Φοιτητικές εκλογές 2015: Οι αντιφάσεις των αποτελεσμάτων

Ξεκινώντας, λοιπόν, με τη συνολική εικόνα των αποτελεσμάτων, βλέπουμε αρχικά ότι λιγότεροι φοιτητές και φοιτήτριες πήγαν φέτος στις σχολές τους να ψηφίσουν. Βλέπουμε, επίσης, φέτος την καθεστωτική ΔΑΠ να χάνει ελάχιστες ψήφους πανελλαδικά, διατηρώντας πρακτικά σταθερές τις δυνάμεις της, ενώ η ΠΑΣΠ εξακολουθεί να πέφτει σημαντικά συνεχίζοντας την πτωτική πορεία των τελευταίων χρόνων, αλλά και ακολουθώντας την πορεία του πολιτικού της χώρου, δηλαδή του ΠΑΣΟΚ. Οι αριστερές δυνάμεις στα πανεπιστήμια, από την άλλη, κέρδισαν μεγαλύτερο μέρος της στήριξης των φοιτητών και φοιτητριών, με μεγαλύτερη την άνοδο της Πανσπουδαστικής ΚΣ, αλλά και μια σημαντική ανοδική τάση της ΕΑΑΚ. Η Αριστερή Ενότητα κατάφερε επίσης να ανεβάσει σημαντικά τα ποσοστά της σε πανελλαδικό επίπεδο. Σε καμία περίπτωση, καμία δύναμη της Αριστεράς δεν κατάφερε να εκφράσει ένα ηγεμονικό πολιτικό σχέδιο που να μπορέσει να συσπειρώσει εκείνα τα κομμάτια των φοιτητών/τριών που αγωνίστηκαν τα προηγούμενα χρόνια ενάντια στις εκπαιδευτικές αντιμεταρρυθμίσεις.
Κοιτάζοντας κανείς, λοιπόν, τη συνολική εικόνα των αποτελεσμάτων των φετινών φοιτητικών εκλογών, παρατηρεί μια αρκετά μεγάλη αναντιστοιχία με την κατανομή των πολιτικών δυνάμεων στην κοινωνία, όπως αυτή έχει εκφραστεί μέχρι τώρα μέσα από τις εθνικές εκλογές –με την εξαίρεση της ΠΑΣΠ που σημειώθηκε παραπάνω.
ΔΑΠ και ΑΡΕΝ
Χαρακτηριστικότερα είναι τα παραδείγματα της ΔΑΠ και της ΑΡΕΝ, που για την πρώτη η απαξίωση της ΝΔ δεν την επηρέασε, ενώ η δεύτερη, η οποία είναι η πλέον συνδεδεμένη πολιτικά με τον ΣΥΡΙΖΑ δύναμη στα πανεπιστήμια, δεν κατάφερε να καρπωθεί το κλίμα της πολιτικής αλλαγής και να κερδίσει την εμπιστοσύνη του φοιτητικού κόσμου ώστε να τον πείσει να ψηφίσει μαζικά την Αριστερά στα πανεπιστήμια και όχι να αναδεικνύει σε πρώτη δύναμη πανελλαδικά μία από τις πιο συντηρητικές και επικίνδυνες πολιτικές δυνάμεις.
Επομένως, γιατί η Αριστερή Ενότητα δεν κατάφερε να εκφράσει τον αριστερό κόσμο των σχολών και να αποτελέσει τον αντίπαλο πόλο απέναντι στη ΔΑΠ πόσο μάλλον να την υπερβεί; Ο κυριότερος, μάλλον, λόγος δεν μπορεί παρά να είναι η ίδια η πολιτική στάση της ΑΡΕΝ τη φετινή χρονιά στην πορεία μέχρι τις φοιτητικές εκλογές, μέσα δηλαδή σε μια πολύ κρίσιμη, ίσως και ιστορική, πολιτική συγκυρία. Δυστυχώς, η ΑΡΕΝ δεν κατάφερε να κάνει πρόταγμά της τη συλλογική οργάνωση των φοιτητών και φοιτητριών μέσα από τα συλλογικά τους όργανα και μαζί με τα υπόλοιπα κομμάτια κατ’αρχάς της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς αλλά και με τα κομμάτια της ακαδημαϊκής κοινότητας στη διεκδίκηση μιας σειράς αιτημάτων που έχει θέσει το φοιτητικό κίνημα μέσα από χρόνια αγώνων. 
Δυστυχώς, τη στιγμή που η ΑΡΕΝ θα έπρεπε να έχει πρώτη από όλους το καθήκον να απαντάει στα ερωτήματα του φοιτητικού κόσμου για το αν και πώς πρέπει να παλέψει για να κερδίσει όλα αυτά που του έχουν στερήσει τα προηγούμενα χρόνια, και κυρίως μετά την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, εκείνη επέλεξε να εστιάσει στο ζήτημα της δημοκρατίας στα πανεπιστήμια και των εγχειρημάτων αλληλεγγύης μέσα σε αυτά. Σοβαρή αδυναμία αποτέλεσε και η εγκατάλειψη –ολοένα και περισσότερο τον τελευταίο καιρό– της προσήλωσης στη μετωπική συμπόρευση των δυνάμεων της Αριστεράς, που είναι ο μόνος τρόπος για να μπορέσουν να ξαναϋπάρξουν μαζικοί, μαχητικοί και νικηφόροι αγώνες, αλλά και ο μόνος τρόπος για να μπορέσει να γκρεμιστεί η παντοδυναμία της ΔΑΠ στις σχολές.
Αυτά, σε συνδυασμό με διάφορους επιμέρους παράγοντες, ήταν αρκετά για να εμποδίσουν τους φοιτητές και τις φοιτήτριες να ταχθούν πολιτικά με τη ριζοσπαστική Αριστερά, αλλά και σε ένα πολιτικό σχέδιο που αναγνωρίζει τη σημερινή πολιτική συγκυρία ως μια ιστορικής σημασίας ευκαιρία να οργανωθούμε και να βγούμε στο δρόμο να διεκδικήσουμε όλα όσα μας ανήκουν, η οποία αν χαθεί, δεν θα είναι εύκολο να ξαναϋπάρξει.