Ουκρανία: Χιλιάδες τα θύματα, εκατοντάδες χιλιάδες οι πρόσφυγες

Ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει πλέον κοστίσει περισσότερους νεκρούς απ’ ό,τι η πρόσφατη εισβολή του Ισραήλ στη Γάζα. Τόσο στο Λουγκάνσκ (το οποίο δεν έχει εδώ και καιρό ηλεκτρικό ρεύμα, νερό και άλλα βασικά είδη, και το οποίο έχει εγκαταλειφθεί από τον μισό πληθυσμό του) όσο και στο Ντονέτσκ η μεγάλη πλειονότητα των νεκρών και των τραυματιών είναι άμαχοι. Οι πρόσφυγες που καταφεύγουν στη Ρωσία είναι εκατοντάδες χιλιάδες. Η κυβέρνηση του Κιέβου, που υποστηρίζεται με κάθε τρόπο από τις ΗΠΑ και την ΕΕ, όχι μόνο στοχοποιεί με το πυροβολικό και τα αεροπλάνα της τις κατοικημένες περιοχές αλλά και καθυστερούσε επιδεικτικά επί ημέρες την ανθρωπιστική βοήθεια που για δικούς της λόγους προωθεί η Ρωσία. 
Επιλογή
Οι μέχρι σήμερα ηγέτες της Ουκρανίας προσπαθούσαν να ισορροπήσουν ανάμεσα σε Δύση και Ρωσία, γέρνοντας πότε από εδώ και πότε από εκεί. Όμως τώρα πλέον οι απαιτήσεις εκατέρωθεν για οριστική απόφαση έγιναν πιεστικές. Οι Ουκρανοί ολιγάρχες έπρεπε να επιλέξουν: ή με την Τελωνειακή Ένωση που προωθεί η Ρωσία (με Λευκορωσία, Καζακστάν, Αρμενία, Κιργισία) ή με την ΕΕ, το ΔΝΤ και, κυρίως, με το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ. Ο νέος πρόεδρος της Ουκρανίας, ο πολυεκατομμυριούχος ολιγάρχης Ποροσένκο, προσωποποιεί αυτή την οριστική επιλογή της πλειονότητας των Ουκρανών καπιταλιστών: έχει δεχτεί το να αποτελέσει η χώρα του προκεχωρημένο φυλάκιο των ΗΠΑ ενάντια στη Ρωσία, με ό,τι κόστος μπορεί να σημάνει αυτό για τον ουκρανικό λαό, αλλά και για τη ρωσική μειονότητα στα ανατολικά της χώρας. Στην ομιλία του στην επέτειο για την ανεξαρτητοποίηση από τη Σοβιετική Ένωση στις 24/8, ο Ποροσένκο παραδέχθηκε αυτή τη διαρκή μιλιταριστική στρατηγική: «Είναι σαφές ότι στο εγγύς μέλλον, δυστυχώς, μια μόνιμη στρατιωτική απειλή θα πλανάται πάνω από την Ουκρανία. Και εμείς πρέπει […] να μάθουμε να ζούμε με αυτήν». Συνακόλουθα ο Ποροσένκο προσέφερε ένα καλό δωράκι στην παγκόσμια πολεμική βιομηχανία εξαγγέλλοντας ένα θηριώδες (για την κατάσταση της οικονομίας της χώρας) πρόγραμμα στρατιωτικών εξοπλισμών ύψους 3 δισ. δολ. για την περίοδο 2015-2017.
Ο διακηρυγμένος στόχος των ΗΠΑ είναι να περικυκλώσουν στρατιωτικά τη Ρωσία εγκαθιστώντας βάσεις τους και στην Ουκρανία. Ήδη, σύμφωνα με πρόσφατο δημοσίευμα του «Σπίγκελ», οι ΗΠΑ, η Πολωνία και οι βαλτικές χώρες ζητούν να στραφεί η αντιπυραυλική ασπίδα του ΝΑΤΟ προς τη Ρωσία (τώρα είναι στραμμένη προς τη Μ. Ανατολή και φυσικά δεν αποτελεί αμυντικό σύστημα, αφού επιτρέπει πρώτο πυρηνικό χτύπημα, χωρίς ο αντίπαλος να μπορέσει να απαντήσει). 
