Εκλογές σε Σαξονία, Θουριγγία και Βρανδεμβούργο

Σχεδόν οι μισοί εγγεγραμμένοι ψηφοφόροι δεν πήραν μέρος στις εκλογές: μόνο το 49,2% πήγε να ψηφίσει στη Σαξονία (160.000 λιγότερες έγκυρες ψήφοι από το 2009), το 52,7% στη Θουριγγία (113.000 λιγότερες ψήφοι) και το 48% στο Βρανδεμβούργο (ολόκληρες 400.000 λιγότερες ψήφοι). Η Αντικαπιταλιστική Αριστερά μέσα στο Die Linke ορθώς κάνει λόγο για «βαθιά κρίση νομιμοποίησης» της καθεστηκυίας πολιτικής και ταυτόχρονα διαπιστώνει: «Αυτή η αποχή από τις εκλογές δεν αποτελεί συλλογική διαμαρτυρία, ούτε αριστερή κοινωνική κριτική, αλλά εξατομικευμένη έκφραση της αποπολιτικοποίησης και της αμηχανίας εκατομμυρίων ανθρώπων».
Σε αυτό έρχεται να προστεθεί η εκλογική επιτυχία της «Εναλλακτικής για τη Γερμανία» (Alternative für Deutschland - AfD), που με την πρώτη της εμφάνιση έφτασε στο 9,8% στη Σαξονία (σχεδόν 160.000 ψήφοι), το 10,6% στη Θουριγγία (σχεδόν 100.000) και το 12,2% στο Βρανδεμβούργο (120.000 ψήφοι). Γιατί αυτό το κόμμα δεν προσφέρει λύσεις, παρά μόνο κινητοποιεί αντιλήψεις εθνικιστικές, σοβινιστικές, βολέματος και κοινωνικού αποκλεισμού. Και μια και τα κλασικά ακροδεξιά κόμματα όπως το NPD και οι Ρεπουμπλικάνοι δεν έχασαν πάρα πολλές ψήφους, το αποτέλεσμα αποτελεί κίνηση προς τα δεξιά τόσο στο εκλογικό σώμα όσο και στα κοινοβούλια, παρά τη μείωση δύναμης του FDP.
Η συγκυβέρνηση
Και μάλιστα το AfD δεν πήρε ψήφους μόνο από το CDU, το FDP, από άλλα κόμματα και από άτομα που απείχαν έως τώρα από τις εκλογές, αλλά πήρε αρκετές ψήφους και από το Die Linke: 15.000 στη Σαξονία, 16.000 στη Θουριγγία, 20.000 στο Βρανδεμβούργο. Επιπλέον, σε αυτό το κρατίδιο απείχαν από τις εκλογές 115.000 ψηφοφόροι που στις εκλογές του 2009 είχαν ψηφίσει το Die Linke. Πώς θα μπορούσε εξάλλου το Die Linke να κερδίσει από το κλίμα απογοήτευσης και διαμαρτυρίας, όταν παρουσιάζεται σε όλα αυτά τα κρατίδια τόσο έντονα με λόγια και πράξεις ως μέρος της παγιωμένης πολιτικής, ως η δύναμη που «δεν θέλει να τα αλλάξει όλα, αλλά πολλά να τα κάνει καλύτερα»;
Η συγκυβέρνηση στο Βρανδεμβούργο με το SPD οδήγησε στην εντυπωσιακή ήττα του Die Linke, όπως ακριβώς είχε συμβεί παλιότερα και στο Βερολίνο. Σε σύγκριση με το 2009 έχασε στο κρατίδιο αυτό 6,6 μονάδες. Προφανώς πολλοί ψηφοφόροι του Die Linke στα νέα κρατίδια δεν περιμένουν από αυτό να απορρίψει «επί της αρχής» την ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών. Μάλλον επιθυμούν να υλοποιήσει το κόμμα τους όσο το δυνατόν περισσότερες από τις προσδοκίες τους.
