Τα ταξικά γυαλιά μιας αλλήθωρης Δικαιοσύνης

Τ α κράτη παντού στον κόσμο δεν αποτελούν τίποτε άλλο παρά την οργανωμένη καταπίεση μιας τάξης πάνω σε μια άλλη. Για να οργανώνει αυτή την καταπίεση, το κράτος διαθέτει σειρά μηχανισμούς, όπως τα αστικά κόμματα, τα ΜΜΕ, οι δυνάμεις ασφαλείας και φυσικά το δικαστικό σύστημα.
Ασφαλώς σε πολλούς από αυτούς τους μηχανισμούς τα κατώτερα και κατώτατα στελέχη συχνά συντάσσονται με τα ταξικά τους εξαδέλφια. Εξ ου και οι αποφάσεις χαμηλόβαθμων δικαστηρίων που μερικές φορές δικαιώνουν τους εργαζόμενους, τους φτωχούς, τους ανέργους, κοντολογίς τους καταπιεσμένους. Σε αυτό το πλαίσιο υπήρξαν οι πρωτόδικες αποφάσεις π.χ. του Μονομελούς Πρωτοδικείου για τις καθαρίστριες.
Όμως τα μεσαία και κυρίως τα ανώτατα στελέχη αυτών των μηχανισμών έχουν ξεκάθαρη συναίσθηση της ταξικής αποστολής που τους έχει ανατεθεί. Και σε αυτό συμβάλλει αποφασιστικά η μισθολογική διαφορά από τους άλλους εργαζόμενους. Π.χ. οι αποδοχές του προέδρου του Αρείου Πάγου και πολλών άλλων δικαστικών που ταυτίζονται με αυτόν μισθολογικά φτάνουν μαζί με τα επιδόματα στα 5.592 ευρώ το μήνα. Ένας απλός εφέτης αμείβεται με 4.257 ευρώ το μήνα. Ακόμη και ο πιο χαμηλόμισθος δικαστικός (ειρηνοδίκης δ’ τάξης) απολαμβάνει, στις σημερινές συνθήκες, 2.476 ευρώ μαζί με τα επιδόματα. Κι όλα αυτά όταν εργαζόμενοι με ίσης τάξης ή καλύτερα πτυχία από τους δικαστικούς αμείβονται με 600 και 800 ευρώ.
Αποφάσεις
Αθωώνει συστηματικά αστυνομικούς για καραμπινάτες υποθέσεις βίας, αλλά και διαφθοράς, όπως στην πρόσφατη περίπτωση του διοικητή του Τμήματος Ασφαλείας Αιγάλεω, ο οποίος μαζί με άλλους δύο αστυνομικούς καταγγέλθηκαν με ατράνταχτα στοιχεία για εκβίαση Πακιστανού καταστηματάρχη.
Αθώωσε ακόμη και τον Κασιδιάρη (προκειμένου να διατηρηθεί εναλλακτική ηγεσία στη ΧΑ), παρά τις μαρτυρίες για χρήση του αυτοκινήτου του σε επίθεση στην Πανεπιστημιούπολη Ζωγράφου.
Μέσω του Συμβουλίου Επικρατείας (με συντριπτικό ποσοστό: 52-2) απέρριψε την προσφυγή των ΑΔΕΔΥ, ΔΣΑ, ΕΣΗΕΑ, κρίνοντας ότι το πρώτο μνημόνιο ήταν συνταγματικό.
Επέβαλε εξοντωτικές ποινές φυλάκισης σε 24 απεργούς της Χαλυβουργίας Ελλάδας, αγνοώντας επιδεικτικά τα γεγονότα και τους νόμους. Το μοναδικό επιχείρημα του δικαστηρίου ήταν ότι το «επιχειρείν» είναι ιερό δικαίωμα και υπερτερεί συνταγματικά της απεργίας!
Σφύριξε κλέφτικα για τις καθολικά παράνομες απολύσεις των εργαζομένων στην ΕΡΤ.
