Μαχητική κινητοποίηση πραγματοποίησαν την Παρασκευή 4 Ιουλίου οι καθαρίστριες του Δρομοκαΐτειου Νοσοκομείου διεκδικώντας τα δεδουλευμένα τους και το σταμάτημα των μεσαιωνικών συνθηκών εργασίας που επικρατούν στις δύο εταιρείες που έχουν αναλάβει την καθαριότητα και την εστίαση στο νοσοκομείο.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Την κινητοποίηση διοργάνωσαν μαζί με το σωματείο εργαζομένων του νοσοκομείου και την Παναττική Ένωση Καθαριστριών και Οικιακού Προσωπικού. Την κινητοποίηση στήριξαν επίσης οι απολυμένες καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών, μέλη του ΣΥΡΙΖΑ και μέλη δημοτικών κινήσεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΚΚΕ από τις περιοχές όπου εδρεύει το νοσοκομείο (Χαϊδάρι, Αιγάλεω, Αγία Βαρβάρα).
Η κινητοποίηση ξεκίνησε με συγκέντρωση στην πύλη του νοσοκομείου και ακολούθησε πορεία ως το κτίριο της διοίκησης του νοσοκομείου. Αντιπροσωπεία των εργαζόμενων συναντήθηκε με τη διοίκηση του νοσοκομείου, με κύριο αίτημα την πρόσληψη των εργαζόμενων των δύο συνεργείων απευθείας από το νοσοκομείο.
Στο Δρομοκαΐτειο οι εργαζόμενοι των συνεργείων υπηρεσιών καθαριότητας και εστίασης καλύπτουν ζωτικής σημασίας ανάγκες του νοσοκομείου. Παρά το γεγονός αυτό, αντί για μόνιμο προσωπικό, το κράτος εκχώρησε την καθαριότητα και την εστίαση στις εταιρείες «Παπαχριστόπουλος και ΣΙΑ ΟΕ» και JCB. Οι εργαζόμενοι που δουλεύουν στις δύο εταιρείες μένουν απλήρωτοι για μήνες, εξαναγκάζονται μετά το τέλος του ωραρίου τους να εργαστούν αλλού χωρίς αυτό να φαίνεται πουθενά στις πληρωμές τους, υπογράφουν ότι εισπράττουν 700 ευρώ το μήνα ενώ παίρνουν μόνο 400, απολύονται και επαναπροσλαμβάνονται χωρίς να το ξέρουν, εμφανίζονται με λιγότερες μέρες εργασίας, τους «πετάνε στα μούτρα» 50 ευρώ για δώρο Χριστουγέννων αντί για 500, αρρωσταίνουν και δεν πληρώνονται, υπογράφουν σε λευκά χαρτιά της εταιρείας υπό το καθεστώς φόβου.
Όσα κάνουν οι δύο εταιρείες έχουν την κυβερνητική έγκριση. Η εταιρεία JCB συμμετέχει σε πρόγραμμα του ΕΣΠΑ, μέσω του οποίου επιδοτείται για να μπορεί να πράττει όσα αναφέρονται παραπάνω, με την επωνυμία «Διαρθρωτική Προσαρμογή Εργαζομένων και Επιχειρήσεων εντός της Οικονομικής Κρίσης».
Αυτό που συμβαίνει στο Δρομοκαΐτειο με τα ιδιωτικά συνεργεία καθαρισμού και εστίασης δεν είναι μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Συμβαίνει δυστυχώς και στα άλλα νοσοκομεία αλλά και σε πολλές υπηρεσίες του Δημοσίου και οργανισμούς, όπου διάφορα «κοράκια» κρατικοδίαιτοι εργολάβοι έχουν αρπάξει από τα μαλλιά την ευκαιρία που τους δίνουν οι νεοφιλελεύθερες πριν και οι μνημονιακές κυβερνήσεις τώρα να γεμίζουν τις τσέπες τους με ζεστό κρατικό χρήμα καταπατώντας ταυτόχρονα κάθε έννοια εργατικού δικαιώματος. Η ιστορία αυτή είναι διδακτική για το τι ακολουθεί την απόλυση των καθαριστριών από το υπουργείο Οικονομικών και τις εφορίες της χώρας.
Τα κάτεργα αυτά είναι το πρότυπο των καπιταλιστών για όλους τους εργαζόμενους. Η εργασία στους εργολάβους ζωών, με μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, με εκβιασμούς που φτάνουν εδώ και χρόνια στο σημείο οι εργαζόμενοι, στην πλειονότητά τους γυναίκες, να αναγκάζονται να υπογράφουν ότι παίρνουν μισθούς πολύ μεγαλύτερους από όσα παίρνουν καθαρά στο χέρι. Είναι ένα μέλλον που με τα μνημόνια προσπαθούν οι καπιταλιστές και οι κυβερνήσεις τους να επιβάλουν παντού. Στον ιδιωτικό αλλά και στον δημόσιο τομέα.
Βλέπετε, οι καπιταλιστές δεν είναι, γενικώς μιλώντας, εχθροί του κράτους. Είναι υποστηρικτές του όσο μπορούν να αδειάζουν τα κρατικά ταμεία και να γεμίζουν οι δικές τους τσέπες. Αυτό που συμβαίνει με τις ιδιωτικές εταιρείες καθαρισμού εδώ και 20 χρόνια στη δημόσια υγεία δεν απασχόλησε το αρμόδιο υπουργείο όταν έψαχνε να βρει πού δίνουν τα λεφτά τους τα δημόσια νοσοκομεία. Όταν τα λεφτά πάνε στις τσέπες των φίλων της κυβέρνησης και της τρόικας, των εργολάβων και των τραπεζιτών, τότε δεν έχουμε κακοδιαχείριση αλλά ανάπτυξη.
Ο μόνος τρόπος να δικαιωθούν οι εργαζόμενοι στα ιδιωτικά συνεργεία είναι ο δρόμος του κοινού αγώνα, μαζί με όλους τους εργαζόμενους του νοσοκομείου. Το κοινό μέλλον προδιαγράφει τη συνέχιση και την κλιμάκωση κινητοποιήσεων όπως αυτή της Παρασκευής. Βάζει όμως ξανά στην επικαιρότητα, εν όψει και του καταστατικού συνεδρίου της ΑΔΕΔΥ, το αίτημα της εγγραφής όλων των εργαζόμενων σε έναν χώρο του Δημοσίου σε κοινό σωματείο, ανεξάρτητα από τη σχέση εργασίας τους. Ως πρώτο βήμα για κοινές διεκδικήσεις αλλά και ως κύριο βήμα για τη συγκρότηση μαζικών και μαχητικών συλλογικοτήτων αντίστασης σε κάθε χώρο δουλειάς.