Η μεγάλη εκλογική και πολιτική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και η αντιπαράθεση με τους δανειστές πυροδότησαν την επανεμφάνιση του εργατικού και λαϊκού παράγοντα. Μετά τις κορυφώσεις του 2010-12 και τη σχετική «νηνεμία» του 2012-14, ο κόσμος δηλώνει ξανά «παρών» στις εξελίξεις που αφορούν την ίδια του τη ζωή, η πολιτική συζήτηση επιστρέφει στις γειτονιές και τους χώρους δουλειάς, η λογική του φόβου και των «ρεαλιστικών μονόδρομων» υποχωρεί.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
«Ούτε βήμα πίσω» στις πιέσεις και τους εκβιασμούς του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου, «ούτε βήμα πίσω» στο ριζοσπαστικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ για ανάκτηση των απωλειών και ανατροπή της λιτότητας, είναι το μήνυμα που εκπέμπουν χιλιάδες εργαζόμενοι, άνεργοι, νεολαίοι, στους δρόμους και τις πλατείες της χώρας αλλά και σε δεκάδες ευρωπαϊκές πόλεις. Ο κόσμος στηρίζει μεν τη νέα κυβέρνηση, ταυτόχρονα όμως την καλεί να μην υποχωρήσει. Διάθεση που τροφοδοτείται από το αίσθημα ανάτασης και ενθουσιασμού που προκάλεσαν στις λαϊκές δυνάμεις οι προεκλογικές και κάποιες μετεκλογικές δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Στα χρόνια της κρίσης, οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα υπήρξαν θύματα ενός ανελέητου ταξικού πολέμου, που εκπορεύτηκε από την άρχουσα τάξη και τα πολιτικά της επιτελεία. Οι απώλειες στα εργατικά και τα κοινωνικά δικαιώματα είχαν το χαρακτήρα «ιστορικής ρεβάνς» για τις δυνάμεις του κεφαλαίου. Τα προγράμματα άγριας λιτότητας και λεηλασίας του δημόσιου πλούτου, η πανευρωπαϊκή εποπτεία και η ένταση του αυταρχισμού, δημιούργησαν ένα «ασφυκτικό πλαίσιο» διαβίωσης για τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους, τη νεολαία. Η αντιστροφή των πληγμάτων που έχουμε δεχτεί θα απαιτήσει σκληρές συγκρούσεις με τα υπαρκτά δεδομένα σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.
Ο κρίσιμος παράγοντας για να εκπληρωθούν οι επιθυμίες και να ικανοποιηθούν οι ανάγκες της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας -καθοριστικότερος ακόμα και από την πολιτική πρακτική της κυβέρνησης- θα είναι ο βαθμός ενεργοποίησης και οργάνωσης του κινήματος, η κατεύθυνση και ο προσανατολισμός του, το επίπεδο δράσης και τα αιτήματά του, τα οποία οφείλουν να μετατρέπονται σε πολιτική γραμμή πίεσης προς την κυβέρνηση. Πίεση υποστήριξης σε όποια φιλολαϊκά μέτρα προωθήσει, αλλά και πίεση διεκδίκησης που θα εμποδίζει παλινωδίες και δεξιόστροφες μετατοπίσεις και θα αλλάζει τους συσχετισμούς υπέρ των «από κάτω».
Η ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος και η ενίσχυση της συλλογικότητας στους εργασιακούς χώρους, η αποκατάσταση της διαπραγματευτικής ισχύος των οργάνων εκπροσώπησης των εργαζομένων, είναι βασική προϋπόθεση για την επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ (συμπαρασύροντας και τα υπόλοιπα μισθολογικά κλιμάκια) και τον περιορισμό του «διευθυντικού δικαιώματος» των εργοδοτών. Ένα πραγματικό δημόσιο και δωρεάν ΕΣΥ δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν εκδιωχθούν όλοι οι «υπηρέτες» των εμπόρων της υγείας, που διοικούν τα δημόσια νοσοκομεία και απομυζούν τον κρατικό προϋπολογισμό. Τέτοιες ενέργειες υπεράσπισης των δημόσιων αγαθών θα απαιτήσουν την ενεργή συμμετοχή των ίδιων των εργαζομένων και των μαχητικών κομματιών των σωματείων τους. Ανάλογος βαθμός ενεργοποίησης και συλλογικής οργάνωσης πρέπει να υπάρξει σε κάθε γειτονιά και σχολή. Τα κινήματα για τα δικαιώματα και τα περιβαλλοντικά κινήματα, το αντιφασιστικό κίνημα, οι κινήσεις αλληλεγγύης, οι φοιτητικοί σύλλογοι, μπορούν και πρέπει να εμβαθύνουν την παρέμβασή τους, πετυχαίνοντας κατακτήσεις σε πολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο.
Αυτές οι σύνθετες διεργασίες στην κοινωνία και στον κόσμο των εργατικών και κοινωνικών αντιστάσεων, για να είναι αποτελεσματικές και να μπορέσουν να επιβάλουν «αυτά που θέλουμε» και όχι «αυτά που μπορούμε», για να εμποδίσουν τις αναδιπλώσεις της κυβέρνησης, θα απαιτήσουν ευρύτερο συντονισμό και ενότητα στη δράση. Θα απαιτήσουν μετουσίωση των αιτημάτων σε πολιτικούς στόχους που θα συμπυκνώνονται γύρω από το δίπολο: «καταργούμε το μνημονιακό καθεστώς της εκμετάλλευσης - διεκδικούμε και παίρνουμε πίσω όλα όσα μας ανήκουν».