Το «Die Linke» στη Γερμανία και το συνέδριό του για τις ευρωεκλογές

Είναι αλήθεια ότι το κόμμα Die Linke (Η Αριστερά) παραμένει το βασικό πολιτικό σημείο αναφοράς για όσους πολιτικοποιούνται και κινούνται προς τα αριστερά. Στο πρόγραμμά του δεν υπάρχουν μόνο πολλά αιτήματα και προτάσεις προς τα συμφέροντα των εργαζομένων, των γυναικών και των νέων καθώς και υπέρ μιας οικολογικά βιώσιμης οικονομικής ανάπτυξης, αλλά υπάρχει και ο στόχος της αντικατάστασης του καπιταλισμού από ένα σχέδιο σοσιαλιστικής και δημοκρατικής κοινωνίας. […]

Αλλά είναι επίσης αλήθεια ότι το κόμμα, από την ίδρυσή του ακόμα -όπως και ο πρόγονός του, το PDS- υπέφερε από μια ισχυρή πίεση προς την προσαρμογή. […] Στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων με το συντηρητικό Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα για το σχηματισμό νέας ομοσπονδιακής κυβέρνησης, το SPD διακήρυξε δημόσια πως, για το μέλλον, δεν αποκλείει πλέον κατηγορηματικά την οικοδόμηση μιας συμμαχίας με το Die Linke σε εθνικό επίπεδο. Έκτοτε, το Die Linke εντείνει τις προσπάθειες προσέγγισης με το SPD και τους Πράσινους, με το βλέμμα στις επόμενες εθνικές εκλογές το 2017, και το κόμμα δείχνει πρόθυμο να αποδείξει τη σοβαρότητα και την υπευθυνότητά του. 

Προκειμένου να γίνει κυβερνητικό κόμμα σε εθνικό επίπεδο, το Die Linke θα πρέπει να απαλλαγεί από κεντρικά σημεία της ταυτότητας και του πολιτικού του χαρακτήρα, κάτι που δεν θα είναι εύκολο […]. 

Στο προπαρασκευαστικό συνέδριό του για τις ευρωεκλογές του Μάη 2014, το Φλεβάρη, το Die Linke αναντίρρητα έκανε ένα βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση, όσον αφορά το περιεχόμενο του εκλογικού προγράμματος για τις ευρωεκλογές και ως προς τους υποψήφιους που θα κατεβάσει το κόμμα στο ψηφοδέλτιο. 

[…]

Ούτε ο Tobias Pflüger ούτε η Sabine Wills -και οι δύο πολύ γνωστοί για την κριτική τους στάση προς την ΕΕ και για τη συμμετοχή τους στα εξωκοινοβουλευτικά κινήματα- εκλέχθηκαν. Κανένα μέλος της AKL (στμ: η αριστερή τάση «Αντικαπιταλιστική Αριστερά») δεν βρίσκεται στις θέσεις του ευρωψηφοδελτίου που έχουν πιθανότητες εκλογής στο Ευρωκοινοβούλιο. Η πιο αριστερή υποψηφιότητα είναι του Fabio Demasi στην έκτη θέση. Είναι συνεργάτης της Σάρα Βάγκενκνεχτ και μέλος μιας τάσης που λέγεται Σοσιαλιστική Αριστερά (SL), η οποία είναι αρκετά ετερογενής και έχει χαρακτήρα αριστερού ρεφορμισμού.

