Τα αιτήματα των εργαζομένων στο προσκήνιο

Τ ο πολυσυζητημένο 4μηνο της παράτασης της ισχύουσας δανειακής σύμβασης θα χρησιμοποιηθεί από την πλευρά των ιδιωτικών επιχειρήσεων για να πιέσουν κι άλλο τη νέα κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό που θα κρίνει τις εξελίξεις είναι αν και πόσο γρήγορα οι δικές μας συλλογικές δυνάμεις, ο κόσμος της δουλειάς, που τόσα έχασε τα μνημονιακά χρόνια, θα αποφασίσει να διεκδικήσει οργανωμένα τα αιτήματά του.
Το πετυχημένο παλιότερο σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ «ή εμείς ή αυτοί» είναι πιο επίκαιρο από ποτέ! Όποιος επιδείξει «υπομονή» για να... βγει το 4μηνο δεν θα βοηθήσει την τάξη του!
Αιτήματα 
Στις συναντήσεις των νέων υπουργών και αναπληρωτών με τους συνδικαλιστικούς φορείς, παρά τις πολλές φορές ομολογουμένως καλές προθέσεις τους, πριονίζονται οι διεκδικήσεις των εργαζομένων, ακόμα κι αυτές που η ίδια η κυβέρνηση προεκλογικά είχε εξαγγείλει στο «πρόγραμμα της ΔΕΘ». Το μέιλ Βαρουφάκη εξειδικεύεται και αποσαφηνίζεται η «δημιουργική ασάφειά» του.
Έτσι, διαβεβαιώνεται ότι οι διαθέσιμοι θα γυρίσουν στις δουλειές τους ή σε άλλες θέσεις («μίνι κινητικότητα») σταδιακά, ύστερα από επανασύσταση ορισμένων δομών και κλάδων που καταργήθηκαν σε μια νύχτα. Η κινητικότητα όμως «εφευρέθηκε» από τις κυβερνήσεις των απολύσεων, γι’ αυτό συνδέθηκε και με το καθεστώς της διαθεσιμότητας. Θεσμικό πλαίσιο για μετακίνηση υπαλλήλων, με τη συμφωνία των εργαζομένων, υπήρχε (μετατάξεις-αποσπάσεις-μετακινήσεις). Είναι δηλωμένο από όλη τη νέα πολιτική ηγεσία ότι οι θέσεις των διαθεσίμων που θα επιστρέψουν θα αφαιρεθούν από τις 15.000 προσλήψεις που είχε προγραμματίσει η προηγούμενη κυβέρνηση για το 2015. Έτσι, ζήτημα είναι αν θα «περισσέψουν» 4.000-5.000 πραγματικά νέες προσλήψεις που τόσο έχει ανάγκη το κοινωνικό κράτος για να δουλεύει αξιοπρεπώς, για να επαναλειτουργήσουν σχολεία και νοσοκομεία που έκλεισαν, με αποτέλεσμα όλος ο κόσμος που δεν έχει να πληρώσει να υποφέρει.
Επιπλέον, η συνδεδεμένη με το μισθό «αξιολόγηση» στο Δημόσιο και ο επανέλεγχος των συμβάσεων ΙΔΑΧ απορρίφθηκαν το αμέσως προηγούμενο διάστημα με συλλογικές κινητοποιήσεις από το σύνολο εργαζομένων και αριστερούς δημάρχους, άρα ούτε τώρα μπορούν να γίνουν δεκτές ως πρακτικές. Εξακολουθούν να ισχύουν οι διεκδικήσεις για κατάργηση των πειθαρχικών για συνδικαλιστικούς λόγους και «αναξιοπρεπή συμπεριφορά», να εκλείψει το διευθυντικό δικαίωμα, τα παράλληλα καθήκοντα, να ξεπαγώσουν οι 3ετίες εξέλιξης, να επανέλθουν στις βαθμίδες τους οι υπάλληλοι που υποβιβάστηκαν μεταφερόμενοι σε άλλες υπηρεσίες, να μην πειραχτούν τα μη μισθολογικά επιδόματα, να μην υπάρξει αύξηση συνταξιοδοτικών ορίων ηλικίας, να αποκατασταθούν οι ζημιές των ταμείων-πανεπιστημίων-νοσοκομείων από το PSI του Βενιζέλου.
