Γαλλία-Ιταλία-Ελλάδα: Η Αριστερά να αναλάβει τα καθήκοντα οργάνωσης της αντίστασης

Δεκάδες χιλιάδες αγωνιστές ξεχύθηκαν στους δρόμους, ανταποκρινόμενοι στο κοινό κάλεσμα 80 οργανώσεων και 200 προσωπικοτήτων. Ήταν μια πολύχρωμη και πολυσυλλεκτική διαδήλωση, στην οποία συμμετείχαν συνδικάτα, κόμματα, ελαστικά εργαζόμενοι, φοιτητές, οι ταχυδρομικοί που κάνουν πάνω από 75 μέρες απεργία, μετανάστες «χωρίς χαρτιά», άστεγοι (η κινητοποίηση κατέληξε στην κατάληψη μιας πολυκατοικίας), άνθρωποι από κάθε μέρος της Γαλλίας, όλες και όλοι ενωμένοι σε μια κοινή μάχη ενάντια στις πολιτικές των Σοσιαλιστών, με κεντρικό σύνθημα «Φτάνει πια! Διαδηλώνουμε ενάντια στη λιτότητα, για την ισότητα και τη διανομή του πλούτου». Χιλιάδες κόσμου διαδήλωσαν και σε άλλες πόλεις, όπως η Μασσαλία, το Περπινιάν και η Αβινιόν.

Ώθηση στη μαζικοποίηση της 12ης Απρίλη έδωσε και η θέληση να εκφραστούν ενιαία οι αντιστάσεις, ώστε να μην τροφοδοτείται άλλο η κοινωνική απελπισία που καρπώνεται το Εθνικό Μέτωπο, να εμφανιστεί η «αριστερή αντιπολίτευση» στον Ολάντ, το πραγματικό αντίπαλο δέος στην (ακρο)δεξιά αντιπολίτευση.

Το ζητούμενο πλέον στη Γαλλία είναι τέτοιες συσπειρώσεις δράσης να δημιουργηθούν σε πολλά τοπικά πεδία και να συντονιστούν και πανεθνικά. Στον πολλαπλασιασμό των τοπικών αντιστάσεων και δράσεων, με ριζοσπαστική και ενωτική κατεύθυνση, βρίσκονται τα καθήκοντα της Αριστεράς στην προσπάθεια να χτιστεί ένα εναλλακτικό σχέδιο για την κοινωνία, βασισμένο στις κινητοποιήσεις.

Ποιο είναι το «αύριο»; 
«Οι οργανώσεις και οι προσωπικότητες που διοργάνωσαν τη μεγάλη διαδήλωση έχουν τώρα ένα τριπλό καθήκον.

Κατ’ αρχάς, υπάρχει ανάγκη να συνεχίσουμε ενωμένοι μια διαδικασία που περιλαμβάνει τη δημιουργία μαχητικής αλληλεγγύης, για να αντιταχθούμε συγκεκριμένα στις επιπτώσεις της πολιτικής των εργοδοτών και της κυβέρνησής τους.

Δεύτερον, πρέπει να ξεπεραστούν τα εμπόδια των διαφορετικών στρατηγικών και κυρίως των εκλογικών. Παρά τις ευρωεκλογές στο τέλος Μαΐου, που θα απασχολήσουν τα κόμματα, υπάρχει η δυνατότητα να εκφραστεί από όλους η απόρριψη της λιτότητας, να είναι κοινή η ενθάρρυνση και η συμμετοχή σε όλες τις επόμενες κινητοποιήσεις, ξεκινώντας από την Πρωτομαγιά, όπου η αντίθεση στο «σύμφωνο υπευθυνότητας» που διαλύει την κοινωνική ασφάλιση θα πρέπει να είναι κεντρικό στοιχείο. 

Τέλος, χρειάζεται να δοθεί μια νέα προοπτική κοινής μέρας δράσης, τον Ιούνιο, στηριζόμενη σε τοπικές συλλογικότητες που δούλεψαν και για τις 12 Απρίλη».

Ιταλία 
Την ίδια ώρα που διαδήλωναν στη Γαλλία, στις 12 Απρίλη, υπήρχε κινητοποίηση και στην Ιταλία, με τα ίδια συνθήματα, ενάντια στη λιτότητα και τις ελαστικές σχέσεις εργασίας.

