Και δουλειά και λεφτά και αξιοπρέπεια

Λίγοι, ευτυχώς κι όχι σε αυτήν την αίθουσα, οδηγούνται σε ακραία επιχειρήματα για να νομιμοποιήσουν ένα, μερικώς και προσωρινά, τετελεσμένο αποτέλεσμα, αναπαράγοντας το γνωστό, στην ελληνική κοινωνία, δίλημμα των προηγούμενων κυβερνήσεων «συμφωνία ή έξοδος από το ευρώ».
Ας δούμε το αποτέλεσμα, με τόλμη και αρετή. Και αυτό που έγινε να το πούμε στον ελληνικό λαό. Γιατί μόνο έτσι μπορούμε να έχουμε και να δημιουργούμε σχέσεις εκπροσώπησης που βασίζονται στην εμπιστοσύνη. Ο κόσμος να ξέρει ότι δεν του λέμε άλλα από αυτά που γίνονται, ακόμη και αν είναι επώδυνα. Αυτό αποτελεί βασικό στοιχείο, ειδικά στη σημερινή συγκυρία, μίας διακυβέρνησης από την Αριστερά.
Πρόκειται για μία συμφωνία που είναι ένα βήμα μπροστά μεν, αλλά με πολλά αρνητικά στοιχεία και σε ένα ολισθηρό/επικίνδυνο τοπίο, στο οποίο συμβάλλει η ίδια η συμφωνία.
Βασικός στόχος που είχε τεθεί, πριν ξεκινήσει η διαπραγμάτευση, ήταν η εξασφάλιση βραχυπρόθεσμης χρηματοδότησης, διεύρυνσης του δημοσιονομικού χώρου, όπως λέγαμε. Ζητούμενο το οποίο, ωστόσο, δεν κατέστη δυνατό να επιτευχθεί. 
Αυτό το δεδομένο πλέον, δημιουργεί ένα ασφυκτικό πλαίσιο το οποίο παρατείνει τη θανάσιμη παγίδα για την κυβέρνηση και επομένως πολλαπλασιάζει τις δυσκολίες της σε πολύ βασικά ζητήματα λειτουργίας του κράτους και άσκησης πολιτικών. 
Ακόμη, και αυτό είναι πολύ σημαντικό, για να ξέρουμε για το τι συζητάμε. Ο χρόνος, δεν είναι 4 μήνες κατ’ ανάγκη. Το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης, η μη δυνατότητα κάλυψης των άμεσων χρηματοδοτικών αναγκών, δημιουργεί εξαιρετικά ασαφές χρονικά και πιεστικό τοπίο. Το χρηματοδοτικό κενό, αν δεν καλυφθεί, έχει αποτελέσματα στο Μάρτιο και όχι σε 4 μήνες. Η κάλυψή του ανοίγει πεδίο νέων πιέσεων προς την κυβέρνηση.
Η συμφωνία είναι μεταβατική, ανοικτή σε «ερμηνείες» της ελληνικής πλευράς ή των θεσμών. Περιλαμβάνει ταυτόχρονα και δικές μας επιδιώξεις και νεοφιλελεύθερα προτάγματα και δεσμεύσεις, όπως άλλωστε διαπιστώθηκε και στη σημερινή συζήτηση.
Αυτή η συμφωνία θέτει ένα πρόβλημα σήμερα για εμάς ως κόμμα.
Το κόμμα πρέπει να έχει μια αυτονομία από την κυβέρνηση.
Για να υπηρετηθεί αυτός ο στόχος, νομίζω, το κόμμα θα πρέπει να μην υπερψηφίσει τη συμφωνία – αν τίθεται τέτοιο ζήτημα. Μάλιστα το καλύτερο θα ήταν να την καταψηφίσει, στηρίζοντας ωστόσο την κυβέρνηση.
Και αυτό επειδή η συμφωνία περιέχει δεσμεύσεις που έρχονται σε ευθεία αντίθεση με το πρόγραμμά μας. Περιέχει στοιχεία αποδοχής του «μνημονιακού καθεστώτος», όπως χαρακτηρίζουμε την κατάσταση που επιβλήθηκε τα προηγούμενα χρόνια, δηλαδή της έτι περαιτέρω νεοφιλελεύθερης μετάλλαξης της ελληνικής κοινωνίας – όχι μόνο ετεροχρονισμού στο μέλλον κομβικών πολιτικών του προγράμματος της Θεσσαλονίκης.
Τυχόν υπερψήφιση μας οδηγεί, ως κόμμα, όχι απλώς σε δημιουργικές αμφισημίες αλλά σε αντιφάσεις, στη χρήση κίτρινων λογαρίθμων για να τις καλύψουμε, μεταξύ του συνεδριακού προγράμματος και της συμφωνίας […]. 
[…] Η ανεργία, η φτώχεια, η κοινωνική πόλωση απαιτούν το κόμμα μας να κρίνει την κυβέρνηση στη βάση του προγράμματός του, για να μπορεί να έχει την αξιοπιστία στην κοινωνία να συνθέσει τα αιτήματά της σε κοινωνική διεκδίκηση και να διευρύνει τον πολιτικό χώρο της κυβέρνησης στην εφαρμογή πτυχών του προγράμματός μας. 
Το κόμμα είναι αυτό το οποίο θα διεκδικεί και δουλειά και λεφτά και αξιοπρέπεια, η οποία θα είναι και η αξιοπρέπεια των ανθρώπων που στηρίζονται στα πόδια τους και όχι σε κουπόνια διατροφής.