Πολεμική κυβέρνηση των αφεντικών

Η επιστράτευση των απεργών της ΔΕΗ είναι ένα ακόμα μέτρο στρατιωτικού νόμου ενάντια στο εργατικό κίνημα. Η ίδρυση φυλακών «ειδικού τύπου» αφήνει άναυδους ακόμα και τους συστημικούς νομομαθείς, αφού παραπέμπει σε μεσαιωνικές ιδέες και πρακτικές. Βέβαια η επιθετικότητα της κυβέρνησης είναι ταξικά προσανατολισμένη. Η τακτική της είναι σκληρή σαν καρφί απέναντι στις καθαρίστριες, αλλά μαλακή σαν βούτυρο απέναντι στα «δικά της παιδιά»: οι δικαστές και οι ένστολοι περιμένουν πλέον την αποκατάσταση των μισθών τους και μάλιστα αναδρομικά. 

Αυτός είναι ο νεοφιλελευθερισμός στην περίοδο της κρίσης, στην περίοδο των μνημονίων. Μια σκληρή, άκαμπτη, μετωπική επίθεση στους «από κάτω» προς όφελος των «από πάνω». Που μπορεί να επιβληθεί μόνο βίαια, χωρίς υποχωρήσεις, χωρίς ρωγμές και αντιφάσεις...
Γι’ αυτό και είναι ολοφάνερο ότι η κυβέρνηση ετοιμάζεται για ευρύτερο πόλεμο. Δείχνοντας καθαρά ποιον θεωρεί ως βασικό εχθρό, ετοιμάζει μέτρα κατάργησης του δικαιώματος στην απεργία. 
Ο νόμος 1264 του 1982 «συμπύκνωνε» τις κατακτήσεις της Μεταπολίτευσης. Αφενός αναγνώριζε τα συνδικαλιστικά δικαιώματα. Αφετέρου οργάνωνε ένα «σύστημα» αφομοίωσης του εργατικού ριζοσπαστισμού, με έμφαση στη λειτουργία και την ισχύ των συνδικαλιστικών γραφειοκρατιών. Όμως τώρα ο Σαμαράς δεν έχει περιθώρια για τέτοιες «περιττές πολυτέλειες». Προετοιμάζει νόμο που θα κάνει την κήρυξη μιας απεργίας απλώς... ανέφικτη, ενώ την ίδια στιγμή θα επαναφέρει στη «νομιμότητα» την εργοδοτική ανταπεργία, δηλαδή το διαβόητο λοκ άουτ. Πρόκειται για επιστροφή της Δεξιάς στις «ρίζες» του Κ. Λάσκαρη, που ως υπουργός Εργασίας του Καραμανλή το 1975 διακήρυσσε ως στόχο του την «κατάργηση της ταξικής πάλης»!
Πριν από 40 χρόνια, αυτή η απόπειρα έγινε κουρέλι από το μεγάλο εργατικό κίνημα της Μεταπολίτευσης (βλ. ένθετο). 
Απλά και καθαρά, το ίδιο πρέπει να κάνουμε και τώρα. Η επίθεση των Σαμαροβενιζέλων είναι εφικτό και πρέπει να ανατραπεί. Όμως το έργο αυτό έχει ειδικές προϋποθέσεις που πρέπει να καλύψει η Αριστερά:
-Σήμερα δεν είναι δυνατόν, πλέον, να περιμένουμε παθητικά την αυθόρμητη ανασυγκρότηση του εργατικού-κοινωνικού κινήματος αντίστασης. Δεν είναι δυνατόν να «κρυβόμαστε» ακόμα πίσω από τον ηρωικό αγώνα των καθαριστριών. 
Η Αριστερά στο σύνολό της και ειδικότερα ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να αναλάβει πολιτική πρωτοβουλία οργάνωσης της προσπάθειας για εργατική αντεπίθεση. Αυτή δεν μπορεί παρά να έχει τα χαρακτηριστικά ενός κοινωνικού ενιαίου μετώπου αντίστασης στη λιτότητα, ανατροπής των μνημονίων. Μια «πλατφόρμα» συνεργασίας μεταξύ των μαχητικών συνδικάτων, των λαϊκών-τοπικών συνελεύσεων και επιτροπών, των νεολαιίστικων πρωτοβουλιών, των αντιφασιστικών κινήσεων κ.λπ. είναι πιο απαραίτητη από ποτέ...
-Η στήριξη αυτής της προσπάθειας –αλλά και η συζήτηση στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ για το ζήτημα των πολιτικών και εκλογικών συμμαχιών– κάνει πιο επίκαιρη από ποτέ την τακτική της ενότητας στη δράση όλης της πολιτικής Αριστεράς. Τα ζητήματα που φάνηκαν στο μέτωπο κατά της ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ θα είναι μόνιμα στην περίοδο που διανύουμε. Και υποχρεώνουν τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ να δώσουν σαφέστερες απαντήσεις. 
Μέσα από αυτόν το δρόμο μπορούμε να δώσουμε στον Σαμαρά την κατάλληλη απάντηση: την ανατροπή της κυβέρνησής του, το ταχύτερο δυνατόν. Αν δεν το κάνουμε, αν επιτρέψουμε σε αυτήν την κυβέρνηση να συνεχίσει να βομβαρδίζει την εργατική τάξη και τις λαϊκές δυνάμεις με βάρβαρα μέτρα, τότε αφήνουμε ανοιχτό το ενδεχόμενο μιας μεγάλης ήττας. Ήττας του κόσμου μας, ήττας όλης της Αριστεράς...