Η ΔΗΜΑΡ έχει φτάσει στα όρια της πολιτικής επιβίωσης. Το σκορ στις ευρωεκλογές (1,2%) μοιάζει ήδη υπερβολικά θετικό και ένα αυτόνομο κατέβασμα στις εθνικές εκλογές –με βάση τη σημερινή εικόνα της– θα έβαζε τους τίτλους τέλους σε πολλές πολιτικές σταδιοδρομίες. Έτσι κανείς δεν μπορεί να αποδεχθεί ως ειλικρινείς τις διακηρύξεις για μια κάποια αριστερή στροφή της ΔΗΜΑΡ.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Στο πρόσφατο συνέδριο της ΔΗΜΑΡ, όπου όλα αυτά καταγράφηκαν –συμπεριλαμβανομένης της απαξίωσης του ηγετικού ρόλου του Φ. Κουβέλη– ο γραμματέας της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, Δημήτρης Βίτσας, προσέφερε «σανίδα σωτηρίας»: την πολιτική, εκλογική και κυβερνητική προοπτική μιας «συμμαχίας» της ΔΗΜΑΡ με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Έχει οποιοδήποτε προωθητικό, για τη ριζοσπαστική Αριστερά, περιεχόμενο αυτή η πρόταση;
Μια ειλικρινής απάντηση οφείλει να ανακαλεί στη μνήμη του κόσμου τα πραγματικά αίτια της πολιτικής κρίσης της ΔΗΜΑΡ:
– Ως επικεφαλής της, τότε, Ανανεωτικής Πτέρυγας, ο Φ. Κουβέλης είχε χαρακτηρίσει τον ΣΥΡΙΖΑ «τροχοπέδη στο αναγκαίο πολιτικό άνοιγμα του ΣΥΝ» και είχε αναδείξει το ζήτημα «απεμπλοκής του ΣΥΝ από τον ΣΥΡΙΖΑ» και τη σύγκρουση «με τον αριστερισμό του» ως αιτίες διάσπασης του κόμματος του ενιαίου Συνασπισμού.
– Δρώντας αυτόνομα, η ΔΗΜΑΡ επεξεργάστηκε τη θεωρία της «κυβερνώσας Αριστεράς». Συμμετέχοντας στην πιο αντιδραστική κυβέρνηση μετά την πτώση της δικτατορίας, απέδειξε ότι αντιλαμβάνεται τη θεωρία αυτή ως επιταγή για συμμετοχή στην κυβέρνηση πέρα από κάθε όριο και προϋπόθεση που θα έθετε και η πιο ελαστική έννοια της (κεντρο)Αριστεράς. Στο διάστημα αυτό, η ΔΗΜΑΡ ψήφισε το μνημόνιο 3, τον προϋπολογισμό του 2012, το πολυνομοσχέδιο για την εφαρμογή των μνημονίων 2 και 3. Παραβίασε, έτσι, ακόμα και την ελάχιστη προϋπόθεση που έχουν θέσει οι συνεδριακές αποφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για τις ενδεχόμενες πολιτικές συμμαχίες (να μην έχουν αναλάβει μνημονιακές ευθύνες).
– Μετά την αποχώρηση από τη συγκυβέρνηση με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, κατά την κρίση της ΕΡΤ, στελέχη της ΔΗΜΑΡ παρέμειναν ενεργά στον κρατικοκυβερνητικό μηχανισμό του Σαμαρά, σε θέσεις «ευθύνης», ενώ η κοινοβουλευτική ομάδα της έδωσε σωσίβιο στη ΝΔ σε κάμποσες κρίσιμες περιπτώσεις. Παρεμπιπτόντως, η υπόθεση του υποψήφιου Προέδρου Δημοκρατίας αφέθηκε να σούρνεται επί μακρό διάστημα, ενώ μάλλον ξεκαθάρισε από τις αντιρρήσεις μέσα στη Δεξιά παρά από τη «θέση αρχών» του Φ. Κουβέλη.
Στο μεταξύ διάστημα –φυσιολογικά– τα στελέχη της ΔΗΜΑΡ απομονώθηκαν και αποχώρησαν από όποια μαζική διεργασία ή κίνημα αντίστασης όπου, κάποτε, συμμετείχαν. Η θεωρία και η πρακτική της «κυβερνώσας Αριστεράς» είναι ήδη κομμάτια και θρύψαλα.
Όπως σωστά θύμισε ο Χριστόφορος Βερναρδάκης, τα ηγετικά στελέχη της Αριστεράς οφείλουν να συμμερίζονται την τύχη των θεωρητικών και πολιτικών προτάσεών τους. Πολύ περισσότερο όταν αυτές έχουν οδηγήσει σε καταστροφή.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει να κερδίσει από μια αποδοχή της επιστροφής της ΔΗΜΑΡ στις γραμμές του. Έχει όμως να χάσει: να δώσει στον κόσμο του το μήνυμα ότι αυτός «δημαροποιείται». Ότι αυτές οι εύκολες πολιτικές «διευρύνσεις» αποτελούν τον πρόλογο μιας στροφής σε κεντροαριστερή κατεύθυνση. Και μια τέτοια στροφή θα είναι απωθητική εκλογικά, ενώ πολιτικά ήταν και θα είναι απλώς καταστροφική.