Συνέντευξη με το δήμαρχο Κερατσινίου-Δραπετσώνας Χρήστο Βρεττάκο

To Σαββατοκύριακο 4 & 5 Απρίλη πραγματοποιήθηκαν στη γειτονιά των Λιπασμάτων Δραπετσώνας, κινητοποιήσεις που καλούσαν η δημοτική αρχή, φορείς και σύλλογοι της περιοχής και οργανώσεις της Αριστεράς. Οι διαδηλώσεις είχαν αίτημα να σταματήσουν τα νέα επιχειρηματικά σχέδια που θέλουν να ξαναλειτουργήσουν στην περιοχή διυλιστήρια επικίνδυνα για τους κατοίκους και το περιβάλλον.
Η σχετική έκταση μεγέθους 640 στρεμμάτων είχε μοιραστεί σε διάφορους ιδιοκτήτες (γαλλική Λαφάρζ, Εθνική Τράπεζα, ΟΛΠ, δήμο, ΔΕΗ) και από τότε ήταν ένα μέρος χωρίς καμία ουσιαστική χρήση με εγκαταστάσεις- κουφάρια να σαπίζουν. Η προηγούμενη κυβέρνηση μεθόδευσε το ξεπούλημα της έκτασης στον Μελισσανίδη μήνες πριν, με την αλλαγή του Ρυθμιστικού Σχεδίου επί υπουργίας Μανιάτη. Η αδειοδότηση της λειτουργίας των εγκαταστάσεων πετρελαϊκών αποβλήτων δόθηκε μόλις 4 μέρες πριν από τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου στην OilOne (συμφερόντων Μελισσανίδη).
Απέναντι στην αισχροκέρδεια των εφοπλιστών η δημοτική αρχή επιχειρεί  να βάλει φρένο διεκδικώντας την αλλαγή Ρυθμιστικού Σχεδίου και την ανάπλαση της περιοχής με εγκαταστάσεις υγείας, παιδείας, πρασίνου και αναψυχής. 
Στην «Εργατική Αριστερά» μίλησε ο δήμαρχος Κερατσινίου-Δραπετσώνας και επικεφαλής της παράταξης «Άλλος Δρόμος», Χρήστος Βρεττάκος.

Η δημοτική αρχή κινητοποιείται ενάντια στα εφοπλιστικά σχέδια. Ποιοι είναι οι πραγματικοί στόχοι των επιχειρήσεων; Ποιοι κίνδυνοι κρύβονται πίσω από αυτά τα σχέδια και πώς υποβαθμίζεται η διαβίωση των κατοίκων της περιοχής;
Ιστορικά, από τις αρχές τους 20ού αιώνα μέχρι και τη δεκαετία του 1990, υπήρχαν πολιτικές που θεωρούσαν την περιοχή και τους κατοίκους δεύτερης κατηγορίας. Η Β’ Πειραιά αποτελούσε το σκουπιδότοπο όλου του λεκανοπεδίου, με όλες τις ρυπογόνες δραστηριότητες (λιπάσματα, τσιμεντάδικο, γυψάδικο, σφαγείο) συγκεντρωμένες στη Δραπετσώνα. Οι άνθρωποι δεν είχαν δικαιώματα σε ένα υγιές περιβάλλον και καμία προοπτική για αξιοπρεπή διαβίωση.
Σήμερα πάλι επιλέγεται αυτός ο χώρος με ταξικό κριτήριο για να ικανοποιηθούν οι ανάγκες του κεφαλαίου. Να υπάρχουν δηλαδή δίπλα στο μεγαλύτερο λιμάνι της Μεσογείου εγκαταστάσεις και δραστηριότητες που να το στηρίζουν. Έτσι ξεκινούν με τη δημιουργία διυλιστηρίου στα 75 μέτρα από το κέντρο της πόλης, με κριτήριο τις ανάγκες του λιμανιού και όχι των ανθρώπων. 
Σε μια πόλη που είναι κατεστραμμένη, με χιλιάδες ανέργους, η πολιτική αυτή βάζει τους ανθρώπους να επιλέξουν: ή θα έχουν δουλειά ή θα έχουν υγεία και προοπτική ζωής. Εμείς ως δημοτική αρχή, επειδή κινούμαστε με ταξικό κριτήριο αντίθετο με αυτές τις επιλογές, στεκόμαστε απέναντι στα επιθετικά σχέδια του κεφαλαίου και αγωνιζόμαστε να οργανώσουμε την πάλη των ανθρώπων που χρόνια τώρα τους κλέβουν τη ζωή, δημιουργώντας μια περιοχή που να βοηθήσει την ανάπτυξη του Πειραιά συνολικά, που θα έχει κέντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του. 
