Η αντίσταση και το κίνημα αλληλεγγύης σταμάτησαν το Ισραήλ

Καθώς γράφονται αυτές οι γραμμές, δεκάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι πανηγυρίζουν στους δρόμους. Η Γάζα άντεξε. Ύστερα από 49 μέρες ισραηλινών επιθέσεων, που ξεπέρασαν σε βαρβαρότητα τη σαρωτική επίθεση του 2008-2009, ύστερα από 49 μέρες ηρωικής αντίστασης, το Ισραήλ και οι παλαιστινιακές οργανώσεις συμφώνησαν σε εκεχειρία επ’ αόριστον. 
Άρση της πολιορκίας
Το Ισραήλ δεσμεύτηκε να ανοίξει άμεσα περάσματα στα σύνορά του για να μεταφερθούν αγαθά και ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα, να επεκτείνει στα 6 μίλια τα ύδατα στα οποία θα ψαρεύουν οι Παλαιστίνιοι της Γάζας, ενώ η Αίγυπτος θα ξανανοίξει το πέρασμα της Ράφα. Άλλα αιτήματα, όπως η δημιουργία λιμανιού και αεροδρομίου στη Γάζα και η απελευθέρωση των κρατουμένων της Χαμάς, παραπέμφθηκαν σε επόμενο γύρο συζητήσεων. 
Το Ισραήλ κατάφερε βέβαια να ρημάξει την πολύπαθη λωρίδα γης. Πάνω από 2.100 είναι οι νεκροί Παλαιστίνιοι, οι περισσότεροι άμαχοι και ανάμεσά τους περίπου 500 παιδιά. Τουλάχιστον 11.000 είναι οι καταγεγραμμένοι τραυματίες. Περίπου 540.000 εγκατέλειψαν τον τόπο κατοικίας τους. Πάνω από 17.000 σπίτια γκρεμίστηκαν, ενώ χτυπήθηκαν σχολεία, νοσοκομεία, εργοστάσια, αγροκτήματα, μονάδες ενέργειας και νερού. Στις τελευταίες επιθέσεις, μετά το σπάσιμο της τελευταίας εκεχειρίας, το Ισραήλ κατέστησε σαφές ότι ένας από τους στόχους του ήταν να κάνει τη Γάζα «καμένη γη», στοχεύοντας συστηματικά τα υψηλότερα κτίρια της Γάζας (πολυώροφες πολυκατοικίες κ.λπ.). Η οικονομική καταστροφή είναι τέτοια που, σύμφωνα με πρώτες εκτιμήσεις από αναλυτές, η ανοικοδόμηση θα χρειαστεί έως και 10 χρόνια. Η κατάσταση των τούνελ είναι άγνωστη, ωστόσο, αν επιτεύχθηκε μέρος των ισραηλινών στόχων για καταστροφή τους, αυτό αποτελεί ένα ακόμα πλήγμα: τα τούνελ δεν υφίστανται μόνο για στρατιωτικούς λόγους, αλλά εξυπηρετούν μια ολόκληρη «υπόγεια οικονομία». 
Κι όμως, η Γάζα και αυτός ο απίστευτος λαός της πανηγυρίζει. Τα αισθήματα των Παλαιστινίων συνόψισε ένας εκπαιδευτικός από τη Γάζα που συμμετείχε στους πανηγυρισμούς με τον 2χρονο γιο του στα χέρια: «Πονάμε για τις απώλειες, αλλά είμαστε περήφανοι που πολεμήσαμε αυτόν τον πόλεμο μόνοι μας και δεν λυγίσαμε». 