«Διόρθωσε» την απόφαση του Πρωτοδικείου για τις καθαρίστριες με το εξής σκεπτικό: «Η διασφάλιση της συνέχειας της οικονομικής πολιτικής του κράτους κατά τη διάρκεια μιας χρονικής περιόδου με έκτακτες δημοσιονομικές δυσχέρειες εθνικού επιπέδου, αποτελεί μείζον αγαθό, συνδεόμενο με το γενικό συμφέρον, σε σχέση με το ατομικό συμφέρον κάθε μίας καθαρίστριας».
Στην περίπτωση της ΔΕΗ, μιας απεργίας που παλεύει ενάντια στο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, δεν είναι η πρώτη φορά που τα δικαστήρια αποφαίνονται ότι πρόκειται για παράνομη και καταχρηστική κινητοποίηση. Όποτε υπήρξαν δυνατές απεργίες μεγάλων κλάδων που μπορούσαν να στριμώξουν την κυβέρνηση, η «Δικαιοσύνη» έσπευδε να βγάλει το φίδι από την τρύπα, κηρύσσοντας όλες αυτές τις κινητοποιήσεις παράνομες ή και καταχρηστικές. Οι εργαζόμενοι στο μετρό, οι εκπαιδευτικοί και πολλοί άλλοι κλάδοι έχουν νιώσει στο πετσί τους αυτήν τη «δικαιοσύνη», η οποία στη συνέχεια συνοδεύεται από την ανεξέλεγκτη απόφαση της κυβέρνησης για επιστράτευση.
Είναι δε σίγουρο ότι χωρίς την έντονη παρουσία διαδηλωτών αλλά και την πίεση των κομμάτων της Αριστεράς, οι αποφάσεις των ανώτατων δικαστηρίων θα ήταν πολύ πιο συχνά ταξικές.
Δύναμη
Είναι αλήθεια ότι μερικές φορές το κράτος –προς όφελος του γενικότερου και μακροπρόθεσμου συμφέροντος της τάξης στην οποία ανήκει– έχει στραφεί ενάντια σε τμήματα αυτής της τάξης (Παπαγεωργόπουλος, Τσοχατζόπουλος, Ρέστης), αλλά ακόμη και ενάντια σε τμήμα των ίδιων των μηχανισμών του (μειώσεις μισθών και συντάξεων). Τότε, κάποιοι από αυτούς τους μηχανισμούς –κύρια η «Δικαιοσύνη»– σπεύδουν να υπενθυμίσουν τη σημασία τους, τη σημασία της μισθολογικής υπεροχής τους αλλά και τη δύναμη που τους έχει δοθεί. Και τότε η κεντρική κυβέρνηση κάνει πίσω. Έτσι στα τέλη Ιούνη, έπειτα από σχετική... δικαστική απόφαση, ο Σαμαροβενιζέλος, που είναι άτεγκτος μπροστά στις καθαρίστριες, κατέθεσε εσπευσμένα τροπολογία με την οποία οι αποδοχές όλων των δικαστικών επιστρέφουν στα προ περικοπών επίπεδα και συγκεκριμένα σε εκείνα που ήταν τον Ιούλιο του 2012. Παράλληλα θα προχωρήσει και στην επιστροφή όλων των αναδρομικών περικοπών από τον Αύγουστο του 2012 έως σήμερα. Πόσα είναι αυτά τα λεφτά κατ’ άτομο; Ο πρόεδρος του Αρείου Πάγου και όσοι αμείβονται στο ίδιο κλιμάκιο θα έχουν αναδρομική επιστροφή 34.690 ευρώ, ο πρωτοδίκης και οι αντίστοιχοι 12.472 ευρώ, ενώ ο ειρηνοδίκης δ’ τάξης θα πάρει 7.624 ευρώ. Συνολικά οι αναδρομικές επιστροφές θα κοστίσουν στο Δημόσιο 100 εκατ. ευρώ, ενώ για την επαναφορά των μισθών στα επίπεδα του 2012 θα απαιτηθούν 70 