Ο ΣΥΡΙΖΑ και το μέτωπο υγείας

Την Πέμπτη 2 Απρίλη πραγματοποιείται στο ξενοδοχείο Novotel Πανελλαδική Σύσκεψη των διοικητικών συμβουλίων των σωματείων των δημόσιων νοσοκομείων, με απόφαση που είχε λάβει το Γενικό Συμβούλιο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων στα Δημόσια Νοσοκομεία (ΠΟΕΔΗΝ) από τα μέσα του Μάρτη. Στο τέλος της Σύσκεψης προγραμματιζόταν συγκέντρωση και συνάντηση με την ηγεσία του υπουργείου Υγείας στο αμφιθέατρο.
Την ίδια μέρα οι εργαζόμενοι στο Αττικό Νοσοκομείο πραγματοποιούσαν 4ωρη στάση εργασίας και συγκέντρωση μπροστά στην είσοδο για τα επείγοντα του νοσοκομείου. Διεκδικούν να σταματήσει το αίσχος των ράντζων στο νοσοκομείο που, ενώ έχει τραγικές ελλείψεις σε προσωπικό, έχει πληρότητα 120% καθημερινά. Το πρόβλημα δημιουργήθηκε από τις μνημονιακές πολιτικές της προηγούμενης κυβέρνησης, που έκλεισε στη Δυτική Αθήνα το νοσοκομείο Λοιμωδών, τα τμήματα Πρώτων Βοηθειών του ΙΚΑ σε Αιγάλεω και Περιστέρι και επιδείνωσε την υπολειτουργία του Κέντρου Υγείας Περιστερίου.
Αν μάλιστα προχωρήσει το κλείσιμο των δύο ψυχιατρικών νοσοκομείων της περιοχής (μιας και παρά τις περί του αντιθέτου δεσμεύσεις της κυβέρνησης, ως τώρα επικρατεί στασιμότητα για το ζήτημα), τότε στην ουσία σχεδόν μισό εκατομμύριο άνθρωποι θα εξυπηρετούνται μόνο από ένα νοσοκομείο. 
Το χορό των κινητοποιήσεων άνοιξαν οι εργαζόμενοι στο ΨΝΑ-Δαφνί μια βδομάδα νωρίτερα, με τρίωρη στάση εργασίας και συγκέντρωση στο υπουργείο Υγείας. Όπου για μια ακόμη φορά πήραν αόριστες υποσχέσεις για τη λειτουργία του νοσοκομείου, αλλά και για την απομάκρυνση του μνημονιακού διοικητή του νοσοκομείου, Θεοδωράκη. Η ερμηνεία των στελεχών του υπουργείου Υγείας, ακόμη και στην ημερίδα που διοργάνωσε την Κυριακή 29 Μάρτη η Επιτροπή Υγείας της Νομαρχιακής Επιτροπής Δυτικής Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ, είναι η οικονομική στενότητα.
Έκτακτα μέτρα
Τι αποφεύγουν να πουν; Ότι η υγεία είναι ο χώρος όπου ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει και μπορεί να αμφισβητήσει έμπρακτα τη νεοφιλελεύθερη πολιτική των περικοπών, των ιδιωτικοποιήσεων και της διαφθοράς. Αν η κυβέρνηση εννοεί πραγματικά ότι δεν θέλει να διαλυθεί το ΕΣΥ, είναι υποχρεωμένη να απεμπλέξει τα μέτρα που θα πάρει στην υγεία από τη διαπραγμάτευση με τους δανειστές.
Αυτό που χρειάζεται είναι έκτακτα μέτρα αναδιανομής αντίστοιχα με τα μέτρα που τόσα χρόνια έπαιρναν σε βάρος της δημόσιας υγείας οι καπιταλιστές και οι μνημονιακές κυβερνήσεις. Άμεσα θα πρέπει να προχωρήσει σε γενναία αύξηση της χρηματοδότησης των νοσοκομείων, για να μην κλείσει καμιά δομή, κανένα τμήμα, κανένα κρεβάτι στο ΕΣΥ. 
Δεύτερο βήμα που χρειάζεται είναι η κατάργηση του 5ευρω και του ενός ευρώ στη συνταγή και η κατάργηση της ΕΣΑΝ ΑΕ. Η κατάργηση κάθε εμποδίου δηλαδή στην ελεύθερη πρόσβαση στη δημόσια υγεία, που για να είναι πετυχημένη και αποτελεσματική πρέπει να συνοδεύεται από μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού που να καλύπτει πλήρως τις ανάγκες.
Τέλος χρειάζεται άμεση αντικατάσταση όλων των διοικήσεων των νοσοκομείων που υπηρέτησαν το μνημονιακό καθεστώς στην υγεία, αλλά και η άμεση ανάκληση όποιων τέτοιων διορισμών έγιναν από τον νυν υπουργό. Ταυτόχρονα πρέπει να αρχίσει μια πλατιά συζήτηση με τα συνδικάτα και τους εμπλεκόμενους φορείς για ένα νέο μοντέλο δημοκρατικής διοίκησης στο ΕΣΥ με καθοριστικό το ρόλο των γενικών συνελεύσεων.
Κόμμα και συνδικάτα
Καθοριστικό ρόλο θα διαδραματίσουν οι Οργανώσεις Μελών (ΟΜ) του ΣΥΡΙΖΑ και οι συνδικαλιστικές παρατάξεις που στηρίζει στους χώρους δουλειάς. Οι ΟΜ είναι αυτές που μπορούν, με τις αποφάσεις και τις πρωτοβουλίες τους, να κρατήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ σταθερά και αποφασιστικά στο ριζοσπαστικό του πρόγραμμα, στηρίζοντας κάθε φιλεργατικό μέτρο και πιέζοντας για την υλοποίηση των δεσμεύσεων, όταν υπάρχουν υποχωρήσεις.
Οι συνδικαλιστικές παρατάξεις είναι απαραίτητο να εντείνουν τη δράση τους στα συνδικάτα.
Να συμβάλλουν στην οργάνωση γενικών συνελεύσεων, τοπικών δράσεων και συγκεντρώσεων των σωματείων ενάντια σε κλεισίματα τμημάτων και για την κατάργηση των χαρατσιών και οργανώνοντας κοινές δράσεις με άλλα σωματεία και φορείς για τη σωτηρία της δημόσιας υγείας. Θέτοντας έτσι με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο στην υπόλοιπη Αριστερά το ζήτημα της συμπαράταξης για τη ρήξη και την ανατροπή των μνημονίων και του νεοφιλελευθερισμού και ξεσκεπάζοντας την υποκριτική και όψιμη αντιμνημονιακή ρητορεία των ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ.

