Σε νέα ύφεση η ευρωζώνη, οι λύσεις στομώνουν

Όπως γράφει η αγγλική «Ιντιπέντεντ», «τίποτε δεν αποτέλεσε μεγαλύτερο σήμα κινδύνου για τις αγορές  από την κατά 5,8% πτώση των γερμανικών εξαγωγών τον Αύγουστο καθώς και την ταυτόχρονη πτώση στο δείκτη επιχειρηματικής εμπιστοσύνης». Οι προβλέψεις πλέον όσον αφορά την ανάπτυξη στη Γερμανία για φέτος, περιορίζονται κατά 33% (από 1,8% στο 1,2%), ενώ για το 2015 η μείωση των προσδοκιών είναι αντίστοιχη (από 2% στο 1,3%).
Διαφωνίες
Η αγγλική εφημερίδα τονίζει ότι η τρίτη απόπειρα της «γηραιάς ηπείρου» για ανάκαμψη από το 2008 βρίσκεται στα όρια της εξάντλησης και η Ευρώπη απειλείται με μιαν αντίστοιχη «χαμένη δεκαετία» όπως αυτή που έπληξε την Ιαπωνία. Και θεωρεί ότι, ακριβώς επειδή η Ευρώπη αποτελεί το ένα τρίτο της παγκόσμιας οικονομίας, τραβάει όλον τον καπιταλισμό προς τα κάτω.
Μια άλλη αγγλική εφημερίδα, η «Telegraph», παρουσιάζει τις απόψεις του διευθυντή του Γερμανικού Ινστιτούτου Οικονομικής Έρευνας, Μ. Φράτσερ που επιτίθεται σφόδρα στις πολιτικές Σόιμπλε. Η εφημερίδα προβλέπει τα εξής: «Εδώ και δεκαετίες συνεχίζονται τα λάθη στην άσκηση δημόσιας πολιτικής. Οι φόροι και οι κοινωνικές δομές έχουν προκαλέσει μείωση των γεννήσεων. Η έλλειψη επενδύσεων επιδείνωσε ακόμη περισσότερο τα πράγματα. Σε πέντε χρόνια από σήμερα, όλοι θα έχουν αντιληφθεί ότι η Γερμανία βρίσκεται σε πολύ άσχημη κατάσταση και ένας ισοσκελισμένος προϋπολογισμός, τότε, δεν θα αποτελεί πλέον λύση».
Δεν είναι μόνον οι «κακοί» Άγγλοι που προβλέπουν διαρκώς δεινά για την ευρωζώνη: Η επερχόμενη ύφεση έχει οδηγήσει σε σοβαρές διαφωνίες τους διαχειριστές της ευρωζώνης, με πιο χαρακτηριστική περίπτωση τις τριβές μεταξύ του Μάριο Ντράγκι, του επικεφαλής της ΕΚΤ, και του Γιενς Βάιντμαν, του επικεφαλής της γερμανικής Μπούντεσμπανκ αλλά και ανώτατου στελέχους της ΕΚΤ. Σύμφωνα με το περιοδικό «Focus», οι μεταξύ τους σχέσεις είναι τόσο τεταμένες ώστε δεν έχουν συναντηθεί –εκτός συνεδριάσεων συμβουλίου– από τον Ιούλιο!
Κανένας από τους δύο δεν προτείνει βέβαια κάποια «αριστερή» πολιτική. Όπως γράφει η «Ιντιπέντεντ», «τόσο η γερμανική πλευρά όσο και ο Ντράγκι επιμένουν ότι χώρες όπως η Ιταλία και η Ισπανία (αλλά όλο και περισσότερο και η Γαλλία) δεν θα τακτοποιήσουν τα του οίκου τους χωρίς σαρωτικές μεταρρυθμίσεις που θα στοχεύουν στη χαλάρωση της αγοράς εργασίας και στον περιορισμό των κοινωνικών παροχών». Οι δύο πλευρές σε αυτά συμφωνούν. Η γερμανική πλευρά απλώς θεωρεί ότι ο καλύτερος τρόπος να γίνει αυτό είναι η εφαρμογή μιας γενικευμένης λιτότητας.
Όρια
Όμως αυτή η τακτική έχει φτάσει στα όριά της: μέχρι τώρα ωφελούσε τους Γερμανούς καπιταλιστές, αλλά τώρα αρχίζουν να πλήττονται και αυτοί, όπως τονίζει το παραπάνω άρθρο της «Telegraph». Η τακτική του Ντράγκι, μια ευρωπαϊκή εκδοχή της «ποσοτικής χαλάρωσης» του Ομπάμα, είναι να αγοράζει τιτλοποιημένα «σκουπίδια» από τράπεζες της ευρωζώνης δημιουργώντας έτσι μια επιπλέον προσφορά χρήματος. Και αυτή η τακτική φαίνεται να φτάνει στα όριά της, καθώς, όπως φαίνεται, δεν μπορεί να ανακόψει την ύφεση. Ο Ζ.Κ. Γιούνκερ έρχεται να προτείνει στο δεύτερο «στρατόπεδο» ένα επενδυτικό πρόγραμμα 300 δισ. ευρώ, ωστόσο και αυτός δεν αμφισβητεί τις περικοπές στους μισθούς και τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων και του κοινωνικού κράτους.
Ο πρώην αντικαγκελάριος Γ. Φίσερ από τους Πράσινους, χωρίς να αμφισβητεί κι αυτός διόλου την επίθεση στον κόσμο της εργασίας, τονίζει ότι (ειδικά για τις χώρες του νότου) «μεταρρυθμίσεις και μείωση του χρέους δεν γίνονται ταυτόχρονα», θυμίζοντας ότι η κυβέρνηση Σρέντερ-Φίσερ είχε παραβιάσει όλα τα κριτήρια του Μάαστριχτ. Ο Φίσερ μάλιστα λέει ότι, εάν τον ρωτούσαν το 2008, «αν θα το θεωρούσα πιθανό η Ευρώπη να αποτύχει, θα είχα απαντήσει “παράλογο”», αλλά σήμερα, λέει, δεν μπορεί να απαντήσει έτσι.
Η «Die Welt» συνοψίζει με τον πιο παραστατικό τρόπο την κατάσταση στην ευρωζώνη: «Η ευρωκρίση μοιάζει με ενεργό ηφαίστειο, το οποίο δεν έχει ακόμη εκραγεί, αλλά βγάζει λάβα. Ο πρόεδρος της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι διευκρίνισε το τελευταίο διάστημα με πολλούς τρόπους ότι με την πολιτική του θέλει να αγοράσει χρόνο, αλλά μόνος του δεν είναι σε θέση να τραβήξει την Ευρωζώνη από τον βούρκο». 
Σε αυτές τις συνθήκες ο ιδιαίτερος βούρκος της ελληνικής οικονομίας θα γίνεται ακόμη πιο δύσοσμος και η πολιτική ανατροπή ακόμη πιο επείγουσα.