Ακόμα πιο δεξιά ο Σαμαράς

Η τρομολαγνεία, που έστρωνε το έδαφος για τη ρατσιστική αντιμετώπιση των μεταναστών στο όνομα τάχα της πάταξης της εγκληματικότητας, τώρα αναβαθμίζεται βάζοντας στο στόχο «τρομοκράτες του ISIS» στα σοκάκια των Αθηνών...
Ο γνωστός και μη εξαιρετέος σύμβουλος του πρωθυπουργού Φ. Κρανιδιώτης από τις στήλες της επίσης γνωστής και μη εξαιρετέας εφημερίδας «Δημοκρατία» γνωστοποιεί κάποιες «νέες σκέψεις» του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος: πίσω από το ISIS, λέει, κρύβεται η... Τουρκία. Ο αρχηγός των «ισλαμοφασιστών» τρομοκρατών είναι, αποκαλύπτει, ο ίδιος ο... Ερντογάν! Πρόκειται για ένα ιδεολογικό σχήμα εξαιρετικά βολικό για το απομονωμένο επιτελείο της ΝΔ: Συνδυάζει το παραδοσιακό αντιτουρκικό υπόβαθρο των ιδεών του ελληνικού εθνικισμού με τη σύγχρονη δυτική ισλαμοφοβία, σε ένα κρεσέντο ακροδεξιάς πολιτικής που ενώ αρχικά θα στραφεί με μεγαλύτερη βιαιότητα κατά των μεταναστών, τελικά αποσκοπεί στον έλεγχο των πολιτικών εξελίξεων, μέσα από την καλλιέργεια κλίματος κινδύνου, συνθηκών «ασύμμετρης απειλής» κατά τη χώρας. 
Αυτοί οι επικίνδυνοι τσαρλατανισμοί ταιριάζουν γάντι σε μια πιο βαθιά επιλογή της ντόπιας κυρίαρχης τάξης: στην πιο άμεση σύνδεση με το άρμα του αμερικανικού και γενικότερα του δυτικού ιμπεριαλισμού, κατά τη συνέχιση των πολεμικών τυχοδιωκτισμών στην Ανατολή. Ο Αβραμόπουλος, ως ΥΠΕΘΑ ακόμα, επισκέφθηκε τις ΗΠΑ για να διαπραγματευθεί την εγκατάσταση των δολοφονικών «drones» (μη επανδρωμένα πολεμικά αεροσκάφη) στο ελληνικό έδαφος. Την επιστροφή του στην Ελλάδα συνόδευε γραπτή επίσημη ανακοίνωση της αμερικανικής κυβέρνησης που ευχαριστούσε το ελληνικό κράτος για τη «συνολική στάση του» στις γεωπολιτικές εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή. Κατά το μακρύ φετινό καλοκαίρι της σφαγής στη Γάζα από τους επιδρομείς του Ισραήλ, η ελληνική κυβέρνηση δεν τόλμησε να ψελλίσει ούτε μια λέξη καταδίκης. Η εποχή της «ελληνοαραβικής φιλίας», η πολιτική της «ελληνοπαλαιστινιακής αλληλεγγύης», που πάντα ήταν κυρίως λόγια και όχι έργα, τώρα έχουν εγκαταλειφθεί ακόμα και στα λόγια. 
Ας δώσουμε πάλι το λόγο στον Φ. Κρανιδιώτη: «Η επερχόμενη διάρρηξη της αμερικανοτουρκικής συμμαχίας, μαζί με την τετελεσμένη ρήξη της Άγκυρας με το Ισραήλ, συνιστούν μια μοναδική στην ιστορία ευκαιρία για την Ελλάδα. Τι θα μας πείραζε άραγε μια μεγάλη αμερικανική αεροπορική βάση στην Κύπρο, με την προϋπόθεση να φύγει ο ισλαμικός (σ.σ. !!) στρατός κατοχής και να ανατραπούν τα δεδομένα της εισβολής;» («Δημοκρατία»). Η υπόδειξη είναι σαφής: στο πλευρό των αμερικανονατοϊκών ιμπεριαλιστών, στο πλευρό των χασάπηδων του κράτους του Ισραήλ, να συμμετάσχουμε ενεργά στις δυτικές σταυροφορίες, ελπίζοντας να στραφούν και κατά της Τουρκίας, για να «ανατραπούν» τα δεδομένα του 1974. Δεδομένα που δεν δημιούργησε, βεβαίως, μόνον η τουρκική εισβολή, αλλά και το πραξικόπημα που οργάνωσαν στην Κύπρο οι –τότε– ομοϊδεάτες του κ. Κρανιδιώτη, δηλαδή η χούντα της Αθήνας. 
Πρόκειται για έναν προσανατολισμό εξαιρετικά επικίνδυνο. Που εντάσσει το ελληνικό κράτος στις δυτικές πολεμικές εξορμήσεις στην Ανατολή και κατά συνέπεια δημιουργεί στην πραγματικότητα –και όχι όπως σήμερα στη φαντασιακή προπαγάνδα– τον κίνδυνο «ασύμμετρων απειλών». Που πιέζει για ξεχείλωμα των πολεμικών ενεργειών προς την κατεύθυνση της Τουρκίας, ανοίγοντας τις πύλες της κόλασης ενός πραγματικού πολέμου. Που στρέφει τη βία των κρατικών μηχανισμών ενάντια σε ανυπεράσπιστους εξαθλιωμένους ανθρώπους, που έφυγαν από τον τόπο τους όχι γιατί είναι τμήμα του πολέμου, αλλά, αντίθετα, εξαιτίας του πολέμου. 
Η στροφή προς αυτές τις ιδέες είναι άμεσα συνδεδεμένη με την εσωτερική κοινωνική και πολιτική κρίση. Άλλοι φίλοι του πρωθυπουργού, μέσα π.χ. από την αρθρογραφία του Antinews, τον καλούν να εγκαταλείψει την «παθητικότητα» που οδηγεί σε παράδοση της εξουσίας στον ΣΥΡΙΖΑ και στην Αριστερά, να προχωρήσει σε μέτρα «ακραίας πολιτικής πόλωσης» που θα επιτρέψουν στη ΝΔ να διατηρήσει την κυβερνητική εξουσία. Στα μέτρα της πολιτικής πόλωσης, προφανώς, συμπεριλαμβάνονται η όξυνση της ρατσιστικής πολιτικής, αλλά ακόμα και τα παιχνίδια με τον πόλεμο. Ακριβώς γι’ αυτό, απέναντι σε αυτήν την πολιτική πρέπει να απαντήσει σκληρά η Αριστερά. Συνδυάζοντας τον συνεπή αντιρατσισμό με τη συστηματική αντιπαράθεση με τον ιμπεριαλισμό και την από θέση αρχής πάλη ενάντια στον πόλεμο, με την υπεράσπιση του μείζονος αγαθού της ειρήνης.