Το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ και η ριζοσπαστική πτέρυγά του

Καθώς η κυβέρνηση Σαμαρά οδηγούνταν σε κατάρρευση και η δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ έτρεφε τους εφιάλτες του συστήματος για την επερχόμενη εκλογική του νίκη, σημαντικές μερίδες του εγχώριου συστήματος ενέτειναν τις πιέσεις, προέβαλαν τις απαιτήσεις και έθεσαν τους όρους ώστε να γίνει εφικτός ο «αρραβώνας» μεταξύ συστήματος και ΣΥΡΙΖΑ. Από τις ναυαρχίδες του μιντιακού μνημονιακού-αστικού κατεστημένου και κυρίως από το συγκρότημα του ΔΟΛ διατυπωνόταν -και εξακολουθεί να διατυπώνεται- χωρίς περιστροφές η διπλή «απαίτηση»: Από τη μια να εξουδετερωθεί το κόμμα ΣΥΡΙΖΑ ως ιμάντας μεταβίβασης αριστερών πιέσεων, των μελών του ΣΥΡΙΖΑ, του κόσμου της Αριστεράς, του κόσμου των κινημάτων, της ριζοσπαστικής εκλογικής του βάσης, αλλά και ως μαζικό κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς με δημοκρατική εσωτερική λειτουργία. Από την άλλη, η εξουδετέρωση των ριζοσπαστικών προγραμματικών αιχμών και πολιτικών κατευθύνσεων του σχεδίου «κυβέρνηση της Αριστεράς». 
Μονταζιέρα
Εκτός από την περιβόητη «μονταζιέρα» της Συγγρού, έχει οικοδομηθεί ένας ολόκληρος πολυπλόκαμος μηχανισμός που λειτουργεί ως «παρατηρητήριο» για τις διεργασίες στον ΣΥΡΙΖΑ, τις θέσεις των τάσεων και των πολιτικών του στελεχών, που επιβραβεύει τους «ρεαλιστές» και «ξεμπροστιάζει» και επιτίθεται στους «ακραίους» της αριστερής πτέρυγας του κόμματος. Αυτού του τύπου η στοχοποίηση δεν αφορά μόνο την Αριστερή Πλατφόρμα, αλλά και αριστερές τάσεις και στελέχη της κομματικής πλειοψηφίας.
Ο συμπυκνωμένος πολιτικός χρόνος, η ταχύτατη «διαδρομή» του ΣΥΡΙΖΑ από το 4,5% στο 27% και τώρα σε ποσοστά αρκετά πάνω από 30% που τον οδηγούν στην κυβέρνηση και μάλιστα πιθανότατα με αυτοδυναμία, δεν αφήνουν πολλά χρονικά περιθώρια η όλη «επιχείρηση να διεκπεραιωθεί με άνεση χρόνου, με στάδια, με πιο περίτεχνες και συγκαλυμμένες «τεχνικές»: είναι επιθετική και απροσχημάτηστη. Απαιτούν από τον ΣΥΡΙΖΑ να αλλάξει χαρακτήρα, ως προϋπόθεση για να κυβερνήσει με την ανοχή τους. Απαιτούν στην πραγματικότητα να αυτοκαταργηθεί ως κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Η αστική τάξη έχει την ιστορική αλλά και τη συγκεκριμένη πείρα για να αντιλαμβάνεται ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα αποσαθρωθεί, τότε οι ριζοσπαστικές προγραμματικές θέσεις και πολιτικές κατευθύνσεις θα εξουδετερωθούν πιο εύκολα, αφού θα λείπει το εργαλείο που θα τις υπερασπιστεί και θα τις κάνει υλική δύναμη. 
Με δεδομένες αυτές τις -ασφυκτικές και διαρκώς εντεινόμενες προϊόντος του χρόνου- πιέσεις του συστήματος, οι εξελίξεις στον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ το τελευταίο διάστημα είναι ανησυχητικές. 
Κομματικές διαδικασίες
Οι επιλογές που έγιναν στις κρίσιμες κομματικές διαδικασίες του τελευταίου διαστήματος, επιλογές βαθύτατα πολιτικές και όχι απλώς «διαδικαστικές» ή στενά οργανωτικές (ΚΕ και Διαρκές Συνέδριο), πέρα από σχεδιασμούς και προθέσεις, λειτούργησαν αρνητικά για τη συνοχή του κόμματος, τους δεσμούς συντροφικότητας και αλληλεγγύης μεταξύ των μελών και στελεχών του, το ρόλο των συλλογικών σωμάτων και οργάνων, τη δημοκρατία μέσα στο κόμμα, εντέλει και ως αποτέλεσμα για την ίδια τη συσπείρωση και μαχητική ικανότητα των οργανώσεών του. Έχοντας εσωτερικεύσει την απειλή της καραδοκούσας «μονταζιέρας», ακόμη και η «καθ’ όλα νόμιμη» έκφραση διαφορετικής από το ηγετικό κέντρο άποψης σε εσωκομματικές διαδικασίες ενοχοποιήθηκε σαν «δώρο» προς τον Σαμαρά. 
