Καμία υπόκλιση στην τρομοϋστερία

Το 2001, πάνω στο φόβο που γέννησε η 11η Σεπτέμβρη, βρέθηκε η λαϊκή νομιμοποίηση για τον δρακόντειο «Πατριωτικό Νόμο». Αντίστοιχα με την επίθεση στο Μετρό του Λονδίνου το 2005, η βρετανική αστυνομία βρήκε την ευκαιρία να αποκτήσει «ρόμποκοπ» που δεν διέθετε μέχρι τότε και η βρετανική κυβέρνηση βρήκε την ευκαιρία να γεμίσει το Νησί με κάμερες παρακολούθησης. 
Αντίστοιχα αξιοποιείται σήμερα το σοκ της επίθεσης στο «Σαρλί Εμπντό». 
Αυταρχισμός
Στη Γαλλία, η κυβέρνηση Ολάντ δεν έχασε χρόνο. Με «εφόδιο» την αποθέωση που γνώρισαν τα ειδικά σώματα της αστυνομίας στη διαδήλωση στο Παρίσι, και τη συστηματική καλλιέργεια κλίματος «στήριξης των δυνάμεων ασφαλείας», μπόρεσε -δίχως αντιδράσεις- να κατεβάσει στους δρόμους της Γαλλίας 10.000 στρατιώτες. Ο Μανουέλ Βαλς έχει προαναγγείλει και άλλα «έκτακτα μέτρα». 
Στο Βέλγιο επίσης, βαριά οπλισμένοι στρατιώτες αντικατέστησαν τους αστυνομικούς στη φύλαξη «ευαίσθητων σημείων». 
Στη Γερμανία, η κυβέρνηση ανακοίνωσε πως θα μπορεί πλέον να κατάσχει τις ταυτότητες και τα διαβατήρια όσων «θεωρούνται ύποπτοι ως ακραίοι ισλαμιστές».
Στη Βρετανία, ο Ντέιβιντ Κάμερον ζήτησε περισσότερες εξουσίες για τους μηχανισμούς παρακολούθησης των μυστικών υπηρεσιών. Ο Βρετανός πρωθυπουργός ξεστόμισε το οργουελικό «Το ερώτημα είναι αν πρόκειται να επιτρέψουμε να υπάρχουν μέσα επικοινωνίας τα οποία είναι αδύνατο να παρακολουθηθούν. Η απάντησή μου είναι όχι, δεν πρέπει να το επιτρέψουμε». Μια ζοφερή εικόνα Μεγάλου Αδελφού, όπου θεωρείται πλέον ανεπίτρεπτο να υπάρχει οποιαδήποτε ιδιωτικότητα, οποιαδήποτε επικοινωνία που δεν γνωρίζει το κράτος. 
Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις προχωρούν και σε συντονισμό των αντιδημοκρατικών τους επιθέσεων. Ήδη έγινε άτυπη συνάντηση των υπουργών Εσωτερικών στο Παρίσι, όπου εκτιμήθηκε πως η Διαδήλωση για τη Δημοκρατία στη γαλλική πρωτεύουσα τους δίνει «λαϊκή εντολή» να «σφίξουν τα λουριά». Η συνέχεια αναμένεται στην έκτακτη Σύνοδο Κορυφής στις 12 Φλεβάρη.
Η στρατηγική επιλογή για μονιμοποίηση του «κράτους έκτακτης ανάγκης», ως απάντηση στην πολιτική και οικονομική κρίση, επιχειρεί να αντλήσει νομιμοποίηση από το ότι τα μέτρα «στρέφονται ενάντια στους τρομοκράτες». Μετά την επίθεση στη Βοστόνη και ενώ επιβαλλόταν στην πόλη ένας άτυπος στρατιωτικός νόμος, ο δημοσιογράφος Γκλεν Γκρίνγουολντ προειδοποιούσε: «Πάντοτε έτσι καταργούνται τα δικαιώματα: στοχοποιώντας πρώτα την πιο περιθωριοποιημένη ομάδα ή τον πιο μισητό άνθρωπο, με την προσδοκία πως κανείς δεν θα διαμαρτυρηθεί, εξαιτίας του πόσο περιθωριοποιημένο ή μισητό είναι το θύμα. Όταν αυτές οι παραβιάσεις δικαιωμάτων αποκτήσουν συναίνεση, μετά θεσμοποιούνται μόνιμα και δεν έχει κανείς δικαίωμα να διαμαρτυρηθεί όταν εφαρμοστούν και σε άλλους, όπως θα γίνει αναπόφευκτα». Μερικούς μήνες μετά, τα τανκς και οι Ειδικές Δυνάμεις που πρωτοεμφανίστηκαν στη Βοστόνη για να «προστατεύσουν τους πολίτες» εμφανίστηκαν και στους δρόμους του Φέργκιουσον, αυτήν τη φορά για να επιτεθούν στους πολίτες...
