Η κρισιμότητα της ένταξης των μεταναστών στα συνδικάτα

Προφανώς οι δυσκολίες ένταξης των μεταναστών στα σωματεία και στους αγώνες ποτέ δεν ήταν μικρές. Μιλάμε για τον ιδιωτικό τομέα, αφού στο Δημόσιο διορίζονται μόνο Έλληνες πολίτες. Στους χώρους του ιδιωτικού τομέα όμως μπορεί να μην υπάρχουν καν σωματεία, όπως συμβαίνει στους αγρεργάτες, στις οικιακές βοηθούς/νοσοκόμες και συνήθως στο χώρο του επισιτισμού. Ακόμη και πριν από την κρίση, σύμφωνα με έρευνα του ΕΚΑ, κανένας μετανάστης δεν συμμετείχε στη διοίκηση κάποιας δευτεροβάθμιας ομοσπονδίας, ενώ ένας στους τέσσερις συνδικαλισμένους μετανάστες δεν ψήφιζε καν στις εκλογές. Η στάση του σωματείου ακριβώς για ευρύτερα ζητήματα ρατσισμού ήταν αποφασιστική για την ένταξή τους ή μη σε αυτό. Μόνο ένας στους τρεις συνδικαλισμένους και ένας στους δέκα ασυνδικάλιστους αλλοδαπούς ήταν ικανοποιημένοι από την ενασχόληση των συνδικαλιστών με τα ιδιαίτερα μεταναστευτικά προβλήματα. Ο βραχνάς της άδειας παραμονής ήταν για εκείνους πολύ σημαντικότερος από τα εργασιακά προβλήματα, που άλλωστε εξαρτώνται και από την άδεια. Αυτό καθιστά αντικειμενικά απαραίτητες τις πρωτοβουλίες για την πρακτική διεκδίκηση αδειών, ανεξαρτήτως ενσήμων, ή για την ιθαγένεια των παιδιών των μεταναστών, ως μελλοντικών εργαζόμενων, ή για την αλλαγή του νόμου που απαγορεύει την εκλογή μη Ελλήνων στα όργανα των ομοσπονδιών. Τέτοιες πρωτοβουλίες έλειψαν, οι μετανάστες είτε έμεναν εκτός σωματείων είτε μόνο τυπικά συμμετείχαν και το αποτέλεσμα είναι η αθλιότητα της κάθε Μανωλάδας.
Μέσα στην κρίση, με την ολοένα εντονότερη επιθετικότητα των εργοδοτών, είναι απολύτως κρίσιμο να μην αφήνεται καμία μάχη να πέσει κάτω. Κατ’ αρχάς πρέπει να είναι καθαρό ότι το «κανείς μόνος δεν μπορεί» μέσα στην κρίση ισχύει τριπλά για τους μετανάστες. Απαιτείται ο ευρύτερος δυνατός συντονισμός και η γενίκευση των αιτημάτων, ενώ δεν αρκεί η ίδρυση σωματείων «μόνο για μετανάστες». Έχει φανεί ότι, από τη Μανωλάδα ως τα franchise του επισιτισμού, οι μετανάστες εργάτες δύσκολα κρατιούνται οργανωμένοι κόντρα στο κρατικό-εργοδοτικό σύμπλεγμα, μόνο με τη στήριξη αποφασισμένων αλλά απομονωμένων ομάδων αγωνιστών, χωρίς τα σωματεία των Εργατικών Κέντρων, χωρίς την τοπική κοινωνία ή χωρίς τους Έλληνες συναδέλφους.
Αφετέρου, η σύνδεση των ιδιαίτερων μεταναστευτικών αναγκών με τις γενικότερες κοινωνικές ανάγκες, τόσο σε επίπεδο συνθημάτων όσο και δράσεων, περνά μόνο από την Αριστερά. Αυτή οφείλει να ξεκαθαρίσει ότι περισσότερο από ποτέ το θέμα δεν είναι με ποιους θα μοιραστείς τάχα τον πλούτο ή τις θέσεις εργασίας, αφού το πόσες τέτοιες θα υπάρχουν εξαρτάται από το αν και ποιοι θα τις διεκδικήσουν. Ότι ακριβώς στη διαδικασία της διεκδίκησης οι μετανάστες αποτελούν πολύτιμες εφεδρείες, απέναντι στην κοινή εκμετάλλευση και καταπίεση κράτους και αφεντικών. Ότι αυτά που βιώνουν εκείνοι έρχονται μετά για όλους μας.
Οι περιπτώσεις μαχητικών αγώνων από σχεδόν σκλάβους εργάτες βάζουν το δάχτυλο στην πληγή. Πληγή γιατί έχεις να κάνεις με ανθρώπους που μένουν σε κοτέτσια και πληρώνουν και νοίκι, όντας φυσικά απλήρωτοι για μήνες. Πληγή γιατί οι αστυνομικοί  εισβάλλουν στα σπίτια τους κάθε τόσο και τους σπάνε τα χέρια για να κάνουν «έλεγχο χαρτιών». Πληγή γιατί όσοι διαμαρτύρονται απειλούνται με εγκλεισμό στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Όταν έχεις να κάνεις με απαγόρευση κυκλοφορίας μεταναστών στα... πεζοδρόμια και στις πλατείες της πόλης, τότε έχεις να κάνεις με ένα είδος απαρτχάιντ, όπως λένε τα ίδια τα θύματα. Και δεν γίνεται να ικανοποιήσεις τα στενά εργατικά αιτήματα για τους μισθούς και τα δεδουλευμένα χωρίς να απαντήσεις σε όλα τα προηγούμενα, τα χαμένα δημοκρατικά δικαιώματα –ή αλλιώς ανθρώπινα δικαιώματα. Συνεπώς, είναι αδύνατο να ασχοληθείς σοβαρά με τα εργατικά αιτήματα των μεταναστών συναδέλφων χωρίς να διατυπώσεις το αίτημα της πλήρους κοινωνικής, πολιτικής και εργασιακής ισότητας ανεξαρτήτως καταγωγής, θρησκείας και χρώματος, χωρίς το αίτημα της «νομιμοποίησης» των μεταναστών στη χώρα. 
Η Αριστερά και τα συνδικάτα πρέπει να στηρίξουν με όλες τους τις δυνάμεις τους αγώνες των μεταναστών, στη Σκάλα, τη Μανωλάδα και όπου αλλού. Όχι μόνο για να καταγγείλουν το αδίστακτο σύστημα, αλλά στοχεύοντας σε μια νίκη με σημασία πυροδότη για όλη την τάξη. Και επιπλέον για σπάσουν τα ρατσιστικά στερεότυπα, αχρηστεύοντας ένα βασικό όπλο της Δεξιάς και των φασιστών. Έλληνες και ξένοι εργάτες δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε, αντιθέτως μόνο ενωμένοι μπορούμε να κερδίσουμε.