Η καινούργια κυβερνητική απόφαση που αυξάνει την επισφάλεια στην εργασία και το σχέδιο για «απλοποίηση του κώδικα εργασίας» (κατάργηση των κατακτήσεων του παρελθόντος) «τροφοδότησαν» την πανεθνική ιταλική διαδήλωση στη Ρώμη που ένωσε διαφορετικές μεταξύ τους συλλογικότητες και κοινωνικά κινήματα, από τους φοιτητές μέχρι το κίνημα για το δικαίωμα στη στέγη και τα κινήματα για το δικαίωμα στην άμβλωση. Χαρακτηριστικά συνθήματα του εύρους της κινητοποίησης ήταν τα «Από τις μητροπόλεις μέχρι τα πανεπιστήμια θα πολιορκήσουμε τη λιτότητα και την επισφάλεια» και «Σπίτι - Εισόδημα - Αξιοπρέπεια».

Στην Ιταλία, λόγω της αδράνειας του εργατικού κινήματος και της απουσίας μιας αριστερής απάντησης στην πολιτική Ρέντσι, στην πολιτική της λιτότητας και της κοινωνικής διάλυσης, το κοινωνικό κίνημα χρειάζεται να βασιστεί στις δυνάμεις του και να βρει τρόπους συντονισμού και σύνδεσης. Αυτό ξεκίνησε ήδη.

Πρωτομαγιά: Μια χαμένη ευκαιρία 
Στη σημερινή συγκυρία, μας είναι απαραίτητη μια «επανεκκίνηση» του κινήματος, με δυναμική και προοπτική νίκης, ώστε να ξεπεραστεί το «μούδιασμα» των δυνάμεων των εργαζομένων. 

Τα αγωνιζόμενα κομμάτια του κοινωνικού παζλ υπάρχουν: είναι οι μαχητικές κι επίμονες απολυμένες καθαρίστριες του υπ. Οικονομικών, είναι οι αγωνιζόμενοι «διαθέσιμοι» καθηγητές, είναι οι σχολικοί φύλακες που διαδηλώνουν συνεχώς, είναι οι απολυμένοι της ΕΡΤ που επανεμφανίζονται συχνά.
Αυτό που λείπει είναι το κομμάτι του παζλ που θα συνδέσει όλους αυτούς και άλλους που είναι έτοιμοι να αγωνιστούν, αλλά «όχι μόνοι τους», γιατί δεν πιστεύουν ότι θα τα καταφέρουν. 

Η Πρωτομαγιά στην Ελλάδα προσέφερε μια ευκαιρία και μια πρόκληση, έδινε στην πολιτική Αριστερά τη δυνατότητα να προσπαθήσει να συνδέσει αυτά τα αγωνιζόμενα κομμάτια και να συνδεθεί κι αυτή μαζί τους, να πρωτοστατήσει σε μια πρωτοβουλία για μια Πρωτομαγιά αντίστοιχα οργανωμένη με τις «12 Απρίλη» σε Γαλλία και Ιταλία. Δυστυχώς μια τέτοια διάθεση δεν φάνηκε να υπάρχει στην Αριστερά στην Ελλάδα.

Η κίνηση που έγινε τελευταία στιγμή, έστω, στις 16 Απρίλη, να κληθούν σε σύσκεψη οι ομοσπονδίες αγωνιζόμενων κλάδων για να οργανωθεί η Πρωτομαγιά, έμεινε μισή, μη καταλήγοντας σε κάλεσμα εκ μέρους ζωντανών και δραστήριων αγωνιστών. 

Όπως ισχυρίζονται και οι σύντροφοι του NPA, οι εκλογικές μάχες μπορεί να χωρίζουν (κακώς και αυτό) τις πολιτικές δυνάμεις, αλλά αυτό δεν πρέπει να στέκεται εμπόδιο στην κοινή προσπάθεια ανασυγκρότησης του κινήματος. 

Την ώρα της «αξιολόγησης» στο Δημόσιο και της ελαστικοποίησης κάθε σχέσης εργασίας, μπροστά στα υπαρκτά προβλήματα, ο ρόλος της Αριστεράς είναι να πρωταγωνιστεί, να αρπάζει κάθε ευκαιρία, κάθε ρυάκι, και να επιχειρεί να το ενώσει με άλλα ρυάκια και με τις δικές της δυνάμεις.

Ας ρίξουμε λοιπόν τις δυνάμεις μας σε αυτό το καθήκον, ας δουλέψουμε ώστε οι εκλογές να μην πραγματοποιηθούν στο τηλεοπτικό τερέν, αλλά στους δρόμους.

Η ευκαιρία της Πρωτομαγιάς χάθηκε, αλλά θα χρειαστεί να οργανώσουμε τη συνέχεια καλύτερα.