Πράγματι, η αντίσταση ήταν ηρωική. Στρατιωτικά, αποδείχθηκε πολύ πιο ισχυρή από ό,τι στο παρελθόν. Οι 64 νεκροί στρατιώτες ήταν ένα μεγάλο σοκ για την ισραηλινή στρατιωτική ηγεσία. Πολιτικά, είχε πίσω της τεράστια υποστήριξη, που εκφραζόταν με το λαϊκό φρόνημα «δεν θα παραδοθούμε – δεν θα σταματήσουμε αν δεν λήξει η πολιορκία». Στη διάρκεια του πολέμου, αναλυτές τόνιζαν πως οι διαδοχικές αρνήσεις της Χαμάς να δεχτεί πολλές από τις προτεινόμενες εκεχειρίες ήταν σημάδι δύναμης της αντίστασης. Η τελική έκβαση το επιβεβαιώνει. Η αντίσταση δεν υποτάχθηκε και δικαιώθηκε τελικά: πέτυχε μια εκεχειρία που καλύπτει τον βασικό στόχο –την άρση του αποκλεισμού.
Το Ισραήλ διεξήγαγε την πιο μακρόχρονη επιχείρησή του από το 2005. Έδειχνε διατεθειμένο να συνεχίσει μέχρι την υποταγή της Χαμάς, ενώ από την τροπή που πήρε η εισβολή δεν είναι καθόλου απίθανο να σκεφτόταν να συνεχίσει μέχρι την εθνοκάθαρση της Γάζας. Στην περίπτωση της ισραηλινής πολεμικής μηχανής (ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες, όπου το 90% στήριζε την πολεμική εκστρατεία και η δημοφιλία του Νετανιάχου εκτινάχτηκε στο 80%) ισχύει το «δεν θα σταματήσουν αν δεν βρεθεί κάποιος να τους σταματήσει». 
Διεθνής στήριξη
Και ο παλαιστινιακός λαός με την αντοχή του και την αντίστασή του δικαιούται όλα τα συγχαρητήρια. Αλλά δεν ήταν μόνος. 
Το Ισραήλ το σταμάτησαν οι Σύροι στο Χαλέπι, που πολιορκημένοι ανάμεσα στις βόμβες του Άσαντ και την επέλαση του ISIS διαδήλωσαν για την Παλαιστίνη με το πανό «Είμαστε λίγο απασχολημένοι τώρα, αλλά όταν τελειώσουμε με αυτό το καθεστώς, ερχόμαστε να πολεμήσουμε στο πλευρό σας».
Το σταμάτησαν οι 500 Αιγύπτιοι επαναστάτες, ακτιβιστές, φοιτητές και εργάτες που αποπειράθηκαν να περάσουν τη Ράφα.
Το σταμάτησαν οι 10.000 διαδηλωτές στο Παρίσι που έσπασαν την απαγόρευση του Ολάντ.
Το σταμάτησαν οι ακτιβιστές στο Όκλαντ, που με τη βοήθεια των λιμενεργατών εμπόδισαν ισραηλινό πλοίο να ξεφορτώσει το εμπόρευμά του.
Το σταμάτησαν οι 150.000 διαδηλωτές στο Λονδίνο, στη μεγαλύτερη φιλοπαλαιστινιακή διαδήλωση στην ιστορία του βρετανικού κινήματος. 
Το σταμάτησαν τα μέλη του πανίσχυρου νοτιοαφρικανικού τμήματος της διεθνούς καμπάνιας BDS (Μποϊκοτάζ - Απόσυρση επενδύσεων - Κυρώσεις), που απαίτησαν από την κυβέρνηση της Νότιας Αφρικής να συμμετέχει και αυτή στην απομόνωση του Ισραήλ ως κράτους. 
Το σταμάτησαν οι κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής που η μία μετά την άλλη διέκοψαν τις διπλωματικές επαφές με το κράτος-τρομοκράτη. 
Αυτά είναι μόνο κάποια εμβληματικά παραδείγματα από το κύμα διεθνούς αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη και διεθνούς οργής ενάντια στα εγκλήματα του Ισραήλ. 
Η ανάπτυξη αυτού του κινήματος αλληλεγγύης, ιδιαίτερα μέσα από τις μάχες που δίνει το BDS τα τελευταία χρόνια, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι με την πρακτική του τελευταία «το Ισραήλ πολεμά τον εαυτό του» στο επίπεδο της διεθνούς κοινής γνώμης, έχει προκαλέσει τα πρώτα ρήγματα στη διεθνή στήριξη στο σιωνιστικό κράτος. 
