Οι φοιτητικές εκλογές και ο ρόλος της Αριστεράς

Στις 13 Μάη οι φοιτητές θα κληθούν να αποφασίσουν μέσω της ψήφου τους ποια πολιτική δύναμη εμπιστεύονται και αντανακλαστικά να αποκαλύψουν το πώς αντιλαμβάνονται την έννοια του δημόσιου πανεπιστημίου και τη ζωή σε αυτό. Όλα αυτά, μέσα σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη και ρευστή κεντρικοπολιτική κατάσταση, παρουσιάζουν αρκετό ενδιαφέρον ώστε να εξαχθούν συμπεράσματα σχετικά με το ποιες δυνατότητες έχει ο κάθε χώρος και κυρίως η Αριστερά στην υλοποίηση των στόχων του.
Ο θεσμός των εκλογών
Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια η ευρύτερη αποστροφή απέναντι σε κάθε πολιτική διαδικασία έχει οδηγήσει ως έναν βαθμό στο να αντιμετωπίζονται οι φοιτητικές εκλογές ως ένας απαξιωμένος και ανούσιος θεσμός. Σε αυτό οφείλονται και τα υψηλά ποσοστά αποχής κάθε χρόνο, τα οποία πρέπει να δημιουργήσουν αρκετό προβληματισμό. Ακόμη και κομμάτια εντός της φοιτητικής Αριστεράς θεωρούν, από άλλη βέβαια σκοπιά, ότι οι φοιτητικές εκλογές είναι κάτι ξεπερασμένο, που δεν αποτυπώνει την αληθινή βούληση του φοιτητικού σώματος. Άλλα πάλι είναι διατεθειμένα να κάνουν τα πάντα έστω για μία ψήφο παραπάνω. Το ζήτημα είναι η Αριστερά στα πανεπιστήμια να απεμπλακεί από τις παραπάνω προβληματικές λογικές της αδιαφορίας, του εύκολου εναλλακτισμού και της εκλογολαγνείας, και να επανανοηματοδοτήσει το θεσμό των φοιτητικών εκλογών ως μια αμιγώς πολιτική διαδικασία, που δεν στοχεύει μόνο στο να μετρήσει ο καθένας τις δυνάμεις του, αλλά και στο να προωθηθούν αντιλήψεις, ιδέες και πρακτικές που μπορούν να γεννήσουν αγώνες και νίκες. Οι φοιτητικές εκλογές είναι ένα πολύ σημαντικό κεκτημένο των φοιτητών και μόνο έτσι πρέπει να αντιμετωπίζονται. Σε αυτήν τη διαδικασία αποτυπώνονται οι πολιτικοί και κοινωνικοί συσχετισμοί εντός του πανεπιστημίου, ξεδιπλώνεται η αντιπαράθεση αντιτιθέμενων πολιτικών σχεδίων και αναζωπυρώνεται η πολιτική συζήτηση εντός των αμφιθεάτρων. Με λίγα λόγια, το πρόβλημα δεν είναι ο ίδιος ο θεσμός των φοιτητικών εκλογών, αλλά το πώς αντιμετωπίζεται από τα πολιτικά υποκείμενα. Χρέος των πολιτικών δυνάμεων είναι να καθορίσουν εκ νέου τις φοιτητικές εκλογές, όχι ως ένα ψηφοθηρικό παιχνίδι επικράτησης που απωθεί τον κόσμο, αλλά ως μια ουσιαστική πολιτική διαδικασία, που από μόνη της δεν αρκεί, αλλά σίγουρα μπορεί να συμβάλει σε συγκεκριμένες κατευθύνσεις.
Αριστερά
Τη χρονιά που πέρασε, η φοιτητική Αριστερά μπορεί να μην κατόρθωσε να δημιουργήσει κάποιο τεράστιο μαζικό κίνημα ή να στήσει ένα πανεκπαιδευτικό μέτωπο αντάξιο των περιστάσεων, όμως έχει να επιδείξει μια σειρά αγώνων και αγωνιστικών αποφάσεων, που πρέπει να αποτυπωθούν στο εκλογικό αποτέλεσμα. Ειδικότερα, κατά την τρίμηνη παρουσία του Θ. Φορτσάκη στην πρυτανεία του ΕΚΠΑ, η οποία χαρακτηρίζεται για την πλήρη έλλειψη δημοκρατίας, τον αυταρχισμό και την καταστολή, οι αριστερές συλλογικότητες ήταν οι μόνες που σήκωσαν την αντιπαράθεση, την ώρα που η ΔΑΠ, η ΠΑΣΠ και ομάδες «ανεξάρτητων φοιτητών» προσπαθούσαν με κάθε μέσο να υλοποιήσουν την τότε κυβερνητική πολιτική. Σε αυτό το πλαίσιο και με αυτές τις παρακαταθήκες η ΑΡΕΝ πρέπει να κινηθεί προεκλογικά, μη χάνοντας το αγωνιστικό της στίγμα. Σε μια συγκυρία που οι πάντες θα την κατηγορούν για κυβερνητισμό και θα της χρεώνουν τις επικίνδυνες κατασταλτικές πολιτικές του Πανούση, είναι πιο κρίσιμο από ποτέ να δηλώσει ξεκάθαρα το ποια είναι, με ποιους παλεύει και ενάντια σε ποιον. Η ΑΡΕΝ είναι μια δύναμη της ριζοσπαστικής Αριστεράς που συνδέεται με τους φοιτητές, τους εργαζόμενους και τα κοινωνικά κινήματα ενάντια σε αυτούς που θέλουν να διαλύσουν το δημόσιο πανεπιστήμιο και ολόκληρη την κοινωνία. Αυτό το ταυτοτικό στοιχείο, ιδίως σήμερα, πρέπει να προβληθεί και κάθε φοιτητής/τρια να αντιληφθεί ότι παλεύουμε μαζί όχι για κάποια δημιουργική ασάφεια που εξασφαλίστηκε μετά τις 25 Γενάρη, αλλά για να τα πάρουμε όλα πίσω, για να γίνουμε η γενιά της αντεπίθεσης. 
Στις 13 Μάη, ο στόχος είναι διπλός. Αφενός ο επανακαθορισμός των εκλογών ως πολιτικής διαδικασίας, αφετέρου η πολιτική ενίσχυση της ΑΡΕΝ αλλά και όλης της Αριστεράς, ως ένα πρώτο βήμα σε μια μεγάλη πορεία ανατροπών.