 Από τις συναντήσεις με τους υπουργούς μάθαμε επίσης ότι το διευρυμένο ωράριο των εκπαιδευτικών θα συνεχίσει ως έγινε από την προηγούμενη κυβέρνηση, κάτι που παγιώνει το μειωμένο προσωπικό στα σχολεία και βρίσκει την ΟΛΜΕ αντίθετη και με το δίκιο της.
Επείγει η στελέχωση του Σώματος Επιθεωρητών Εργασίας προκειμένου να εξασφαλίζει, υπό όρους, το συμφέρον των εργαζομένων, καθώς και η νομοθετημένη αποκατάσταση του θεσμικού πλαισίου, με τις κατακτήσεις που εξαφάνισαν οι εργοδοτικές κυβερνήσεις στον ιδιωτικό τομέα. Το καθεστώς της ανασφάλιστης εργασίας δεν επιτρέπεται να εξακολουθεί να έχει ανοχή και θα είναι αποτελεσματικότερη η αντιμετώπισή του μόνο αν συνδυαστεί με τη θέσπιση ίσων δικαιωμάτων στους μετανάστες εργαζόμενους και με τη νομιμοποίηση όλων όσων έρχονται στη χώρα.
Οι ΣΣΕ (Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας), η διαιτησία για εργοδότες και εργαζόμενους (ΟΜΕΔ), η αύξηση του χρονικού ορίου της μετενέργειας των συμβάσεων, αλλά και ο ορισμός του κατώτατου μισθού στα 751€ δεν είναι «πολυτέλειες», ούτε «πλήγματα στην ανταγωνιστικότητα» των επιχειρήσεων, ακόμα περισσότερο δεν έχουν «δημοσιονομικό κόστος» στον προϋπολογισμό του κράτους, παρά μόνο θωρακίζουν τους εργαζόμενους απέναντι στην εργοδοσία. Άρα κακώς δεχόμαστε τη διαπραγμάτευση με τους «εταίρους» και τους «θεσμούς». Η άμεση διεκδίκηση όλων αυτών των αιτημάτων είναι στην ευχέρεια των σωματείων, που έχουν μια λαμπρή ευκαιρία τώρα να την οργανώσουν.
Η εξαφάνιση κάθε νόμιμης δυνατότητας για ελαστικές σχέσεις εργασίας στον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα αποτελεί πιο δίκαιη κατάσταση για την πλειοψηφία της ανθρώπινης κοινωνίας και πιο συμφέρουσα λύση για τα οικονομικά του Δημοσίου. Οι μόνοι που χάνουν είναι οι εργολάβοι εργαζομένων, που καταχρώνται δημόσιο χρήμα, και το σύνολο των μεγαλοεργοδοτών, που εξασφαλίζουν χαμηλότερους μισθούς για τους δικούς τους εργαζόμενους.
Ό,τι έγινε, έγινε;
Είναι προφανές ότι οι εργαζόμενοι δεν θα δεχτούν «έτσι απλά» να αλλάξουν οι προεκλογικές εξαγγελίες από μια κυβέρνηση που θεωρούν δική τους, βγαλμένη από τους αγώνες τους και την απονομιμοποίηση των μνημονίων που οι ίδιοι έκαναν μέρα με τη μέρα, διαδήλωση τη διαδήλωση, πλατεία την πλατεία.
