Μπροστά στη δίκη της Χρυσής Αυγής

Π λησιάζει η δίκη της ναζιστικής Χρυσής Αυγής, που θα έπρεπε να είχε ξεκινήσει εδώ και μήνες. Κι ενώ ο καθένας θα περίμενε από την Αριστερά σύσσωμη να αξιοποιεί την υπόθεση και να επιχειρεί νομικά, πολιτικά και κινηματικά να τσακίσει τους φασίστες με αφορμή αυτή τη δίκη, κάθε άλλο παρά αυτό συμβαίνει.
«Να τους τσακίσουμε στο δρόμο, να μην ισχυροποιήσουμε τους κατασταλτικούς μηχανισμούς που θα στραφούν εναντίον μας, να μη σπείρουμε αυταπάτες για την αστική δικαιοσύνη, να μη νομιμοποιήσουμε τους τρομονόμους», ισχυρίζονται κάποιοι.
«Μα τους ψηφίζει ο κόσμος», λένε άλλοι. «Θα νομιμοποιήσουμε εμείς οι ίδιοι τις διώξεις ενάντια σε κόμματα; Είναι αντισυνταγματική εκτροπή». «Η δίωξη είναι στα μέτρα της δεξιάς για να επωφεληθεί εκλογικά», είναι μια τρίτη εκδοχή των ενστάσεων που ακούγονται (ευτυχώς όχι δημοσίως) και καταλήγουν στην αποστασιοποίηση, προκειμένου να μην ενισχυθεί ο βασικός αντίπαλος.
Όλες αυτές οι επιφυλάξεις το μόνο που προσφέρουν είναι επιχειρήματα στη Χρυσή Αυγή, μπέρδεμα στο αντιφασιστικό στρατόπεδο και πρωτοβουλία πολιτικών κινήσεων στον Σαμαρά. Γιατί στην πραγματικότητα ούτε το σύστημα και το πολιτικό του προσωπικό έχουν ξαφνικά αποφασίσει να τσακίσουν το φασισμό (βλέπε τα επεισόδια του Μπαλτάκος-Γκέιτ), ούτε άλλωστε περίμεναν τη νομιμοποίηση μέσα από τη δίωξη της Χρυσής Αυγής για να στραφούν ενάντια στο κίνημα και την Αριστερά. Η στοχοποίηση της Αριστεράς συμβαίνει ήδη εδώ και χρόνια, όσο το επιτρέπουν οι αντιστάσεις από τη δική μας μεριά.
Όσο για τη δίωξη της Χρυσής Αυγής, πρέπει να είναι πεντακάθαρο ότι είναι αποτέλεσμα των παρόντων κοινωνικών και πολιτικών συσχετισμών.
Ο χαρακτήρας της δίωξης
Η «αντιφασιστική» στροφή Σαμαρά-δικαιοσύνης ήταν αναγκαστική επιλογή του συστήματος, όταν οι νεοναζί υποτίμησαν τους πραγματικούς συσχετισμούς με την τριπλή επίθεση του Σεπτέμβρη του 2013 (Πέραμα-ΠΑΜΕ, Μελιγαλάς, Κερατσίνι-Φύσσας). Η δίωξη έγινε πραγματικότητα μόνο μετά την παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα με τα ενωτικά αντιφασιστικά συλλαλητήρια που ακολούθησαν τη δολοφονία Φύσσα, υπό το φόβο να μην πυροδοτηθούν καταστάσεις ανάλογες με το 2008 (Γρηγορόπουλος). Έτσι βγήκε από το συρτάρι του τότε υπουργού Δημόσιας Τάξης, Δένδια, ο φάκελος με τις 32 υποθέσεις της Χρυσής Αυγής και πήγε στον εισαγγελέα, ενώ στην πορεία  διευρύνθηκε (περιλαμβάνοντας πλέον 110 υποθέσεις).
Αν οι οργανώσεις του κινήματος και της Αριστεράς, που έδωσαν στο δρόμο τη μάχη ενάντια στους φασίστες τα προηγούμενα χρόνια, δεν είχαν τη λογική της αξιοποίησης της δικαστικής πλευράς, η σχετική δικογραφία τώρα θα ήταν απείρως φτωχότερη. Όμως το γεγονός της δίωξης δεν σημαίνει και αποφασιστικότητα από τη μεριά του συστήματος να φτάσει την υπόθεση μέχρι τέλους. Ακριβώς γι’ αυτό αν το αντιφασιστικό στρατόπεδο ολιγωρήσει τώρα, υπάρχει σοβαρή περίπτωση η δίκη της Χρυσής Αυγής να εξελιχθεί σύμφωνα με τις πολιτικές σκοπιμότητες του αστικού στρατοπέδου αναλόγως της συγκυρίας: Του Σαμαρά, των Μπαλτάκων, των σεναρίων της ακροδεξιάς ανασύνθεσης, της σοβαρής Χρυσής Αυγής κ.λ.π. Και αν τελικά πέσει στα μαλακά η ηγεσία των νεοναζί, τότε τα πράγματα μπορεί να γίνουν πολύ χειρότερα για το κίνημα, τους μετανάστες, την Αριστερά. Όποιος δεν το βλέπει αυτό, απλά εθελοτυφλεί.