Πόλεμος
Η τρομοϋστερία δεν είναι μόνο «κραυγή καταστολής», αλλά στη σημερινή της ισλαμοφοβική μορφή είναι και «κραυγή πολέμου». Η εμπειρία της 11ης Σεπτέμβρη και της αμερικανικής επέμβασης σε Αφγανιστάν-Ιράκ είναι ακόμα πρόσφατη. Ενώ είναι ακόμα σε εξέλιξη η διεθνής επέμβαση σε Ιράκ-Συρία, που βρήκε νομιμοποίηση εν μέσω υστερίας για τους «αιμοδιψείς τζιχαντιστές». Το γαλλικό κοινοβούλιο βρήκε την ευκαιρία να ψηφίσει αυτές τις μέρες την παράταση των πολεμικών επιχειρήσεων στη Μέση Ανατολή. Σε αυτό το φόντο πρέπει να δούμε και την πρωτοβουλία του Μπαράκ Ομπάμα να συγκαλέσει διεθνή διάσκεψη για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας στις 18 Φλεβάρη στην Ουάσινγκτον. Θα οργανώσει την «απάντηση στην τρομοκρατία» ο πρόεδρος που έχει βομβαρδίσει 7 χώρες (όλες με πλειοψηφικό μουσουλμανικό πληθυσμό) στη διάρκεια της θητείας του. Για να μην μείνει καμία αμφιβολία, μαζί με τους ξένους ηγέτες κρατών στο Παρίσι, θεωρήθηκε πρέπον να βαδίσει και ο γ.γ. του ΝΑΤΟ, ο επικεφαλής των «Ενόπλων Δυνάμεων του Ελεύθερου Κόσμου», που μας προστατεύουν από τους «βαρβάρους». 
«Συναίνεση»
Η τρομοϋστερία έχει και μια πολύ σοβαρή ιδεολογική χρήση. Πριν από λίγο καιρό, η αυστραλιανή κυβέρνηση έπαιρνε έκτακτα μέτρα λόγω «φήμης για επικείμενη τρομοκρατική επίθεση». Σε αυτήν την εφημερίδα, η Αυστραλή συντρόφισσα Τζες Λένεχαν έγραφε τότε εύστοχα πως «kυρίως, θέλουν να ξεχάσει ο κόσμος ότι στην πραγματικότητα είναι η κυβέρνηση αυτή που επιτίθεται». 
Η «τρομοκρατική απειλή» είναι πάντοτε ένα από τα καλύτερα εργαλεία αλλαγής της ατζέντας, μακριά από τις αντεργατικές πολιτικές και την κατεδάφιση των κατακτήσεών μας. Ασκείται η συστηματική πίεση να ιεραρχήσουν οι άνθρωποι την «ασφάλεια» ως βασική τους έγνοια και όχι τους μισθούς, τις συντάξεις, την υγεία, την παιδεία κ.λπ. 
Η παρέλαση των ηγετών κρατών στο Παρίσι ήταν ανάμεσα σε άλλα και μια απόπειρα για το συλλογικό «ξέπλυμα» του πολιτικού προσωπικού που καθοδηγεί τη διεθνή προσπάθεια να πληρώσει η εργατική τάξη την κρίση και συγκεντρώνει το λαϊκό μίσος, όπως το περιγράφει η προβληματική περί της διεθνούς «κρίσης αντιπροσώπευσης».
Σήμερα, σε όλη την Ευρώπη εμφανίζεται η πίεση να «ενωθούμε όλοι» ενάντια στην «ασύμμετρη απειλή». Οι κυβερνήσεις δεν είναι αυτές που μας ρημάζουν τις ζωές, αλλά αυτές που «μας προστατεύουν». Ο εχθρός δεν είναι «στις τράπεζες και στα υπουργεία», αλλά στα γκέτο των μεγαλουπόλεων, στα σαπιοκάραβα που βυθίζει η FRONTEX στη Μεσόγειο, ο «εχθρός» είναι ανάμεσά μας, όποιος φορά τουρμπάνι, μαντίλα, είναι μαυριδερός, είναι αυτομάτως «ύποπτος». Οι κοινωνίες μας δεν είναι διασπασμένες σε τάξεις, αλλά ένα ενιαίο πράγμα («ο τρόπος ζωής μας, η ασφάλειά μας, οι... ελευθερίες μας») που όλοι μαζί θα «υπερασπιστούμε». 
Αριστερά
Η Αριστερά πρέπει να σταθεί ξεκάθαρα απέναντι σε όλες αυτές τις πιέσεις. Απαιτώντας να σταματήσουν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στην «περιφέρεια», απαιτώντας δίκαιη-ανθρώπινη μεταχείριση των προσφύγων. Αρνούμενη να ενταχθεί σε οποιασδήποτε μορφής «εθνική ενότητα» με τους εκμεταλλευτές μας και το πολιτικό τους προσωπικό. Μη κάνοντας ούτε ένα βήμα πίσω στην υπεράσπιση των δημοκρατικών ελευθεριών, αντίθετα απαιτώντας τη διεύρυνση και το βάθεμά τους, για όλους, ντόπιους και μετανάστες. Απαιτώντας οι κολοσσιαίοι πόροι που πηγαίνουν στις ιμπεριαλιστικές εξορμήσεις, στο κυνήγι μεταναστών και στην ενίσχυση των δυνάμεων καταστολής να διατεθούν για τις ανάγκες της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Τελικά, μόνο η πάλη ενάντια στη φτώχεια, την καταστολή, στο ρατσισμό και τον πόλεμο θα μπορέσει να αντιμετωπίσει και τις αιτίες που γεννούν «τρομοκράτες».