Η αιγυπτιακή χούντα αποθρασύνεται

Μαζί με τον Μόρσι, την τελική απόφαση του μουφτή για το αν θα εκτελεστεί η ποινή περιμένουν κι άλλοι 100 άνθρωποι που επίσης καταδικάστηκαν σε θάνατο. 
Όλες οι πηγές μιλούν για «δίκη-παρωδία» και δεν είναι η πρώτη ούτε φαίνεται να είναι η τελευταία. Το καθεστώς του Σίσι έχει στήσει μια τρομακτική «βιομηχανία θανατικών καταδικών», που στρέφεται ενάντια σε πολιτικούς, ακαδημαϊκούς, θρησκευτικές προσωπικότητες, ακτιβιστές, οποιονδήποτε δηλαδή μπορεί να αποτελέσει απειλή για ένα δικτατορικό καθεστώς που επιχειρεί να επιβάλει την απόλυτη εξουσία του. 
Οι καταδικασμένοι της «υπόθεσης Μόρσι» απειλούνται με εκτέλεση γιατί απέδρασαν από τις φυλακές του καθεστώτος Μουμπάρακ, το 2011. Ο συμβολισμός της «παλινόρθωσης» είναι εξαιρετικά ισχυρός: Η επανάσταση της 25ης Γενάρη έκανε εφικτή –και «νόμιμη» τα χρόνια που ακολούθησαν– την απόδραση των πολιτικών κρατουμένων, και σήμερα η αντεπανάσταση εκδικείται καταδικάζοντάς τους στην εσχάτη των ποινών. 
Σύμμαχος του Ισραήλ
Εκτός από τους 100, άλλοι 16 άνθρωποι καταδικάστηκαν σε θάνατο για άλλη υπόθεση. Και πάλι το πολιτικό μήνυμα είναι σαφές: κατηγορούνται για «συνωμοσία με τη Χαμάς και το Ιράν με στόχο την αποσταθεροποίηση της Αιγύπτου». Όλως τυχαίως, δαιμονοποιούνται ως «επικίνδυνοι για την Αίγυπτο» οι βασικοί αντίπαλοι του Ισραήλ στην περιοχή. 
Ανάμεσα στους καταδικασθέντες (εν τη απουσία του) είναι και ο Εμάντ Σαχίν, επιτυχημένος καθηγητής πολιτικών επιστημών που έχει διδάξει στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο του Καΐρου και το Πανεπιστήμιο της Τζόρτζταουν, και είναι γνωστός για τη δημόσια εναντίωσή του στην αντεπανάσταση του Σίσι. Είναι σε εξέλιξη διεθνής καμπάνια αλληλεγγύης (κυρίως στους ακαδημαϊκούς χώρους) που απαιτεί την άμεση αθώωσή του. Ο ίδιος δήλωσε για όσα συμβαίνουν στην Αίγυπτο, σε συνέντευξή του στο Αλ Τζαζίρα: 
«Είναι ένα μήνυμα εκφοβισμού –κάτι σαν κρατική τρομοκρατία– ενάντια σε πολιτικούς αντιπάλους, ενάντια σε δικηγόρους που υπερασπίζονται τα θύματα, ενάντια σε όποιον τολμά να εκφράσει την παραμικρή εναντίωση στο στρατιωτικό πραξικόπημα... Αυτή είναι η ουσία της σύγκρουσης. Δεν είναι ανάμεσα στη Μουσουλμανική Αδελφότητα και το στρατό... Επιχειρούν να ανασυγκροτήσουν ένα καταπιεστικό κράτος ασφαλείας και πάλι, και για να γίνει αυτό απαιτείται η συντριβή κάθε φωνής διαφωνίας». Καθώς η υπερβολή των αποφάσεων προκαλεί διεθνή κατακραυγή, ο ίδιος ο Σαχίν εκτιμά ότι οι ποινές δημιουργούν μια κατάσταση win-win για τον Σίσι: αν υποχρεωθεί να δώσει χάρη και να τις μετατρέψει σε ισόβια, θα εμφανιστεί ως «πεφωτισμένος και πονόψυχος ηγέτης». 