εκατ. κατ’ έτος, τα οποία θα βρεθούν, σύμφωνα με την κυβέρνηση, με άλλες... παρεμβάσεις. Πόσο ήταν αντίστοιχα το υποτιθέμενο όφελος από την απόλυση των καθαριστριών του ΥΠΟΙΚ; Περίπου 2 εκατ. ευρώ! Όμως, σύμφωνα με τους δικαστές, στην περίπτωση των καθαριστριών κατισχύει «η διασφάλιση της συνέχειας της οικονομικής πολιτικής του κράτους». Στην περίπτωση των δικών τους επιστροφών μισθών, οι οποίες θα κοστίζουν 3.500% παραπάνω από τις καθαρίστριες κατ’ έτος, προέχει η τσεπούκλα τους! (Για να μην υπάρχουν παρανοήσεις, η κυβέρνηση ξεκαθάρισε ότι, σε αντίθεση με τις νομοθετικές προβλέψεις, οι βουλευτές δεν θα πάρουν επιστροφές όπως οι δικαστικοί: τα ταξικά εργαλεία αμείβονται όπως πρέπει, και αντίθετα οι εκλεγμένοι από το λαό εκπρόσωποι –πολλοί από αυτούς, ειδικά από την Αριστερά, πραγματικά φτωχοί– μπορούν να ασκούν το έργο τους και με τα λίγα...).
Χωρίς δημοκρατία
Μάλιστα, στα μνημονιακά χρόνια η οργάνωση και η απονομή δικαιοσύνης απώλεσε και πολλά από τα δημοκρατικά χαρακτηριστικά που της είχαν απομείνει (δηλαδή χαρακτηριστικά που συνδέονται με λαϊκή κυριαρχία), καθώς έγινε πολύ ακριβή ή και αδύνατη η πρόσβαση στη Δικαιοσύνη: Αυξήθηκαν υπέρογκα τα δικαστικά έξοδα και πλέον για την κατάθεση μιας μήνυσης απαιτούνται αντί 50 ευρώ, 200 ευρώ. Επιβλήθηκε δικαστικό ένσημο και στις αναγνωριστικές αγωγές, που υποχρεώνει τους ενάγοντες να καταβάλλουν στο Δημόσιο περίπου το 7 τοις χιλίοις του ποσού που ζητούν. Επιβλήθηκαν πρόσθετα παράβολα 200, 300 και 400 ευρώ αντίστοιχα για την κατάθεση έφεσης, αναίρεσης και αναψηλάφησης.
Ταυτόχρονα άλλαξε επί το αυταρχικότερο το σύστημα απονομής της δικαιοσύνης: από το 2012 ιδρύθηκαν μονομελή εφετεία, όπου για σοβαρότατες αστικές υποθέσεις αποφασίζει μόνος του ένας δικαστής. Και, ακόμη χειρότερα, ιδρύθηκαν μονομελή κακουργιοδικεία, όπου η προσωπική ελευθερία ενός πολίτη εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από την κρίση ενός δικαστή. Οι δε εργατικές υποθέσεις στο Πρωτοδικείο Αθηνών συνηθίζεται πλέον να λαμβάνουν δικάσιμο ύστερα από δύο χρόνια, όταν πλέον ο εργαζόμενος θα έχει πεθάνει από την πείνα.
Ασφαλώς η Ελλάδα δεν αποτελεί εξαίρεση στον καπιταλιστικό κόσμο. Όμως η Δικαιοσύνη της αντανακλά και την άρχουσα τάξη της, που είναι ιδιαιτέρως αδίστακτη, ιδιαιτέρως καταπιεστική και ιδιαιτέρως εκμεταλλευτική. 
Εν ολίγοις: Η Δικαιοσύνη δεν είναι τυφλή. Είναι αλλήθωρη. Και για να βλέπει, φοράει τα ταξικά γυαλιά που της έχει αγοράσει πλουσιοπάροχα η κυρίαρχη τάξη. Όποιος έχει ψευδαισθήσεις γύρω από αυτό, σύντομα θα βρεθεί αντιμέτωπος με νέες αποφάσεις αυτής της Δικαιοσύνης.