Είναι «δεμένη» η υπόθεση;
Είναι πολύ περισσότερο δεμένη από κάθε δίκη ένοπλων οργανώσεων του αντιεξουσιαστικού χώρου που έχει διεξαχθεί μέχρι σήμερα. Πολύ λιγότερο όμως από ό,τι αναλογεί στους νεοναζί του Μιχαλολιάκου. Το πόρισμα του εισαγγελέα Ντογιάκου θεωρεί τη Χρυσή Αυγή εγκληματική οργάνωση κυρίως μετά το 2008, δίνοντάς της συγχωροχάρτι για όλα τα προηγούμενα εγκλήματα (Κουσουρής κλπ.). Δεν προσάπτει τις κατηγορίες της ηθικής αυτουργίας σε κανένα ηγετικό στέλεχός της, ούτε στον ίδιο το Μιχαλολιάκο. Διώκει την Χρυσή Αυγή με βάση τον νόμο 187 (περί εγκληματικών οργανώσεων) και όχι με το μεταγενέστερο πολύ σκληρότερο τρομονόμο 187Α. Και δεν ασχολείται καθόλου με τις οργανωμένες σχέσεις των φασιστών με την αστυνομία και το στρατό.
Παρ’ όλα αυτά είναι η πρώτη φορά που το αστικό κράτος ασχολείται με τη Χρυσή Αυγή ως αυτό που είναι και δεν περιμέναμε το πόρισμα του εισαγγελέα για να το αντιληφθούμε: Πρόκειται για δολοφονική ναζιστική οργάνωση που ταυτίζεται απόλυτα με το «κόμμα» Χρυσή Αυγή.
Η Αριστερά επί δεκαετίες το φωνάζει αυτό και δεν πρέπει να μας πιάσουν ξαφνικά οι αβροφροσύνες. Είναι η ώρα να πετύχουμε ένα αποφασιστικό χτύπημα στους νεοναζί, να μην αφήσουμε την ευκαιρία να πάει χαμένη. Κι αυτό χωρίς να έχουμε αυταπάτες ότι θα εξαφανιστεί ο φασισμός μετά από μια καλή κατάληξη της δίκης της Χρυσής Αυγής. Η υπόθεση του φασισμού θα κριθεί τελικά στους δρόμους, ανάλογα με την έκβαση και τη συνολική μάχη της ανατροπής των μνημονίων, την ενεργοποίηση του κόσμου της εργασίας και την πορεία της Αριστεράς.
Οι εκλογικοί καιροσκοπισμοί δεν έχουν καμία θέση στο αξιακό σύστημα της Αριστεράς. Πόσο μάλλον όταν δεν στέκουν πρακτικά πολιτικά. Όποιος πιστεύει ότι δεν αξίζει η Αριστερά να αντιμετωπίσει ανοιχτά και καθαρά τη Χρυσή Αυγή τώρα, για να μην δώσει ευκαιρία εκλογικής ανάκαμψης στο Σαμαρά, καλά θα κάνει να δει τι έγινε τα προηγούμενα χρόνια με το ΛΑΟΣ, που αναβαπτίστηκε πολιτικά από το ΠΑΣΟΚ και από τα φιλικά σε αυτό ΜΜΕ, με στόχο να αποδυναμωθεί εκλογικά η ΝΔ. Ο Βενιζέλος κατέληξε να γίνει τσόντα της κυβέρνησης Σαμαρά, ενώ το ΛΑΟΣ, αφού έγινε κυβερνητικός εταίρος του ΠΑΣΟΚ, έδωσε τη θέση του στα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής, με εκλογικά ποσοστά μεγαλύτερα του Καρατζαφέρη.
Ποιος κερδίζει από τη δίωξη;
Θα ήταν τραγικό για τον ΣΥΡΙΖΑ να αντιμετωπίσει ανάλογα την παρούσα συγκυρία.  Η ενίσχυση των φασιστών σε βάρος της δεξιάς επιδεινώνει συνολικά τους κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς σε βάρος του κόσμου της εργασίας και της Αριστεράς. Η πολιτική ατζέντα μετατοπίζεται ολοένα και πιο ακροδεξιά και η Αριστερά εγκλωβίζεται σε εκλογικές αριθμητικές που γίνονται συνεχώς δυσμενέστερες για την ίδια.
Την ίδια στιγμή τα επιτελεία του συστήματος επεξεργάζονται διάδοχες λύσεις στα παρόντα αδιέξοδα, ξανα-ανακατεύοντας την τράπουλα της (ακρο)δεξιάς πολυκατοικίας. Γι’ αυτό η Αριστερά οφείλει να αναδείξει την πραγματική φύση του φασισμού ως εφεδρεία του συστήματος και να αντιμετωπίσει τα κολλητηλίκια των επιτελείων του Σαμαρά με τους Χρυσαυγίτες, καταγγέλλοντας με όλη της τη δύναμη τις φανερές και τις υπόγειες διασυνδέσεις της κυβέρνησης με τους φασίστες.
Όσο για τη δίωξη της Χρυσής Αυγής, ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται να τη δει ως μια πρώτης τάξης ευκαιρία για την πολιτική ήττα τόσο του Μιχαλολιάκου όσο και του κόμματος του Σαμαρά. Να μπει αποφασιστικά στο πεδίο της δίκης νομικά, πολιτικά και κινηματικά. Πρόκειται για τη μόνη πραγματική πολιτική δυνατότητα να ηττηθεί συνολικά η ακροδεξιά πολυκατοικία.