Η πραγματικότητα για τους Σαμαρά-Βενιζέλο είναι σκληρή. Η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ παραπαίει, έχοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο μιας άτακτης κατάρρευσης.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Τα επεισόδια που αναδεικνύουν την απώλεια ακόμα και ενός στοιχειώδους ελέγχου πάνω στις πολιτικές διεργασίες, ήταν στις τελευταίες εβδομάδες πολλά: παραίτηση του πρέσβη στο Βερολίνο μετά το πολυδιαφημισμένο ταξίδι Σαμαρά, δημόσιος καυγάς μεταξύ Γκ. Χαρδούβελη και Χρ. Λαζαρίδη μπροστά στους έκπληκτους «διαπραγματευτές» της τρόικας, ξεφωνητό του Ντινόπουλου για Κυρ. Μητσοτάκη με το μάτι στους «σταυρούς» της Β΄ Αθήνας, άνευ προηγουμένου δηλώσεις του Αδ. Γεωργιάδη για τις καταθέσεις κ.ά.
Υπόβαθρο
Στο υπόβαθρο αυτής της κατρακύλας βρίσκεται ασφαλώς η εργατική και λαϊκή οργή για τα συσσωρευμένα χτυπήματα της λιτότητας, οργή που αναζωπυρώθηκε γενικά, αλλά και επεκτάθηκε ακόμα και σε παραδοσιακούς ψηφοφόρους της ΝΔ, λόγω του ΕΝΦΙΑ. Αυτός ο παράγοντας περιορίζει δραστικά την αποτελεσματικότητα της επιχείρησης «180», δηλαδή τη συγκρότηση πλειοψηφίας εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας, αφού π.χ. ο Λυκούδης και ο Τατσόπουλος δήλωσαν ότι θα ψηφίσουν «όχι», ενώ ακόμα και ο Γρ. Ψαριανός περιορίζεται στο φιλικότερο «παρών», χωρίς όμως να τολμά να πει το «ναι».
Το αίτημα των Σαμαρά-Βενιζέλου για ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή προσπαθεί να αγοράσει χρόνο και να αποκαταστήσει μια κάποια πειθαρχία στο κυβερνητικό στρατόπεδο. Η κίνηση αυτή δηλώνει την πρόθεσή τους να παραμείνουν στην κυβέρνηση μέχρι το Φλεβάρη και να προσφύγουν αναγκαστικά στις κάλπες (αν επιβεβαιωθεί η αδυναμία για 180) τον Μάρτη. Αυτό το γεγονός δηλώνει την πρόθεσή τους να διεκδικήσουν ακόμα και την τελευταία ελπίδα παραμονής μέχρι το 2016 στην εξουσία.
Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση περιμένει μέχρι το Φλεβάρη κάποια βοήθεια απ’ έξω, μιαν ενίσχυση από τους πιστωτές και την ΕΕ. Ο Σαμαράς χρειάζεται απελπισμένα μια «συμφωνία» για το χρέος, που θα του επιτρέπει να παρουσιαστεί ως ο εγγυητής μιας «βελούδινης» εξόδου από το μνημόνιο, μιας εξόδου χωρίς ανατροπή της λιτότητας, αλλά με κάποια συμβολικά μέτρα χαλάρωσής της.
Αρνητική συγκυρία
Δυστυχώς για τη συγκυβέρνηση, το «τάιμινγκ» στην ΕΕ δεν είναι καλό. Οι οικονομίες όλων των χωρών-μελών βυθίζονται ξανά σε ύφεση και οι οπαδοί της «χαλάρωσης» οπισθοχωρούν. Ακόμα και στις μεγάλες οικονομίες της Γαλλίας και της Ιταλίας οι (κεντροαριστερές) κυβερνήσεις υποχρεώνονται να συνεχίσουν τη βάρβαρη λιτότητα, παρά τις πιέσεις και τις αμφισβητήσεις ακόμα και στο εσωτερικό τους.
Ο Μάριο Ντράγκι επιστρατεύει τις δυνάμεις της ΕΚΤ σε ένα «σχέδιο» σωτηρίας της ΕΕ (φτηνότερο ευρώ, ξέπλυμα των θησαυροφυλακίων των ιδιωτικών τραπεζών με μαζική αγορά «τοξικών» ομολόγων), συμπεριλαμβάνοντας σε αυτό την Ελλάδα και την Κύπρο, αλλά υπό τον όρο της συνέχειας της σκληρής δημοσιονομικής πολιτικής και της συνέχειας της επιτήρησης. Χωρίς μνημόνιο δεν έχει αγορά ομολόγων από την ΕΚΤ, δήλωσε κυνικά και τελεσιγραφικά προς τον Σαμαρά.
Έτσι το «δώρο», που μπορεί να περιμένει ο Σαμαράς, θα είναι περιορισμένης αξίας. Ακόμα όμως και αυτό –π.χ. μια πρόταση επιμήκυνσης του χρέους με κάπως χαμηλότερα επιτόκια, πρόταση μηδενικής αξίας που οδηγεί σε μακρόχρονη επιτήρηση– θα μπορεί να «αξιοποιηθεί» πολιτικά από το Μαξίμου.
Θα μπορεί π.χ. να απαιτηθεί η συνυπογραφή της συμφωνίας από τον ΣΥΡΙΖΑ, να δημιουργηθούν συνθήκες συσπείρωσης του «αστικού στρατοπέδου» κ.ο.κ. Σε αυτές τις παραμέτρους θα στηριχθεί η τακτική των Σαμαρά-Βενιζέλου από το Φλεβάρη και μετά, όταν θα είναι πλέον καθαρό το αν παραιτούνται ή όχι από το σχέδιο «παρούσα βουλή» και αν υποχρεώνονται ή όχι να καταφύγουν στις κάλπες του Μάρτη.
Ακραία πόλωση
Γίνεται, λοιπόν, σαφές ότι θα προσπαθήσουν να παραμείνουν στην εξουσία όσο αυτό θα είναι εφικτό. Στο διάστημα που απομένει, όλοι θα πρέπει να προετοιμαστούν για σενάρια «ακραίας πολιτικής πόλωσης». Κανείς δεν δικαιούται να ξεχνά ότι «πρωθυπουργικοί σύμβουλοι» εξακολουθούν να προβληματίζονται σχετικά με τις δυνατότητες που μπορεί να παρέχει στο Σαμαρά η «δεξαμενή» της επιρροής της Χρυσής Αυγής. Επίσης κανείς δεν μπορεί να υποτιμά τις «φιλικές συμβουλές» προς την ηγεσία της ΝΔ να εμποδίσει την πολιτική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και αν χρειαστεί να παίξει το χαρτί του ελληνικού εθνικισμού μέσα στο ασταθές γεωπολιτικό περιβάλλον στην περιοχή.
Το πολιτικό σκηνικό, πραγματικά, «αγριεύει». Και απέναντι στους Σαμαρά-Βενιζέλο θα χρειαστεί να σηκωθεί, πέρα από την απειλή της κάλπης, μια εφ’ όλης της ύλης ριζοσπαστική αριστερή αντιπολίτευση.