«Μια κυβέρνηση της Αριστεράς έχει χρέος να φέρει τη δικαιοσύνη»

Πρόσφατα είχαμε την απόφαση του πρωτοδικείου που σας δικαίωνε και ζητούσε την επαναπρόσληψή σας, την προσφυγή του ΥΠΟΙΚ και του Στουρνάρα ενάντια στην απόφαση και την απόρριψή της από τον Άρειο Πάγο. Σε πιο σημείο βρίσκεται αυτήν τη στιγμή ο αγώνας σας και τι νεότερες εξελίξεις υπάρχουν; 
ΔΜ: Δεν υπάρχουν νεότερες εξελίξεις. Περιμένουμε να κάνουν σεβαστή την απόφαση των δικαστηρίων. Δεν τους εμπιστευόμαστε και θεωρούμε σκάνδαλο που κατάργησαν το εφετείο. Θα πρέπει ο κόσμος αυτό να το δει και να μην το περνάει στα ψιλά γράμματα, όπως κάνουν τα ΜΜΕ. Δεν μπορούν να καταργούν μια βαθμίδα της δικαιοσύνης. Μένουμε στο δρόμο, είμαστε εκεί, με τη σκηνή έξω από το υπουργείο Οικονομικών, μέχρι και η τελευταία συναδέλφισσά μας να πάει στη δουλειά.
Τόσο στην πολύμηνη μάχη που δίνετε όσο και στην κατάληψη που είχατε έξω από το υπουργείο, πολλές/οι συμπαραστάτες βρέθηκαν δίπλα σας. Η επιμονή σας και το κύμα της αλληλεγγύης που έχει «σηκώσει» η στάση σας πιστεύετε ότι έπαιξε ρόλο στις αποφάσεις της δικαιοσύνης;  
ΔΜ: Πιστεύω πως ναι. Και αυτό θα συνεχίσουμε να κάνουμε. Γιατί πιστεύω πως όταν οι άνθρωποι αγωνίζονται, τότε ακούγεται και η φωνή τους δυνατά. Και πιστεύω ότι κανένας δικαστής δεν μπορεί να κλείσει τα αυτιά του όταν βλέπει έναν δίκαιο αγώνα. Έχουμε εμπιστοσύνη στην ελληνική δικαιοσύνη και πιστεύω ότι η ίδια απόφαση που μας δικαιώνει θα υπάρξει και στις 10 Ιουνίου, οπότε και θα εκδικαστεί η αίτηση αναίρεσης του υπουργείου Οικονομικών.
Όλο αυτό το διάστημα υπήρξαν προσπάθειες συντονισμού και με άλλους κλάδους που αντιμετωπίζουν διαθεσιμότητες-απολύσεις. Τι απέδωσαν αυτές οι προσπάθειες; Το δικό σας νικηφόρο παράδειγμα νομίζετε ότι θα μπορούσε να γενικευτεί; 
ΔΜ: Δώσαμε πάρα πολλούς αγώνες, και με τους καθηγητές, και με τους σχολικούς φύλακες, και με άλλους κλάδους. Εγώ πιστεύω ότι είναι νικηφόροι αυτοί οι αγώνες, γιατί αγώνας χαμένος είναι αυτός που δεν έχει δοθεί ποτέ. Πιστεύω ότι ο αγώνας μας και ο τρόπος που δόθηκε θα σηματοδοτήσει κι άλλους αγώνες. Θέλω να πω, και να δώσω ένα μήνυμα στην κοινωνία: να μη γονατίσει, να μη φοβάται να δίνει τον αγώνα. Να κάνουν κατανοητό στα παιδιά τους ότι στη ζωή τους πρέπει να μάχονται και να κερδίζουν αυτό που τους ανήκει. Να παίρνουν τη ζωή στα χέρια τους. Να μην αφήσουν μια χούφτα ανθρώπους να εκμεταλλεύονται τους ανθρώπους και τους λαούς. Να σηκώνουν ψηλά τη σημαία με το δίκιο τους.
Υπήρξαν στιγμές που φοβηθήκατε ότι η φυσιολογική κόπωση από τις καθημερινές κινητοποιήσεις ή η καταστολή από τα ΜΑΤ θα σας έκανε να γυρίσετε σπίτι; 
ΔΜ: Όχι. Κατηγορηματικά όχι. Αντίθετα, αυτές οι πρακτικές μάς έδιναν δύναμη, μας ατσάλωναν για να συνεχίσουμε. Αυτές οι γυναίκες που είμαστε στο δρόμο, πάνω από 50 χρονών οι περισσότερες, είναι σωστές λεβέντισσες. Γυναίκες που βγήκαν στο δρόμο για να διεκδικήσουν το 2014 το πιο αυτονόητο πράγμα: τη δουλειά και την αξιοπρέπεια. Αυτές τις γυναίκες λοιπόν δεν τις φόβισε ούτε μια φορά η καταστολή. Αντίθετα, δύναμη παίρναμε. Νιώθω πολύ υπερήφανη που αυτές είναι οι συναδέλφισσές μου. 