Οι κοντινές επιχειρήσεις μιλούν για «ανάπτυξη» της περιοχής των Λιπασμάτων με πρωτοβουλία του ιδιωτικού κεφαλαίου. Αληθεύουν αυτοί οι ισχυρισμοί;
Αναρωτιόμαστε τι πραγματικά κατάφεραν οι φερόμενοι ιδιοκτήτες εδώ και 20 χρόνια, εκτός από το να μετατρέψουν την περιοχή σε κρανίου τόπο. Για παράδειγμα, το εργοστάσιο των λιπασμάτων που κρατήθηκε όρθιο για δεκαετίες, αντί να αξιοποιηθεί για χρήση από τους πολίτες ή για την ανάδειξη της ιστορίας, έγινε κουφάρι. Το μόνο που κατάφεραν να φτιαχτεί είναι ένα εργοστάσιο επικίνδυνο (της OilOne) για την υγεία των κατοίκων. Γιατί όσα μέτρα και να πάρεις για τα διυλιστήρια, δεν παύει να είναι μια μη επιτρεπτή δραστηριότητα για την πόλη. Μην ξεχνάμε το περιστατικό του 2000, όταν σε δεξαμενόπλοιο της εταιρείας του Μελισσανίδη με απόβλητα-slops εκδηλώθηκε πυρκαγιά. Αποτέλεσμα, ένας θάνατος ναυτεργάτη και ρύπανση για το περιβάλλον.
Οι 6 δήμοι του Πειραιά μαζί με την αντιπεριφέρεια θέλουμε και απαιτούμε η περιοχή του ευρύτερου Πειραιά να έχει, ακόμα και σε εποχές κρίσης, ένα περιβάλλον, να έχει έναν πνεύμονα πρασίνου και εκεί να υπάρχουν δραστηριότητες που να καλύπτουν ένα κομμάτι των αναγκών της πόλης. Για εμάς ανάπτυξη δεν είναι ένα διυλιστήριο που θα δώσει δουλειά σε 35 ανθρώπους, ένα ξενοδοχείο ένα εμπορικό κέντρο, αλλά ένα μουσείο, ένα νοσοκομείο, πανεπιστημιακές εγκαταστάσεις κ.ά. 
Μαζί με τη μάχη για τα Λιπάσματα, ο λαός του Πειραιά εδώ και χρόνια δίνει μάχη ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ. Συνδέονται αυτοί οι επιμέρους αγώνες;
Η οικονομική ιστορία και η ανάπτυξη της πόλης είναι δεμένες με το δημόσιο λιμάνι του Πειραιά. Είναι θέμα ιστορικής συνείδησης, και γι’ αυτό το Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης οδηγήθηκε σε ομόφωνη απόφαση να μην πουληθεί το 67% των μετοχών σε ιδιώτες, να παραμείνει το λιμάνι δημόσιο –σε αντίθεση με ιδιωτικοποιήσεις με μορφή παραχώρησης. Οι υποδομές του λιμανιού έγιναν με φορολόγηση των εργαζομένων και με τεράστιες δημόσιες επενδύσεις του κράτους. Δεν γίνεται να χαριστούν έτσι σε κανέναν. 
Στην Ελλάδα από τα προηγούμενα χρόνια υπάρχει η εμπειρία των λαϊκών συνελεύσεων και των πλατειών. Είναι χρήσιμη αυτή η εμπειρία για εσάς;
Αν μια δημοτική αρχή δεν θέλει να αποκοπεί από τον κόσμο, πρέπει να πάει η ίδια στις γειτονιές. Μετά το Πάσχα, μέσα από λαϊκές συνελεύσεις η δημοτική αρχή θα συζητήσει με τη γειτονιά, θα συναποφασίζει με τον κόσμο για το ποιες είναι οι προτεραιότητες, θα τους ενημερώνουμε για τις δυσκολίες. Θα προσπαθήσουμε να σπάσουμε τη λογική της ανάθεσης και να ανταποκριθούμε στις ανάγκες των ανθρώπων. Αυτή η δημοτική αρχή δεν θα αποτελείται από γραφειοκράτες αλλά από ανθρώπους με στόχο να κρατήσουν όρθια αυτή την κοινωνία στις συνθήκες της οικονομικής κρίσης.