Όσον αφορά το περιεχόμενο του εκλογικού προγράμματος, το αποτέλεσμα είναι ίδιο. Οι αντικαπιταλιστικές θέσεις που αμφισβητούσαν το θεσμικό πλαίσιο της ΕΕ περιθωριοποιήθηκαν στο συνέδριο. Αυτό δεν αφορά τόσο το εκλογικό πρόγραμμα στο σύνολό του -έχει 80 σελίδες, οι οποίες περιλαμβάνουν πολύ καλές και αποδεκτές διατυπώσεις όπως και άλλες διατυπώσεις πιο αμφιλεγόμενου και θολού χαρακτήρα-, αλλά πάνω από όλα το εισαγωγικό κείμενο. Το αρχικό προσχέδιο του εισαγωγικού κειμένου είχε διαμορφωθεί από μέλη των «λαφονταινικών», των αντικαπιταλιστικών και των αριστερών ρεφορμιστικών ρευμάτων του κόμματος μέσα στην επιτροπή που είχε χρεωθεί να προετοιμάσει τα υλικά. Ο Γκρέγκορ Γκίζι και οι σύμμαχοί του εξαπέλυσαν δημόσια πολεμική στα μεγάλα ΜΜΕ ενάντια σε αυτό το προσχέδιο, κριτικάροντας τον «υπερβολικό ριζοσπαστισμό» του κειμένου.   

Μία φράση του προσχεδίου δέχτηκε τις πιο πολλές επιθέσεις. Χαρακτήριζε την Ευρωπαϊκή Ένωση ως μια «νεοφιλελεύθερη, μιλιταριστική και σε μεγάλο βαθμό αντιδημοκρατική δύναμη». Παρότι το κείμενο δεν προέβαλλε μια εθνικιστική απάντηση στην ΕΕ, αλλά αντίθετα πρότεινε το χτίσιμο μιας άλλης Ευρώπης από τα κάτω, αποκηρύχθηκε ως «αντιευρωπαϊκό». Στο συνέδριο, η συγκεκριμένη διατύπωση απορρίφθηκε από τη μεγάλη πλειοψηφία. Μόνο η AKL και μια άλλη μικρή αριστερή τάση (Geraer Dialog/Sozialistischer Dialog) δεν δέχτηκαν τις διατυπώσεις του «συμβιβασμού». 

[…]

Το εκλογικό πρόγραμμα (για τις ευρωεκλογές) όπως και οι δημόσιες τοποθετήσεις των εκπροσώπων του κόμματος και της κοινοβουλευτικής του ομάδας έχουν μια χαρακτηριστική ασάφεια. Από τη μία, απορρίπτουν τα συνταγματικά θεμέλια της ΕΕ του Μάαστριχ και των Συνθηκών της Λισαβόνας, όπως και την πολιτική των πλειοψηφικών κομμάτων στο Ευρωκοινοβούλιο, στην Κομισιόν και στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Από την άλλη, αποδέχονται την ΕΕ ως ένα πλαίσιο το οποίο θα μπορούσε να υπηρετήσει τη διατήρηση της ειρήνης και την οργάνωση της κοινωνικής και οικολογικής προόδου. Αντί να καλούν σε νέους, αυθεντικά δημοκρατικούς ευρωπαϊκούς θεσμούς, στηριγμένους στις κινητοποιήσεις και την αυτοοργάνωση των μαζών, προτείνουν τη μεταρρύθμιση της ΕΕ. Ένα κεντρικό θέμα σε αυτήν την προσέγγιση είναι το αίτημα να διευρυνθούν οι εξουσίες και τα δικαιώματα του Ευρωκοινοβουλίου. Αυτό δεν απέχει πολύ από την προσέγγιση των σοσιαλδημοκρατών, όπως την παρουσίασε ο Ευρωπαίος πρόεδρός τους, Μάρτιν Σουλτς, στο βιβλίο του Der gefesselte Riese: Europas letzte Chance («Ο Αλυσοδεμένος Γίγαντας: Η Τελευταία Ευκαιρία της Ευρώπης»).  

  
[…]

 Υπάρχουν ήδη παραιτήσεις μελών από το κόμμα, τα οποία έχουν αγανακτήσει από τα αποτελέσματα του συνεδρίου του Φλεβάρη. [...]Παρ’ όλα αυτά, πρέπει ο καθένας να αναγνωρίσει ότι το Die Linke δεν έχει περάσει ακόμα από έναν δικό του «Αύγουστο του 1914» και δεν υπάρχει ακόμα αρκετός χώρος για ένα νέο πιο αριστερό κόμμα.