεξαρτησίας από το ΣΚ, τόσο στον πρώτο, όσο και στο δεύτερο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών.

Σ’ αυτές τις συνθήκες δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την αντίσταση και την οικοδόμηση της αντίθεσης της Αριστεράς στην κυβερνητική πολιτική. Να κάνουμε τα πάντα για να μην αφήσουμε «το δρόμο» στη Δεξιά και την ακροδεξιά. Να κάνουμε τα πάντα για να ξαναπάρουμε την πρωτοβουλία στην αντιμετώπιση της λιτότητας. Είναι αυτό που το ΝΡΑ, μέσω του Ολιβιέ Μπεζανσενό, επέλεξε, προτείνοντας ένα Σαββατοκύριακο εξέγερσης προς τα αριστερά, σε όλα τα κόμματα, τα συνδικάτα και τους συλλόγους, που απορρίπτουν τη Δεξιά και την ακροδεξιά και τις κυβερνητικές πολιτικές λιτότητας.

Αυτή η πρόταση έγινε αποδεκτή με ένα μεγάλο κάλεσμα του Μετώπου της Αριστεράς, του ΝΡΑ, μιας μερίδας του συνδικαλιστικού κινήματος, των συλλογικοτήτων για τα δικαιώματα των «χωρίς χαρτιά» και των συλλογικοτήτων για το δικαίωμα στην κατοικία, σε μια πανεθνική διαδήλωση για τις 12 Απρίλη.
Η ενότητα που θα κατακτηθεί, θα είναι αρκετή για να δημιουργήσει μια πραγματική δυναμική κινητοποίησης; Αυτή είναι η ερώτηση, καθώς πρέπει να ξαναχτίσουμε μια σχέση των δυνάμεων του κοινωνικού κινήματος.

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις τίθεται σήμερα η ανάγκη για ένα πλατύ κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο ενάντια στη Δεξιά και την ακροδεξιά και ενάντια στις πολιτικές λιτότητας της κυβέρνησης.