Άλλο ένα σημάδι βαθιάς ανησυχίας ειναι οι επιλογές που έγιναν στη συγκρότηση των ψηφοδελτίων. Το κομματικό «φίλτρο» αποσόβησε πολλές «αβαρίες» (π.χ. ΔΗΜΑΡ), αλλά παρ’ όλα αυτά ο κίνδυνος η εκλογική αυτοδυναμία να μη σημαίνει και πολιτική αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει. 
Αποφασιστικός «κρίκος»
Βαδίζοντας προς την «επόμενη μέρα» μιας μεγάλης εκλογικής-πολιτικής νίκης και της συγκρότησης κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να είναι σαφές ότι το «ανάχωμα» του κόμματος παραμένει πολιτικό. Διότι χωρίς τον αποφασιστικό «κρίκο» του κόμματος δεν υπάρχει «εγγυητής» για το ριζοσπαστικό πρόγραμμα και πολιτικό σχέδιο, δεν υπάρχει το «εργαλείο» για τις σκληρές πολιτικές και κοινωνικές μάχες που πρέπει να δώσουμε, δεν υπάρχει ο πολιτικός οργανωτής της σχέσης με την εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, τη νεολαία, τους μετανάστες, τα κινήματα αντίστασης, δεν υπάρχει το πολιτικό κέντρο που θα εκπονήσει τον πολιτικό σχεδιασμό στο σύνθετο, περίπλοκο, απαιτητικό και σκληρό τοπίο της «επόμενης μέρας». 
Οι υποβολείς του αστικού-μνημονιακού στρατοπέδου μάς προτείνουν να υιοθετήσουμε τη «μέθοδο ΠΑΣΟΚ», δηλαδή έναν συνδυασμό από τη μια «ήπιου κλίματος» και «έντιμου συμβιβασμού» με το σύστημα και από την άλλη του δόγματος «το υπουργικό συμβούλιο κυβερνά και το κόμμα ελέγχει». Ζητούν να απενεργοποιηθεί όλος ο «μηχανισμός» που χωρίς αυτόν το σχέδιο για κυβέρνηση της Αριστεράς ακυρώνεται: το κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς και η μαζική είσοδος των «από κάτω» και του κινήματός τους στο προσκήνιο της Ιστορίας. Ζητούν να βάλουν σε παρένθεση και να αποσαθρώσουν το κόμμα, αλλά και να υπονομεύσουν τις προϋποθέσεις για την ανάπτυξη μαζικού κινήματος. 
Επικαλούμενοι την ιστορική πείρα των κρίσιμων αναμετρήσεων που έδωσαν η Αριστερά και το κίνημα, καλούμε σε γενική προετοιμασία και εγρήγορση, για να διαφυλάξουμε τον αποφασιστικό κρίκο που λέγεται κόμμα, για να μη χάσουμε τη δυνατότητα να υλοποιήσουμε ένα σχέδιο κυβέρνησης της Αριστεράς, μαζικής ανάπτυξης των κινημάτων στην κατεύθυνση «να τα πάρουμε όλα πίσω», ρήξης με το σύστημα. 
Συστράτευση
Για να το πετύχουμε, απαιτείται η συστράτευση όλων των αριστερών τάσεων στο κόμμα, ώστε να αποκρουστούν οι πιέσεις να μπει σε παρένθεση. Απαιτείται η υπεράσπιση των δημοκρατικών διαδικασιών μέσα στο κόμμα, η αντίσταση στις τάσεις αυτονόμησης της κυβέρνησης και, αντίθετα, η υπαγωγή στον πολιτικό σχεδιασμό του κόμματος, η γενική προετοιμασία για την ανάπτυξη των κινημάτων από την πρώτη στιγμή της «επόμενης μέρας». 
Για να τα πετύχουμε όλα αυτά, απαιτείται η διεύρυνση και γενική αναδιάταξη των εσωκομματικών συμμαχιών σε αυτή την κατεύθυνση. Δηλώνουμε έτοιμοι γι’ αυτό και δεν αισθανόμαστε να υπάρχει καμία αντίφαση ανάμεσα σε αυτό και την οργάνωση της μάχης απέναντι στον αντίπαλο ή, πολύ περισσότερο, τις αναπόφευκτες διαφορές ανάμεσα στις αριστερές τάσεις.