Πέρα από τις θανατικές ποινές, το καθεστώς του Σίσι συνεχίζει την προσπάθειά του να γυρίσει πίσω το ρολόι της ιστορίας, να διαλύσει κάθε ελπίδα ότι υπάρχει ακόμα (ή ακόμα και ότι υπήρξε ποτέ) η αιγυπτιακή επανάσταση. Όμως ακριβώς επειδή η επανάσταση υπήρξε και οι αιτίες και οι μνήμες της συνεχίζουν να υπάρχουν, για να σταθεροποιήσει την εξουσία του το καθεστώς, η ωμή βία που έχει εξαπολύσει είναι αναγκαία, γι’ αυτό και η τρομοκρατία που επικρατεί είναι –όπως μαρτυρούν πολλοί– «χειρότερη κι από του Μουμπάρακ». 
Δίωξη επαναστατών
Η πλειοψηφία των πάνω από 40.000 πολιτικών κρατουμένων που βρίσκονται στα κελιά είναι πρωταγωνιστές των επαναστατικών γεγονότων του 2011-13. Καθώς τα πανεπιστήμια είχαν μετατραπεί σε «τελευταία οχυρά» για αντικαθεστωτικές κινητοποιήσεις, το καθεστώς επέβαλε τη φρούρησή τους (για πρώτη φορά ύστερα από δεκαετίες) και πέρασε νόμους που επιτρέπουν την απόλυση καθηγητών και την αποβολή φοιτητών για τις πολιτικές τους απόψεις. 
Αντίστοιχη είναι η επίθεση και στο εργατικό κίνημα, που αν και σε υποχώρηση σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, έχει δείξει εντυπωσιακή ανθεκτικότητα, συνεχίζοντας τις απεργίες και τις διεκδικήσεις του. Αυτοί οι αγώνες έχουν κοστίσει 15.000 απολύσεις τα τελευταία χρόνια, οι περισσότερες εκδικητικές. Είναι μια προσπάθεια «αποβολής» των πιο «επικίνδυνων» εργατών από τους χώρους δουλειάς, για να επιστρέψει και εκεί η «ομαλότητα». Πρόσφατα απολύθηκαν 3 εργάτες ηγέτες από τις υφαντουργίες της Μαχάλα. Αυτές οι μονάδες είναι το «λίκνο» της επανάστασης (με τις απεργίες του 2006 και του 2008 που προανήγγειλαν τον ξεσηκωμό του Γενάρη του 2011) και παρέμειναν σε μαχητική διάθεση και μετά την ανατροπή του Μουμπάρακ. Ακριβώς επειδή ο συμβολισμός είναι –και εδώ– πανίσχυρος, έχει οργανωθεί καμπάνια αλληλεγγύης που απαιτεί την άμεση επαναπρόσληψή τους και στηρίζεται από κόμματα, εργατικές και κοινωνικές οργανώσεις. Είναι μία μόνο μάχη στον συνολικότερο πόλεμο ενάντια στην ποινικοποίηση της απεργίας που προωθεί και με νόμους το καθεστώς.
Σε αυτό το φόντο ήρθε και η νέα σύλληψη της συντρόφισσας Μαχιενούρ Ελ Μάσρι, μέλους των Επαναστατών Σοσιαλιστών και διεθνώς βραβευμένης δικηγόρου. Για τη Μαχιενούρ και άλλους δύο ακτιβιστές που διώκονται μαζί της οργανώνει καμπάνια και η Διεθνής Αμνηστία, που μιλά ανοιχτά για «φυλακισμένους για λόγους πολιτικής συνείδησης». 
Σύμβολο αντίστασης
Η Μαχιενούρ ήταν σύμβολο του αγώνα για τα δημοκρατικά δικαιώματα ως υπερασπίστρια των θυμάτων της καταστολής, αλλά πλέον –με το καθεστώς να μην την αφήνει σε ησυχία– γίνεται σύμβολο της αντικατασταλτικής πάλης με την ιδιότητα του «στοχοποιημένου θύματος». Η εμμονή των διωκτικών αρχών δεν αφορά τόσο την ίδια όσο αυτό που εκφράζει με την παλιότερη δήλωσή της: «Όταν βγω, θα βρεθώ πάλι έξω από τα αστυνομικά τμήματα να αγωνιστώ για την απελευθέρωση των υπολοίπων». Αυτό το πνεύμα θέλει να τσακίσει το καθεστώς. 
Αυτός είναι ο «πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία». Τα αδέλφια και οι σύντροφοί μας είναι αυτοί που κυνηγά ο Σίσι ως «τρομοκράτες». Όταν η ελληνική κυβέρνηση δηλώνει τη «στήριξή της στις προσπάθειες της αιγυπτιακής κυβέρνησης», δίχως να αναφέρει λέξη για όλα τα παραπάνω, σε αυτό το κυνήγι που θυμίζει Πινοσέτ δίνει πολιτική κάλυψη...