Περίθαλψη πραγματικά για όλους
Ως αφετηρία πρέπει να κατανοηθεί η δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ για διασφάλιση υπηρεσιών υγείας και περίθαλψης για όλους. Και για όλους σημαίνει χωρίς εξαιρέσεις. Κάθε «κόφτης» που αποκλείει συγκεκριμένες πληθυσμιακές ομάδες θα πρέπει να απορριφθεί. Είτε είναι «κόφτης» ρατσιστικός (νόμιμοι-«παράνομοι» μετανάστες), είτε είναι «κόφτης» ασφαλιστικός (π.χ. ανασφάλιστοι που οφείλουν να έχουν… 50 ένσημα ετησίως), είτε είναι «κόφτης» εισοδηματικός (π.χ. ανασφάλιστοι που οφείλουν να έχουν δηλωθέν εισόδημα μικρότερο από το όριο της ακραίας φτώχειας). Από αυτή τη δέσμευση προκύπτει και η υποχρέωση για την άμεση κατάργηση των 5 ευρώ ανά εξέταση, του 1 ευρώ ανά συνταγή και η υποχρέωση για δραστική μείωση της προσωπικής συμμετοχής στο φάρμακο. 

Προσλήψεις και όχι εργολαβίες

Απαιτείται επειγόντως η στήριξη του δημόσιου συστήματος πριν αυτό ξεπεράσει τελειωτικά τα κρίσιμα όρια αντοχής του. Και επειδή το «σύστημα» δεν είναι άυλο, αυτό σημαίνει επειγόντως προσλήψεις γιατρών, νοσηλευτών, διοικητικού προσωπικού. Υπό κανονικές συνθήκες αυτό θα σήμαινε δεκάδες χιλιάδες προσλήψεις. Όμως τα όρια βιωσιμότητας, τα όρια στοιχειώδους ασφάλειας είναι γνωστά: κατά την προεκλογική περίοδο υποστηρίχθηκε ως μίνιμουμ ο στόχος της πρόσληψης 2.000 γιατρών και 5.000 νοσηλευτών και διοικητικών. Αυτό είναι που πρέπει να υλοποιηθεί άμεσα, χωρίς αυταρέσκεια και με καταγραμμένη την ανάγκη περαιτέρω ενίσχυσης.
Αναγκαία είναι, επίσης, μια κρίσιμη «εξοικονόμηση»: το τσάκισμα των «εργολαβιών» μέσα και γύρω από το δημόσιο σύστημα. Πρόκειται για μια καλυμμένη ιδιωτικοποίηση που είναι πανάκριβη και ταυτόχρονα επικίνδυνη, γιατί λειτουργεί με κριτήριο το κέρδος και όχι την ασφάλεια και την ποιότητα. Και αυτό πρέπει να είναι ένα πρώτο βήμα για την αντιστροφή του συσχετισμού στην υγεία, υπέρ του δημόσιου και σε βάρος του ιδιωτικού τομέα της. Γιατί μόνον έτσι λύνονται τα προβλήματα, όταν έχουν γίνει τόσο σοβαρά, και τα παραδείγματα έρχονται από την ίδια την ιστορία του καπιταλισμού.