Θέλω να σας ρωτήσω και για την εμπειρία σας ως υποψήφιας ευρωβουλευτή με τον ΣΥΡΙΖΑ. Τι συμβολίζει η υποψηφιότητά σας και ποιες ήταν οι αντιδράσεις του κόσμου που συναντήσατε κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου; 
ΔΜ: Η υποψηφιότητα η δικιά μου ήταν πολύ μεγάλη τιμή στο πρόσωπό μου, αλλά πιστεύω ότι αυτή η υποψηφιότητα ήταν στην πραγματικότητα για τον αγώνα όλων των καθαριστριών, για τον αγώνα όλων των διαθέσιμων και όλων των απολυμένων ανθρώπων. Προσωπικά, προεκλογικό αγώνα από τη μία πόλη στην άλλη δεν έκανα. Δεν προλάβαινα. Μόνο στον Βόλο που μένω και τη Νέα Ιωνία (Βόλου) τα κατάφερα. Τον αγώνα μου τον έκανα στο πεζοδρόμιο. Εκεί που τον δίνουμε καθημερινά. Αυτός ήταν ο αγώνας μου προεκλογικά και δεν μετανιώνω. Αυτή είναι η στάση μου.
Δεν μπορούσα να εγκαταλείψω τον αγώνα μας για τον προεκλογικό αγώνα. Δεν θα το έκανα ποτέ. Οι αγώνες, πιστεύω, δίνονται στο πεζοδρόμιο, μαζί με άλλους εργαζόμενους. Και η αγάπη που έχω πάρει είναι τόσο μεγάλη που, ξέρετε, αυτό θα κρατήσω για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μου. Οι αγκαλιές και το «ευχαριστώ» που μου έλεγαν, το ότι «δεν είναι ο αγώνας των καθαριστριών, είναι όλης της κοινωνίας». Κι εγώ το πιστεύω αυτό το τελευταίο. Δεν θα μπορούσα ποτέ να αφήσω αυτό τον αγώνα για να έχω μια έδρα στην Ευρωβουλή. Εγώ αυτό εισέπραξα, αυτό κρατάω μες στην ψυχή μου και την καρδιά μου.
Θα πρέπει στα ψηφοδέλτια να εκπροσωπούνται και άνθρωποι από τα πιο χαμηλά στρώματα της κοινωνίας. Δεν θα ήθελα μια Αριστερά που να μη βάζει στα ψηφοδέλτιά της και ανθρώπους που αγωνίζονται. Όχι μόνο άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών, που σίγουρα έχουν να προσφέρουν πολλά, αλλά πιστεύω ότι και οι απλοί άνθρωποι, οι άνθρωποι του μόχθου, πρέπει να έχουν έναν λόγο. Γι’ αυτό είμαι ικανοποιημένη που δεν έχω προδοθεί από την Αριστερά. 
Ο ΣΥΡΙΖΑ, σε όλους τους τόνους, έχει δεσμευτεί για την επιστροφή στη δουλειά τους όλων όσοι απολύθηκαν παράνομα από το Δημόσιο. Τι προσδοκίες έχετε και εσείς και οι υπόλοιπες καθαρίστριες από μια κυβέρνηση της Αριστεράς; 
ΔΜ: Εγώ θα σου μιλήσω για τη Δήμητρα τη Μανώλη, μόνο αυτό μπορώ να κάνω. Δεν μπορώ να μιλήσω για τις άλλες συναδέλφισσές μου. Θεωρώ ότι μια κυβέρνηση της Αριστεράς έχει χρέος να φέρει τη δικαιοσύνη. Να δικαιώσει όσους ανθρώπους έχουν αδικηθεί. Αυτή πιστεύω ότι πρέπει να είναι η Αριστερά. Όχι μόνο την επαναπρόσληψη αυτών που χάσαν τη δουλειά τους, αλλά και σε άλλους τομείς. 
Πιστεύω ότι όταν η Αριστερά θα είναι στα πράγματα θα δικαιωθούν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, θα δικαιωθεί και ο λαός. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι με μια τέτοια κυβέρνηση θα αρχίσουν να ξανακάνουν όνειρα. Γι’ αυτό καλώ τον κόσμο να εμπιστευτεί την Αριστερά. Να της δώσουν δύναμη. Και να αρχίσουμε να ονειρευόμαστε ένα καλύτερο μέλλον.