Διαφωνίες
Ωστόσο η Γερμανία και άλλες χώρες που έχουν –ακόμη– καλές και σημαντικές οικονομικές σχέσεις με τη Ρωσία δεν είναι διατεθειμένες –ακόμη– να αποδεχτούν την υλοποίηση μιας τέτοιας πρόκλησης προς τη Μόσχα. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι οι Γερμανοί καπιταλιστές μέσω της εκπροσώπου τους Μέρκελ προσπαθούν να πείσουν τον Ποροσένκο να μη φτάσει σε ολοκληρωτική στρατιωτική καταστροφή των Ρώσων αυτονομιστών αλλά να επιδιώξει πολιτική λύση (γι’ αυτό εξάλλου η Μέρκελ δήλωσε ότι προσφέρει 500 εκατ. ευρώ για την ανοικοδόμηση της Α. Ουκρανίας). Μάλιστα ο Γερμανός αντικαγκελάριος Τσ. Γκάμπριελ –και πρόεδρος των Σοσιαλδημοκρατών– δήλωσε στη «Ντι Βελτ» ότι η ουκρανική ηγεσία θα πρέπει στις περιοχές με υπεροχή του ρωσικού πληθυσμού να καθιερώσει ένα ομοσπονδιακό σύστημα διοίκησης, θεωρώντας ότι μόνον έτσι θα μπορέσει να διατηρηθεί η εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας. Τη δε ρωσική προσάρτηση της Κριμαίας ο Γκάμπριελ τη θεωρεί τετελεσμένο γεγονός!
Η αντίσταση
Συνεπώς το ένα στρατόπεδο είναι σαφές: η Δύση με τις λυκοσυμμαχίες της και ο Ποροσένκο με τη στήριξη της πλειονότητας των Ουκρανών ολιγαρχών και τη συνεργασία με τους Ουκρανούς ναζί. Το ερώτημα είναι ποιο είναι το άλλο στρατόπεδο. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Ρώσων και ρωσόφωνων του Λουγκάνσκ και του Ντονέτσκ ψήφισαν υπέρ της αυτονόμησης από το Κίεβο. Είναι σίγουρο ακόμη ότι ο πληθυσμός αυτός φοβάται –και δικαίως– τους Ουκρανούς εθνικιστές και τους φασίστες, καθώς και τις ουκρανικές παραστρατιωτικές οργανώσεις που δρουν στην περιοχή τους. Όμως δεν πολεμούν όλοι αυτοί –και κυρίως δεν διεξάγεται κάποιος αντιφασιστικός αγώνας. Οι αντάρτες που –σύμφωνα με τα ρωσικά ΜΜΕ– αναδιοργανώθηκαν πρόσφατα σε μεγάλες μονάδες, έχουν παρά τη σταδιακή υποχώρησή τους, τεράστιες στρατιωτικές επιτυχίες συλλαμβάνοντας εκατοντάδες αιχμαλώτους, καταστρέφοντας ή αποσπώντας δεκάδες τανκς, κανόνια, και άλλο βαρύ οπλισμό από τον ουκρανικό στρατό και καταρρίπτοντας διαρκώς πολεμικά αεροπλάνα και ελικόπτερα. Κανένας αντάρτικος στρατός δεν μπορεί να έχει τέτοιες επιτυχίες, παρεκτός αν αποτελείται κυρίως από τακτικές καλά εξοπλισμένες μονάδες, δηλ. τους Ρώσους κομάντος, τα αντιαεροπορικά συστήματα του ρωσικού στρατού κ.λπ. 