Και εκεί ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα. Πού πήγε ο «δημόσιος τομέας απασχόλησης» με τις 15.000 νέες θέσεις εργασίας, στόχος που έτσι κι αλλιώς ήταν πολύ μετρημένος και το 2009; Έπεσε ολοκληρωτικά θύμα των «κόκκινο-κόκκινων» περικοπών (ΣτΜ: εννοεί της συγκυβέρνησης SPD & Die Linke). Δεν υπάρχει σχεδόν καμία επιτυχία της κυβερνητικής πολιτικής την οποία θα μπορούσε το Die Linke να καταγράψει ως δική του. Στη Σαξονία και τη Θουριγγία το κόμμα προσφέρθηκε να συμμετάσχει σε συγκυβέρνηση ως εταίρος του SPD ή και του SPD και των Πρασίνων, χωρίς να πάρει καμιά κριτική απόσταση από την κυβερνητική πολιτική του Βρανδεμβούργου. Περίεργο, αλλά δεν ξέσπασαν κύματα ενθουσιασμού...
Το τίμημα
Το Die Linke ως κυβερνητικός εταίρος δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να παρουσιαστεί επίσης ως δύναμη αντίστασης ενάντια στον νούμερο ένα εχθρό του κλίματος, τον λιγνίτη, και συνεπώς μπαίνει ολοένα και περισσότερο στο περιθώριο σε θέματα οικολογίας. Από αυτή την άποψη αποτελεί καμπανάκι το ιδιαίτερα άσχημο αποτέλεσμα στην εκλογική περιοχή 41, η οποία έχει ιδιαίτερα πληγεί από τα ορυχεία. Η Άνκε Σβάρτσμπεργκ, υποψήφια του Die Linke και σαφώς θετική προς το λιγνίτη, βρίσκεται με 11,7% σαφέστατα κάτω από τον μέσο όρο του κρατιδίου (18,6%). Αντιθέτως οι Πράσινοι, οι οποίοι μάλιστα χρησιμοποίησαν την κριτική τους στάση σε θέματα λιγνίτη ως αποτρεπτικό λόγο για τη συνεργασία τους με τους συντηρητικούς, τα πήγαν συγκριτικά καλά και βρίσκονται πολύ πιο πάνω από τον μέσο όρο που πήραν στο κρατίδιο.
Η στρατηγική του να κατακτήσεις την αποδοχή ως κόμμα που μπορεί να κυβερνήσει, αρχικά στα κρατίδια και μετά και σε ομοσπονδιακό επίπεδο, έχει υψηλό αντίτιμο. Σε αντίθεση με το πρόγραμμα του κόμματος που ακόμη ισχύει, το Die Linke δεν εμφανίζεται πλέον ως η δύναμη η οποία επιθυμεί πραγματικά άλλες συνθήκες. Είναι όλο και λιγότερο σε θέση να μετατρέψει την οργή και τη διαμαρτυρία σε δύναμη για την Αριστερά. Για να μπορέσει να συγκυβερνήσει σε ομοσπονδιακό επίπεδο, θα πρέπει μάλιστα να υποχωρήσει από τη θέση του ενάντια σε στρατιωτικές επεμβάσεις εκτός συνόρων. 
Απ’ όλα τα παραπάνω δεν πρέπει να εξαχθούν απαισιόδοξα συμπεράσματα. Το Die Linke έχει σίγουρα να επιδείξει αξιόλογη εξωκοινοβουλευτική δουλειά στα νέα κρατίδια, για παράδειγμα με την υποδειγματική καμπάνια στην περίπτωση των δολοφονιών από το ακροδεξιό NSU και το ρόλο των μυστικών υπηρεσιών. Ενάντια στην αποπολιτικοποίηση και τον δεξιό λαϊκισμό βοηθάει μόνο μία πολιτική, αυτή που συστηματικά στηρίζει την αλληλεγγύη και την αυτοοργάνωση από τα κάτω, και με αυτό τον τρόπο αλλάζει τους συσχετισμούς. Μόνο μέσα σε αυτό το πλαίσιο θα μπορούσε να τοποθετηθεί και πάλι το θέμα της συμμετοχής σε κυβέρνηση στο πνεύμα αριστερής πολιτικής:  για την υλοποίηση συγκεκριμένων αιτημάτων και στόχων, που βγάζουν δεκάδες χιλιάδες και εκατομμύρια στο δρόμο.