Μαφιόζικη λειτουργία του ποδοσφαίρου

Όποιος έχει την ελάχιστη επαφή είτε με το χώρο του ποδοσφαίρου είτε με την κοινωνική-πολιτική πραγματικότητα, σίγουρα δεν έπεσε από τα σύννεφα με τις τελευταίες εξελίξεις γύρω από το λαοφιλές άθλημα. 
Το εγκληματικό χτύπημα κατά του αναπληρωτή προέδρου της ΚΕΔ, Χ. Ζωγράφου, και η ακόλουθη επ’ αόριστον αναβολή όλων των πρωταθλημάτων με απόφαση της ΕΠΟ, άνοιξε τον ασκό του Αιόλου.
Το «καλά έκανε η ΕΠΟ, αλλά γιατί τώρα;» που αναρωτιέται μερίδα του αθλητικού Τύπου έχει ενδιαφέρον. Η μαφιόζικη λειτουργία είναι η «φυσιολογική» στο ελληνικό ποδόσφαιρο. 
Να θυμίσουμε τις καταγγελίες του πρώην Γάλλου διεθνή Ολ. Καπό για μπράβους, απειλές ενάντια στη ζωή του και «λειτουργία μαφίας» όσο αγωνιζόταν στον Λεβαδειακό; Την αλήστου μνήμης «παράγκα του Θωμά» που έλυνε και έδενε; Το «ατυχές γεγονός σε ένα φούρνο στην Καλαμάτα», όπως όμορφα περιέγραψε ο Β. Μαρινάκης την πυρπόληση του φούρνου διαιτητή που «δε συμμορφώθηκε στις υποδείξεις»; Την είδηση της «Sun» (την οποία ωστόσο αναπαρήγαγε το σοβαρό BBC) ότι και ο Χιου Ντάλας, που ήρθε ως ξένος και αδέκαστος να «ελέγξει την ελληνική διαιτησία» δέχεται απειλές για τη ζωή του; 
Το άλλο ενδιαφέρον του ερωτήματος «γιατί», μάλλον έχει να κάνει με τη σοβαρότητα της σύγκρουσης, που εξελίσσεται σε μετωπική ανάμεσα στα «βουβάλια». Η κόντρα Μελισσανίδη-Μαρινάκη που παίζεται σε πολλά επίπεδα (οικονομικά, πολιτικά κ.λπ.) ξέσπασε ανοιχτά πάνω από το ποδόσφαιρο. 
Ο Β. Μαρινάκης μιλά για «τυχοδιώκτες και λαθρέμπορους, που έχουν μάθει να απειλούν… για να πετύχουν το σκοπό τους» και ο Δ. Μελισσανίδης για «αυτούς που… κατηγορούνται για εκβιασμούς, δωροδοκίες, ξυλοδαρμούς και ανατινάξεις». Αυτό είναι το πρόσωπο των «ισχυρών παραγόντων» του ποδοσφαίρου αλλά και του ελληνικού καπιταλισμού. 
Είναι σε εξέλιξη άλλωστε η δικαστική έρευνα για ύπαρξη εγκληματικής οργάνωσης στο χώρο του ποδοσφαίρου. Μια έρευνα η οποία παρεμπιπτόντως δεν καλύπτεται από τα μεγάλα ΜΜΕ, παρόλη τη σοβαρότητά της, με την εξαίρεση του ΣΚΑΪ του Αλαφούζου, που προφανώς δεν κόπτεται για τη… διαφθορά (τα τρικ με την τιμή των εισιτηρίων και τις «δωρεές στην Παναθηναϊκή Συμμαχία» χαρακτηρίστηκαν σπάνιας έμπνευσης φοροδιαφυγή, στο όνομα της «ανάπλασης της Λεωφόρου», για την οποία όμως θέλει να τσεπώσει 7 εκατομμύρια δημόσιο χρήμα), αλλά είναι σε σύγκρουση με τον Μαρινάκη (ή… «Φαταούλ», όπως μαθαίνουμε από τις διαρροές της δικαστικής έρευνας).
Η δράση όλων αυτών των μεγαλοκαπιταλιστών προφανώς λυμαίνεται το ποδόσφαιρο, αλλά δεν μένει εκεί. Άλλωστε πάντοτε χρησιμοποιούν τη δύναμή τους στο άθλημα για να χτίσουν «στρατό» και να προωθήσουν τα επιχειρηματικά τους συμφέροντα (βλέπε τα πρόσφατα γεγονότα στη Νέα Φιλαδέλφεια ή τα παλιότερα «κάτω τα χέρια από τον Κόκκαλη»). 
Αυτοί οι τύποι, στις συνθήκες της κρίσης, παρεμβαίνουν όλο και πιο ανοιχτά στην πολιτική ζωή: Μετά τις δημοτικές σε Πειραιά, Νέα Φιλαδέλφεια, Βόλο, είχαμε την φήμη ότι ο Ιβάν Σαββίδης σκέφτεται να… αποσύρει τον Ζαγοράκη από την ευρωκοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ! 
Το ζήτημα ξεπερνά το ποδόσφαιρο και τους συγκεκριμένους 4-5 μεγαλοπαράγοντες. Αυτή είναι η συνήθης λειτουργία του κόσμου του κεφαλαίου και όχι κάποια «στρέβλωση» που αφορά τον επαγγελματικό αθλητισμό. Μπορεί να εμφανίζονται και πιο -ανοιχτά μαφιόζικες- «υπερβολές», μπορεί κάπου τα πράγματα να βγαίνουν εκτός ελέγχου, αλλά αυτή είναι η αστική τάξη. 
Για αυτό και εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ, ας θυμούνται, το μέτωπο της Αριστεράς δεν μπορεί να είναι μόνον κατά της «μαύρης» επιχειρηματικότητας-σε πιθανή συμμαχία με μια κάποια «λεύκη» ανάλογη-αλλά αντίθετα συνολικά εναντίον του κόσμου των «αγορών», του κόσμου και του υποκόσμου του κεφαλαίου.