Παρά τη μειωμένη δράση του κινήματος τα τελευταία 2 χρόνια, οι ελπίδες τους μεταφέρθηκαν στις εκλογές, αλλά και στα αποτελέσματα ορισμένων παρατεταμένων και σκληρών αγώνων-φάρων του εργατικού κινήματος, όπως αυτοί των καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών και των σχολικών φυλάκων.
Στη συλλογική συνείδηση καταγράφηκε ότι οι αγώνες είναι αυτοί που μπορούν να δικαιωθούν και όχι οποιαδήποτε άλλη «μοντέρνα» και «ρεαλιστική» πρακτική. Η επαναπρόσληψή τους δεν θα σημάνει απλά το τέλος μιας μεγάλης μάχης. Θα σημάνει μεταφορά του παραδείγματος της νίκης σε όλους τους κλάδους. Με αυτόν τον τρόπο, εύκολα καλλιεργείται ντόμινο δικαιολογημένων απαιτήσεων των υπόλοιπων εργαζομένων. 
Τα σωματεία και η Αριστερά
Τα σωματεία, με πιο ήρεμα κι εμφανώς ανακουφισμένα τα μέλη τους, έχουν άμεσα την προοπτική να συσπειρώσουν και να επεκτείνουν τη δύναμή τους, να οργανώσουν συνελεύσεις, δράσεις, κοινές κινητοποιήσεις. Ο φόβος για διώξεις και πειθαρχικά με προκαταβολική αργία, που μας είχε στοιχειώσει τελευταία, έχει απομακρυνθεί.
Με την πρόνοια που απαιτείται ώστε οι συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΜΕΤΑ να μη μετατραπούν σε «κυβερνητικού συνδικαλισμού» και οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να μη λειτουργήσουν σεχταριστικά, αφαιρώντας δυναμική και μαχητικούς εργαζόμενους από το κίνημα, προκειμένου να αποδείξουν ότι «τα έλεγαν αυτοί για τον ΣΥΡΙΖΑ» και να επιβεβαιωθεί ακόμα μία «αυτοεκπληρούμενη προφητεία».
Η αναγκαιότητα της δράσης είναι ακόμα πιο αυξημένη σε αυτήν τη φάση, αφού οι ευκαιρίες για ανασύνταξη του κινήματος και αναζωογόνηση των σωματείων δεν είναι απεριόριστες ούτε σε αριθμό ούτε σε χρόνο!
Υπομονή για 4 μήνες;
Η «υπομονή» και η «εμπιστοσύνη στη νέα κυβέρνηση» δεν θα μας βγει σε καλό, γιατί καραδοκεί το μεγάλο κεφάλαιο που δεν έχει κάτσει –και ούτε πρόκειται– με σταυρωμένα τα χέρια.
Η στάση του εργατικού κινήματος και κυρίως της συλλογικά οργανωμένης μορφής του, με τα σωματεία του, τις συνδικαλιστικές και πολιτικές παρατάξεις του, τις ομοσπονδίες και συνομοσπονδίες του, επείγει να γίνει τουλάχιστον εξίσου διεκδικητική με αυτήν του κεφαλαίου.
Ή θα προλάβουμε την ανασύνταξη των σωματείων και τη δικαίωση των αιτημάτων της πλειοψηφίας, ή θα προλάβουν την ανασύνταξη της αντιδραστικής Δεξιάς και την υλοποίηση της επιθυμίας τους να τσακίσουν οτιδήποτε έμεινε όρθιο για την κοινωνία.
Η στήριξη των σωματείων από την κυβέρνηση σημαίνει ενίσχυση της ίδιας (εφόσον είναι του λαού) και προστασία της από τις επόμενες κανονισμένες κινήσεις των εργοδοτών, που θα θελήσουν να τη ρίξουν μόλις αισθανθούν ισχυρότεροι. Ο αληθινός σύμμαχος είναι τα συνδικάτα. Αν τα δυναμώσουμε όλοι μαζί, τότε έχουμε αυξημένες πιθανότητες για πιο μόνιμη και πιο στέρεα νίκη!