Ο Ρώσος υπήκοος από τη Μόσχα, Ιγκόρ Στρέλκοφ ή Γκίρκιν ήταν επικεφαλής των ανταρτών στο Σλαβιάνσκ και, μετά την κατάληψή του από τους Ουκρανούς, φέρεται ότι ανέλαβε την ενοποιημένη ηγεσία σε Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ, δηλ. όλης της αντίστασης (τις τελευταίες ημέρες φέρεται να απομακρύνθηκε και πάλι με παρέμβαση της Μόσχας). Το ποιόν του Γκίρκιν μιλάει από μόνο του. Όπου εθνοκάθαρση και παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων ο Γκίρκιν ήταν μέσα: Είχε πολεμήσει και στους δύο πολέμους στην Τσετσενία όπου ο ρωσικός στρατός επιδόθηκε σε απίστευτες βαρβαρότητες κατά του πληθυσμού. Η ρωσική οργάνωση ανθρώπινων δικαιωμάτων «Μεμοριάλ» θεωρεί τον ίδιο τον Γκίρκιν υπεύθυνο για «εξαφανίσεις» ανθρώπων στην περιοχή του Βεντένσκι. Αντίστοιχη δράση επέδειξε και στο Νταγκεστάν, αλλά δεν αμέλησε να βρεθεί και στην Υπερδνειστερία, δηλ. τη ρωσόφωνη περιοχή της Μολδαβίας, και φυσικά στην πρόσφατη κατάληψη της Κριμαίας. Ωστόσο δεν περιορίστηκε στα πρώην «σοβιετικά» εδάφη: Πολέμησε και στη Βοσνία στο πλευρό των Σέρβων εθνικιστών και οι Βόσνιοι τον θεωρούν συνυπεύθυνο για τις χιλιάδες σφαγές αμάχων στο Βίζεγκραντ το 1992. Πολιτικά είναι μοναρχικός και θαυμάζει διάφορους αξιωματικούς του τσαρικού στρατού που πολέμησαν τη ρώσικη επανάσταση. Θεωρεί την Ουκρανία ως φυσιολογικό κομμάτι της Ρωσίας, ενώ όραμά του είναι να εξαφανίσει όλους τους εχθρούς της Ρωσίας και να αναστήσει την τσαρική αυτοκρατορία! 
Το γεγονός ότι ο Γκίρκιν και οι όμοιοί του ήταν επικεφαλής εξηγεί και το γιατί τα εκατομμύρια του ρωσικού πληθυσμού της Ουκρανίας διστάζουν να μπουν ενεργά στη στρατιωτική αντιπαράθεση με το Κίεβο (επίσης το γιατί δεν υπήρξε αντιστασιακό κίνημα σε άλλες ρωσόφωνες περιοχές όπως η Οδησσός ή το Χάρκοβο). Στην πραγματικότητα, ο πληθυσμός παρακολουθεί τρομοκρατημένος. Και δηλώνει με κάθε ευκαιρία, ακόμη και στα ρωσικά ΜΜΕ, το βασικό του πόθο: ειρήνη, ειρήνη, ειρήνη.

Λεφτά, για εμπάργκο, υπάρχουν

Δεν είναι μόνο ο Ποροσένκο που θυσιάζει την ειρήνη και την ευημερία της πλειονότητας του ουκρανικού λαού για τις στρατηγικές επιλογές, δηλ. για τα συμφέροντα της ουκρανικής ολιγαρχίας. Το ίδιο κάνουν και μια σειρά κυβερνήσεις, οι οποίες για να μη διαταράξουν τη στρατηγική επιλογή των κατά τόπους αστικών τάξεων για συμμετοχή στην ΕΕ, ακολουθούν αγόγγυστα το εμπάργκο κατά της Ρωσίας με αποτέλεσμα να δέχονται τα ρωσικά αντίμετρα. Σύμφωνα με ρωσικές πηγές, η ΕΕ θα υποστεί συνολική ζημιά, ενός τρισ. ευρώ (τη στιγμή που μας λένε ότι δεν υπάρχει φράγκο για να στηριχθούν μισθοί, συντάξεις και κοινωνικό κράτος, τώρα ξαφνικά περισσεύει ένα τρισ. για να κάνουμε εμπάργκο στους «κακούς» Ρώσους). Η Γερμανία θα χάσει 200 δισ. ευρώ, η Εσθονία θα χάσει ποσό μεγαλύτερο από ολόκληρο το ΑΕΠ της και η Λετονία ποσό ίσο με το μισό ΑΕΠ της. Η Ελλάδα υπολογίζεται ότι μπορεί να χάσει μέχρι και 9 δισ. ευρώ, όσο είναι δηλ. οι συναλλαγές με τη Ρωσία. 
Το σπιράλ του τρόμου δεν σταματάει στο εμπάργκο. Η προοπτική είναι ο πόλεμος. Αν δεν δράσουμε τώρα, όχι μόνο ενάντια στο εμπάργκο και τις συνέπειές του, αλλά και για να διαμορφώσουμε ένα ρωμαλέο κίνημα ειρήνης σε όλη τη Δ. Ευρώπη ενάντια στις άφρονα πολεμοχαρείς επιλογές των κυβερνήσεων, τότε οι απελπισμένες κραυγές για ειρήνη των εκατομμυρίων κατοίκων της Α. Ουκρανίας, θα ακούγονται σε όλη την Ευρώπη.