Ευρωεκλογές: Ποια εναλλακτική λύση απέναντι στην ΕΕ του κεφαλαίου και του ρατσισμού;

Οι επερχόμενες ευρωεκλογές αποκτούν κρίσιμο χαρακτήρα. Θα αποτελέσουν μια «θερμομέτρηση» των κοινωνιών της «γηραιάς ηπείρου», όπου ολοφάνερα πλέον εκπονούνται αντιδραστικά σχέδια με κολοσσιαία απειλητικές διαστάσεις, αλλά όπου, επίσης, μπαίνουν σε κίνηση μεγάλες κοινωνικοπολιτικές αντιπαραθέσεις με αβέβαια, προς το παρόν, έκβαση. Η Ευρώπη, όπως την ξέραμε, αλλάζει. 

Απειλές
Οι απειλές στο οικονομικό πεδίο είναι για τους εργαζόμενους και τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, καταλυτικές. Η μνημονιακή βαρβαρότητα που γνώρισαν η Ελλάδα, η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, εξαπλώνονται ήδη στις χώρες του «κέντρου» της ηπείρου: στην Ιταλία, στη Γαλλία… Τα ευρωεπιτελεία δεν κρύβουν τους στόχους τους: το ευρωπαϊκό «υπερ-μνημόνιο» γενικεύει τη λιτότητα ως διαρκή και μόνιμη πολιτική όλων των θεσμών της ΕΕ/ΟΝΕ.

Όμως οι απειλές αφορούν πλέον ξεκάθαρα και το πολιτικό πεδίο. Στη Γαλλία, στο λίκνο του ευρωπαϊκού «δημοκρατισμού», το παραδοσιακό δικομματικό σύστημα εναλλαγής στην εξουσία (Δεξιά-Σοσιαλδημοκρατία) δίνει τη θέση του σε ένα νέο τρικομματικό σύστημα, όπου η ακροδεξιά της Μαρί Λεπέν διεκδικεί μείζονα ρόλο (βλ. άρθρο Φρανσουά Σαμπατο). 

Στην Ουκρανία, η ΕΕ υποστήριξε και χρηματοδότησε μια κυβερνητική «αλλαγή», όπου, για πρώτη φορά από το 1945, συμμετέχουν επισήμως στη διακυβέρνηση οι ναζιστές. Στην Ιταλία, στη χώρα όπου η κομμουνιστική Αριστερά απέκτησε μεταπολεμικά την κορυφαία πολιτικοοργανωτική δύναμη, ξεσπούν σήμερα κινητοποιήσεις «από τα κάτω», όπου η ακροδεξιά διεκδικεί την ηγεμονία (βλ. άρθρο του Φρ. Τουριλιάτο, για τις υπόλοιπες εξελίξεις στην Ιταλία). 

Αγώνες
Οι εξελίξεις αυτές δεν πέφτουν από τον ουρανό. Η ΕΕ μόνο στα χαρτιά έχει υιοθετήσει τις μεγάλες δημοκρατικές αρχές της επανάστασης του 1789, τις αρχές της ισότητας, της αδελφότητας, της δικαιοσύνης, που, τάχα, θεωρούνται «ιδρυτικά» και ταυτοτικά στοιχεία της. Στην πραγματικότητα στα στενά μεταξύ Ισπανίας-Μαρόκου, στη Λαμπεντούζα, στο Φαρμακονήσι, η Ευρώπη κλείνει τα μάτια της μπροστά στις μαζικές δολοφονίες φτωχών  ανθρώπων, των μεταναστών που υποβιβάζονται στην κατηγορία των «χωρίς χαρτιά» ή των «λάθρο». Η ΕΕ οικοδομούνταν και οικοδομείται ως Ευρώπη-φρούριο. Και αυτή την κληρονομιά διεκδικούν να εκφράσουν σήμερα με ρατσιστική «καθαρότητα» οι ακροδεξιοί και οι νεοναζί. 

Όμως αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος. Η άλλη είναι η Ευρώπη των αγώνων. Στην Ελλάδα η διαρκής κοινωνική αντίσταση έχει χτίσει ένα «πολιτικό θαύμα», την προοπτική μιας κυβερνητικής ανατροπής από την Αριστερά, που προκαλεί την προσοχή και συγκεντρώνει τις ελπίδες των εργαζομένων όλης της ηπείρου. Στην Ισπανία, πρωτοφανείς σε μέγεθος διαδηλώσεις επαναφέρουν στην ημερήσια διάταξη το ξέσπασμα της εργατικής και λαϊκής οργής. Στη Βοσνία, η εξέγερση «από τα κάτω» γκρεμίζει τα εθνικιστικά τείχη διαίρεσης και αποδεικνύει ότι ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες οι εργατικές-λαϊκές δυνάμεις μπορούν να κτίσουν εναλλακτική λύση.

Όλα αυτά επαναφέρουν με τον πιο επείγοντα τρόπο τη συζήτηση για την Αριστερά. Γιατί οι επιτυχίες του ΣΥΡΙΖΑ -και όχι μόνο- εδώ, δεν αρκούν για να καλύψουν τη διαπίστωση ότι σε χώρες-κλειδιά για την Ευρώπη, η Αριστερά έχει καταρρεύσει. Ενώ σε άλλες αντιμετωπίζει κρίσιμα ζητήματα πολιτικού προσανατολισμού: π.χ. στη Γαλλία, όπου το ΚΚ αποφάσισε να συμμαχήσει εκλογικά με το ΣΚ του Ολάντ, την ώρα που η εργατική-λαϊκή πλειοψηφία εκδήλωνε την πρόθεση να καταδικάσει τη «σοσιαλιστική» λιτότητα. Οι διαδικασίες ανασυγκρότησης της Αριστεράς στην Ευρώπη θα είναι ασφαλώς σύνθετες. Περιλαμβάνουν τους αγώνες, τα πολιτικά συμπεράσματα από αυτούς, τις ανατροπές στους συσχετισμούς δύναμης μεταξύ ρευμάτων, κομμάτων και οργανώσεων. Σε κάθε περίπτωση, η διεθνής συζήτηση γίνεται κρίσιμος παράγοντας.

Ακριβώς γι’ αυτό, το Rproject, πήρε την πρωτοβουλία να συγκαλέσει στην Αθήνα τη συνάντηση-συζήτηση μεταξύ των οργανώσεων και των κομμάτων της ευρωπαϊκής ριζοσπαστικής-αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Η πείρα, η γνώμη, η γνώση των συντρόφων μας από την Ιταλία, τη Γαλλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία και αλλού, θα είναι για εμάς πολύτιμη. 

Γιατί η κάλπη των ευρωεκλογών θέλουμε να βγάλει όσο πιο ισχυρό γίνεται το μήνυμα της ανατροπής, τόσο στην Ελλάδα όσο και σε όλη την Ευρώπη.