Δύναμη για την Αριστερά η ανάκαμψη του εργατικού κινήματος

Στο επικοινωνιακό πεδίο, ο βασικός ισχυρισμός του Σαμαρά έχει κατατεθεί: ο συμβιβασμός με την τρόικα, η ομαλή συνέχεια της μνημονιακής πολιτικής, η παθητική αναμονή των όποιων βελτιώσεων με κριτήριο την πορεία της «ανάπτυξης» και τις αντοχές των «αγορών», είναι μονόδρομος. Η γραμμή της ντόπιας κυρίαρχης τάξης και των Ευρωπαίων εταίρων της δεν έχει ρεαλιστική εναλλακτική λύση. 
Στο μεταξύ, στην ευρωπαϊκή σκηνή επιστρέφει ένας μεγάλος παράγοντας: το εργατικό κίνημα αντίστασης. Οι τεράστιες διαδηλώσεις κατά της λιτότητας στο Βέλγιο, η νίκη των απεργών στα αεροδρόμια στη Γαλλία, η μεγάλη απεργία των σιδηροδρομικών στη Γερμανία, είναι προειδοποιήσεις που κανείς δεν μπορεί να υποτιμήσει. 
Την ίδια στιγμή επανακάμπτει η απειλή της πολιτικής αντίστασης. Στην Ισπανία το Podemos θεωρείται ήδη πρώτο κόμμα, στην Ιρλανδία ανεβαίνει η επιρροή του Sinn Fein. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πλέον ένα απομονωμένο πολιτικά φαινόμενο. Σε όλη την Ευρώπη ωριμάζει η άποψη ότι η συγκυρία εγκυμονεί αλλαγές. 
Το ερώτημα που προκύπτει είναι πόσο ριζοσπαστικές θα είναι αυτές, πόσο θα μπορέσουν πραγματικά να απειλήσουν ή και να ανατρέψουν την πολιτική της καπιταλιστικής απληστίας που εμπεδώθηκε παντού στα χρόνια της κρίσης. 
Σε αυτό το έδαφος, έχει μεγάλη σημασία το «μήνυμα» που θα στείλει το κίνημα από την Ελλάδα. 
Η πρώτη του πλευρά θα πρέπει να αφορά την άμεση επανεμφάνιση του κόσμου στους δρόμους. Η απεργία στις 27 Νοέμβρη πρέπει να αντιμετωπιστεί από όλους μας, συστηματικά και οργανωμένα, ως αφετηρία μιας άμεσης κινηματικής επαναδραστηριοποίησης, ως σημείο ρήξης με την «ανάθεση», με τον στείρο εκλογικισμό. 
Η εμφάνιση μιας εργατικής αντίστασης στο κεντρικό πολιτικό πεδίο δεν ξεκινά από το μηδέν: συνεχίζει τον ηρωικό αγώνα των καθαριστριών, των «διαθέσιμων», της ΕΡΤ, της αντίστασης στο λεπίδι της «αξιολόγησης», της καθημερινής πάλης στα σχολεία και τα νοσοκομεία. Όμως έχει να κλιμακώσει: να αναδείξει αιτήματα για το σήμερα και το αύριο, να υπενθυμίσει τη δύναμη «από τα κάτω» που θα διεκδικήσει αυτά τα αιτήματα και θα τα επιβάλει, ενάντια τόσο στη γραμμή «βιωσιμότητας» της συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου όσο και στα σενάρια «εθνικής συνεννόησης» που στόχο έχουν να ξεδοντιάσουν τις προοπτικές της Αριστεράς. 
Μια τέτοια δυναμική επανεμφάνιση του εργατικού κινήματος άμεσα στο δρόμο είναι, ταυτόχρονα, ο αποφασιστικός παράγοντας που μπορεί να βάλει φρένο στον αντιδημοκρατικό κατήφορο. Να σταματήσει τις εισαγγελικές εφόδους ενάντια στις μαθητικές καταλήψεις, να σταματήσει τους Φορτσάκηδες που απειλούν να μετατρέψουν τα πανεπιστήμια σε χουντικά νεκροταφεία «τάξης και ασφάλειας». Να ακυρώσει τους σχεδιασμούς για να πέσει στα μαλακά η Χρυσή Αυγή και να προωθηθεί η ακροδεξιά ανασύνθεση της δεξιάς πολυκατοικίας. 
Όμως η άμεση επανεμφάνιση του εργατικού κινήματος στο κεντρικό πεδίο είναι η δύναμη που μπορεί να αναζωογονήσει και την Αριστερά. Να κρατήσει τον ΣΥΡΙΖΑ στο δρόμο της ριζοσπαστικής αριστερής πολιτικής, αποτρέποντας τις πιέσεις για σοσιαλδημοκρατική μετάλλαξη ή –χειρότερα– για υποχώρηση στην «εθνική συνεννόηση». Είναι η δύναμη που μπορεί να «θυμίσει» στο ΚΚΕ (αλλά και στους συντρόφους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ) τις υποχρεώσεις της ενότητας στη δράση, ώστε να μπορέσει η τάξη μας να πετύχει τις κολοσσιαίες ανατροπές που χρειάζεται. 
Μια τέτοια πολιτική θα στείλει καλούς χαιρετισμούς στην Ευρώπη των εργατών, στην Ευρώπη των αγώνων. Και θα δικαιούμαστε, έτσι, να ελπίζουμε ότι αύριο οι Μέρκελ, οι Ολάντ, οι Ρέντσι, θα έχουν αντίπαλο μέσα στις ίδιες τους τις χώρες, εάν και όταν θα επιχειρούν να στραγγαλίσουν μια κυβέρνηση της Αριστεράς που θα αρχίζει την ανατροπή της λιτότητας από την Ελλάδα. 
Στην απεργία στις 27 Νοέμβρη παίζονται πολλά. 
Όλοι στους δρόμους!