Αλλαγή κλίματος
Η σκοτσέζικη κυβέρνηση ζήτησε εμπάργκο όπλων στο Ισραήλ, ενώ η Ισπανία και η Αγγλία δήλωσαν ότι θα «επανεξετάσουν» τις οπλικές συμφωνίες. Είναι μικρές κινήσεις, σε μεγάλο βαθμό «δημοσιοσχεσίτικες». Ωστόσο θα ήταν ανήκουστες μερικά χρόνια πριν και είναι ενδεικτικές της αλλαγής που εξελίσσεται τα τελευταία χρόνια. Το Ισραήλ μετατρέπει σταδιακά τον εαυτό του σε «παρία». 
Εξακολουθεί βέβαια να διατηρεί τις πιο ισχυρές πλάτες: οι ΗΠΑ καταψήφισαν την πρόταση να ερευνηθεί το Ισραήλ για εγκλήματα πολέμου, ενώ έστελναν πυρομαχικά στο «μαντρόσκυλό τους» στη διάρκεια της εισβολής στη Γάζα. Ωστόσο, ακόμα και στην Ουάσινγκτον αυξάνεται η δυσφορία τόσο για τις επικίνδυνες «αποκοτιές» του χαϊδεμένου της παιδιού όσο και γιατί η μεταστροφή της κοινής γνώμης τα τελευταία χρόνια στις ΗΠΑ κάνει όλο και πιο δύσκολο να συνεχιστεί η άνευ όρων στήριξη στο σιωνιστικό κράτος.
Σε αυτό το –παρατεταμένο– σημείο καμπής όσον αφορά το Παλαιστινιακό, θα χρειαστεί η Αριστερά και το κίνημα αλληλεγγύης να εντείνουμε τις προσπάθειές μας. 
Ο αγώνας που δόθηκε διεθνώς για να σταματήσει η σφαγή πρέπει να γίνει διαρκής, με στόχο να μην επαναληφθεί κάτι τέτοιο. Αλλά η οικοδόμηση ενός κινήματος που θα πιέζει για την απομόνωση του Ισραήλ έχει να κάνει και με τη συνολική πάλη για την αυτοδιάθεση του παλαιστινιακού λαού. 
Πάνω από 20 χρόνια μετά το Όσλο, τα δύο κράτη αποδεικνύονται αυταπάτη και η συζήτηση για ένα κράτος στην ιστορική Παλαιστίνη με ίσα δικαιώματα για όλους ανοίγει όλο και περισσότερο από τους Παλαιστινίους, τους φίλους τους, αλλά και τους εχθρούς τους (ως «κίνδυνος» που ίσως πλησιάζει). 
Δυστυχώς, η προοπτική να εγκαταλειφθεί το σχέδιο «εβραϊκού κράτους» δεν είναι εύκολη σε μια κοινωνία όπου όπως δήλωσε πρόσφατα αντισιωνιστής Εβραίος «το σοκαριστικό δεν είναι το 95% που στηρίζει τον πόλεμο, αλλά ότι υπάρχει αυτό το ηρωικό 5% που αντιστέκεται». 
Απομόνωση του Ισραήλ
Γι’ αυτό και θα χρειαστεί η διεθνής πίεση, σαν αυτή που έκανε κάποτε τους λευκούς της Νότιας Αφρικής, ζυγίζοντας τα υπέρ και τα κατά, να μετατοπιστούν και να αποδεχθούν την κατάργηση του απαρτχάιντ. 
Στην Ελλάδα η πάλη για απομόνωση του Ισραήλ αποκτά ιδιαίτερο βάρος σήμερα που αποτελεί «στρατηγικό σύμμαχο» των σιωνιστών στην περιοχή. Η διακοπή κάθε δεσμού –στρατιωτικού, οικονομικού, διπλωματικού– με το κράτος-τρομοκράτη πρέπει να γίνει στόχος πάλης για το κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη. Και η μεγαλύτερη συμβολή στον αγώνα των Παλαιστίνιων και η μεγαλύτερη ώθηση στο διεθνές κίνημα αλληλεγγύης θα είναι αυτός ο στόχος να γίνει δέσμευση μιας κυβέρνησης της Αριστεράς.